Vikan - 02.05.1985, Blaðsíða 18

Smásaga
Tony Mathiot
Kona með
hjarta
Hún er búin aö koma fyrir dýn-
unum úr gömlu vöggunni drengj-
anna og tveimur púöum af sóf-
anum í kjallaranum aftur í bíln-
um. Yfir þetta breiddi hún gamalt
lak, þunnt teppi og tvo kodda úr
helmingi mannsins hennar af
rúminu. Hún setti þunnan pappa
fyrir gluggana. Skottið hennar,
finnst henni oft, lítur á endanum
út eins og staður þar sem hægt er
að unga einhverju út; og stundum
á þessum perlugráu, líflausu
morgnum ímyndar hún sér að hún
skríði inn í afdrepið sem hún hefur
gert og hefji langar deyfandi
hríðir.
Hún lýtur fram, beygir höfuðið,
fjögurra ára syni hennar er andar-
tak ekki haldið uppi af öðru en
höndum hennar, og kemur hon-
um svo fyrir yst á dýnunni upp við
framsætið. Hann grúfir sig niður í
koddann, bærir fingurna, smellir í
góm, andar aftur hljóðlega.
Hún bakkar út, réttir úr sér,
dregur skotthurðina rétt nægilega
niður svo aö hún hvorki lokist né
opnist og snýr sér svo viö og
hraðar sér aftur að húsinu. Runn-
arnir við stíginn eru tortryggilega
kyrrir, eins og haldi þeir niöri í
sér andanum. Loftið virðist gult,
kornótt, eins og gömul filma.
Þetta, hugsar hún, er alltaf
versti tíminn, þegar Raymond
sefur í bílnum og Douglas sefur
uppi, þegar hún sér fyrir hug-
skotssjónum sínum annan velta úr
rúminu og skella á gólfið, hinn
kremjast eins og blóðuga harm-
óníku framan á drukknum
kadílják. Tilhugsunin kemur
henni til að hlaupa upp stigann;
þar sem hún er ekki enn viss um
að hún sé í raun og veru vöknuð
getur hún ekki annað en tekið tillit
til möguleikans á martröð.
En Douglas er öruggur í rúminu
miðju, í hlýrri sætri lyktinni af
herberginu sem bræðurnir deila
með sér, hafa andað í alla nóttina.
Hún færir hann blíðlega til, bústn-
ar hendur og handleggi, vefur
teppið um axlir hans. Hann byrjar
að vakna, lágt óp í hálsi hans, en
sofnar þegar aftur upp við háls
hennar. Þó hann sé ári yngri en
bróðir hans er hann þyngri — þétt-
ari, spenntari þyngd, eins og hann
látist bara sofa og sé að búa sig
undir stökk.
Bíllinn er enn þarna við gang-
stéttarbrúnina, vélin suðar lágt;
Raymond hringar sig enn kyrr-
látur inni í honum. Hún lyftir
huröinni með annarri hendi og
lætur Douglas síga niöur á dýnuna
við hlið hans, hagræðir teppunum
yfir þeim báðum. Hún minnist
stundar fyrir nærri því ári er hún
leit á Clint og kom á óvart að sjá
svolítið af drengjunum í andliti
hans — gular dröfnurnar í augum
hans; sléttar varirnar sem voru
nærri því kvenlegar; hvernig
hann opnaði stundum og lokaði
munninum áður en hann tók til
máls — allt nokkuð sem hún hafði
aldrei tekið eftir hjá honum fyrr
en hún hafði séö það hjá sonum
þeirra. Það hafði komið henni til
að finnast hún eiga hafsjó af vitn-
eskju um eiginmann sinn ein-
hvers staðar innra með sér og að
synir hennar myndu knýja það
fram líkt og úr kviði hennar.
Nú leitar hún í andlitum þeirra
að því sem hún er viss um að hún
hljóti þegar að vita.
Hún lætur hurðina síga. Þrýstir
létt á hana þar til hún festist en
læsist ekki. Hún getur ekki hætt á
skellinn, hljóð sem myndi berg-
mála í þessari kyrrð, hringsnúast,
skoppa af öllum dimmu húsunum
eins og bolti, valda því að ljósin
kviknuöu, gluggatjöldin lyftust,
reiðileg andlit birtust í glugg-
unum. Sjálf hafði hún ævinlega.
bölvað fólki sem fór snemma á
fætur — ánægjulegum, holum
hljóðunum sem það gaf frá sér
þegar það æddi af stað til að hefja
morguninn, skellti hurðum, kall-
aði nöfn, skellti fótunum í gang-
stéttina. Hún hreyfir sig klunna-
lega, treglega á götunum fyrir
dögun.
Clint fór snemma á fætur og
hann kyssti hana einn morguninn
þegar hún var þung af svefni,
barðist við að opna þó ekki væri
nema annað augað, og fór svo úr
húsinu með öll fötin sín, sumt af
bókunum sínum og helminginn af
sparifé þeirra. Þegar drengirnir
vöktu hana*með miðann sem þeir
höfðu fundið á eldhúsborðinu,
miða þar sem ekki stóö annað en
„Ég elska þig” með kringlóttri,
barnalegri rithönd hans, hafði hún
enn verið saklaus, enn syfjuð,
brosti jafnvel, hugsaöi með sér að
hún skyldi hringja í hann á skrif-
stofuna og segja ,,Ég elska þig
líka”.
Hún fer fram í bílinn, opnar
dyrnar hægt, sest við stýrið. Enn
lokar hún dyrunum þannig aö
hurðin rétt festist, ekur alla
leiðina með hægri höndina yfir
kjöltuna, heldur í armbríkina,
augun leita hvað eftir annaö í
spegilinn á skotthurðina.
Hún ekur út á götuna. Þaö eru
engin merki um sól ennþá, aðeins
daufur glampi við endann á
Bridge Street, fáein slitrótt ský
teygjast þar fyrir ofan. Núna er
hún búin að vera í tvær vikur að
aka út blöðunum og veðrið hefur
haldist. Það hefur verið svolítil
morgunþoka en engin rigning;
hlýtt októberveðrið heldur farið aö
þynnast en enginn verulegur kuldi
ennþá, ekkert frost. Þó er hún því
viðbúin, þegar kólnar ætlar hún að
fylla skottið af tylft af hitapokum
áður en hún kemur niður meö
drengina. Þegar rignir ætlar hún
að vekja þá, láta sem þetta sé
18 Vikan 18. tbl.