Vikan - 02.05.1985, Blaðsíða 20

Hún staldrar viö. Morgunninn er
aö verða bjartari; ný sólin nístir
loftið, hvessir þaö. Hún varpar
öndinni létt og hraðar sér svo
niöur þrepin.
Þegar þau keyptu húsiö sitt, rétt
eftir að hún komst aö því aö hún
átti von á Raymond, göntuðust
þau með aö þau ætluðu að setja
hvíta trégirðingu um það og rósa-
runna sem fléttuðust saman. Clint
sagði aö hún yrði að læra að baka
eplaköku og súkkulaðikökur. Þau
kölluðu hvort annað Ollie og
Hamet, eins og gætu þau með
glettninni fullvissað hvort annað
um aö þau væru í rauninni ekki að
feta í fótspor foreldra sinna, eins
og gætu þau sannað hvort fyrir
ööru að þau væru of meðvituð um
hvað þau virtust vera aö veröa til
að verða það innst inni.
Fyrsta kvöldið eftir að hún kom
heim af sjúkrahúsinu og Raymond
svaf í vöggunni hjá þeim hafði
Clint tekið í höndina á henni, þrýst
hana fast. „Geturðu trúað
þessu?” hvíslaði hann.
„Hús, barn.”
„Nei,” sagði hún. „En þú?”
Hann hristi höfuðiö, kyngdi.
„Það er eins og ég sé að fylgjast
með einhverjum öðrum, ekki
mér.”
„Eg veit það,” sagði hún. Það
var sú tilfinning sem hún hafði
haft allan meðgöngutímann og
meðan hún var að fæöa. „Þetta
virðist ekki raunverulegt.”
Hún starði inn í myrkrið sem
virtist þungt eins og teppi.
„Þetta skelfir mig,” hvíslaði
hún og hann sneri sér viö, tók hana
í fangið og kyssti hana.
Það er lítið að gerast í bænum.
Kaffistofan þar sem hún skilar af
sér blaðabunka er þegar opin en
þar eru bara fáeinir gestir — tveir
ungir menn af pósthúsinu við af-
greiðsluborðið, ung kona með
ferðatösku situr í bás, eflaust að
bíða eftir vagninum til New York.
Konan slær meö gómunum á
boröið fyrir framan sig, óþolin-
móð að fara, koma sér af stað,
komast eitthvað.
Hún skilur tilfinninguna —
þennan möguleikaflaum sem virð-
ist fylla mann, lyftir manni af
hversdagsgrunni þegar lagt er af
stað í ferðalag. Hún minnist allra
skiptanna, í langferðavögnum,
lestum, flugvélum í flugtaki, sem
hún kom auga á fólk sem enn var
rótfast í nútíðinni: Konu að hengja
út lök, umferðarvörð að skrifa
niður bílnúmer, fólk sem gekk
hægt frá bílastæði að verslunar-
samstæöu og kættist, sundlaði yfir
tilfinningunni: Ekki fyrir mig,
ekki fyrir mig! Ég er hreyfanleg,
á hreyfingu, æði áfram í eitthvaö
annað, betra, öðruvísi, nýtt.
Þetta var sú tilfinning sem hafði
komið henni til að velja frétta-
mennsku í skóla. Tilfinning sem
þau Clint höfðu átt sameiginlega,
hugsar hún um leið og hún gengur
hratt yfir götuna með annan
blaðapakka og sveiflar honum í
innganginn hjá sælgætisverslun-
inni. Áttum sameiginlega —
langar til aö æpa það.
í annað skipti, eftir að Douglas
fæddist: Hún er þreytt, stofan er
full af kubbum og litum og bréf-
sneplum, búið að stíga á einn lit-
inn, skær-appelsínurauðan, troða
hann niður í ljósbrúnt teppið. Hún
er með barnamat í hárinu; hún
lyktar eins og grasker. Greinin
sem hún er að reyna að skrifa í
sunnudagsblaðið liggur enn á
skrifborðinu hennar, komin í ein-
daga. Hún starir á hana og hlustar
á bjarta röddina í símanum segja
sér aö Christine, sem vann með
henni á Record fyrir þremur
árum, sé nýbúin aö gefa út bók
sem hafi fengið mjög góðar
umsagnir. Hún berst gegn löngun-
inni að setjast inn í bílinn sinn, aka
eftir götum, gegnum bæi, undir
græn og hvít skilti sem nafngreina
allt sem hún fer framhjá, skilur
eftir. Þegar Clint kemur heim er
hún andstyggileg, óþolinmóð, og
hann setur börnin í rúmið, lítur
um öxl á hana eins og óttist hann
að hún muni vinna þeim öllum
mein. Henni líður eins og hún gæti
gert það.
Seinna, þegar þau eru að hátta,
segir hann allt í einu:
„Ekki fara frá mér,” og
einhvern veginn róar þessi viöur-
kenning hans á möguleikanum
hana.
„Ég gæti gert það, veistu,”
segir hún, burstar á sér hárið.
„Eg þarfnast þessa ekki.”
Hann kinkar dapurlega kolli.
„Égveit þaö.”
Hún snýr sér aftur að spegl-
inum, veit að hún myndi aldrei
fara, gæti það aldrei.
„En ef þú ferð,” segir hann,
„taktu mig þá með þér. Strák-
arnir þarfnast okkar ekki — það
verður allt í lagi með þá.
Raymond getur teiknað og selt
myndirnar sínar fyrir framan ráð-
húsið eins og Helen Hansen.
Douglas getur leikið á hljóögervil-
inn í Haf mey j unum. ’ ’
Hún hlær, snýr sér að honum.
Augu hans eru full af tárum. Og
allt í einu er hún farin að hugga
hann, heldur höfði hans að brjósti
sínu.
„Þetta er þokkalegt klúður sem
við höfum komið okkur í, Ollie.”
Hann hvíslar, en hún hristir
höfuðið.
„Þetta er ágætt. Allt verður
ágætt.”
Þegar hann dregur sig frá henni
ypptir hann öxlum og kyssir hana
snöggt. Hann brosir eins og búið
sé aö leysa vandamálið.
Hvað var það þá sem ekki var
sagt eöa sagt á dulmáli, sem hún
getur jafnvel núna ekki nefnt? Fór
hann vegna þess að hann var
hræddur um að vera yfirgefinn?
Enginn vildi vera sá sem þurfti að
segja: „Veislunni er lokið”. Varð
þetta allt honum um megn? Hitti
hann einhverja aðra? Kæmi hann
aftur? Þurfti hann bara að vera
frjálsumstund?
Hún ímyndar sér hann einhvers
staöar þennan morgun, rétt að
fara á fætur, borða morgunverð,
finnast hann vera frjáls, jafnfrjáls
og honum gat fundist hann vera
með gervinafn, í ókunnri borg,
með helming af henni grafinn
innra með sér.
Síðasti viðkomustaður hennar
er bílskúrinn fyrir aftan gagn-
fræðaskólann, þar sem nokkur
blaðburðarbörn eru tekin að tínast
að, hjólin þeirra í hnapp viö end-
ann á innkeyrslunni, flækja úr
rauðu og bláu stáli og svörtum
gúmmídekkjum. Drengirnir og
telpurnar brosa þegjandi þegar
hún skutlar blöðunum til þeirra.
„Eru þeir enn sofandi?” spyr
ein telpan. Hún er grönn, ljós-
hærð, klaufsk og lagleg.
„Ég held það. Þeir þegja
ennþá.”
Telpan brosir. „Þeir eru svo
góðir,” segir hún, kurrar, næstum
því yfirlætisleg. Svo snýr hún sér
að hinum, sem þegar krjúpa í inn-
keyrslunni, slá blöðunum á lærin,
brjóta þau fimlega saman, dreng-
irnir jafnsnyrtilega og telpurnar.
Ljóshærða stúlkan slæst í hópinn,
milli tveggja drengja, grípur
blaöabunka handa sjálfri sér.
Þar sem hún horfir á þau veltir
hún því fyrir sér hvort þau haldi
að af því að drengir og telpur leika
sér núna í sömu leikjum og vinna
sömu störf, af því að þau umgang-
ast núna óþvingað, ræða um allt,
finnst þau vera jafningjar, endi
þau á sama stað. Hvort þeim
finnst líka einhvem tíma að yfir-
gefnar eiginkonur séu leifar frá
óhefluöum, verr upplýstum tíma.
Þegar hún ekur burt eru ljós-
hærða stúlkan og dökkhærður pilt-
ur í kapphlaupi út á enda
innkeyrslunnar, hlæja.
Nágrannarnir eru rétt að byrja
að bæra á sér þegar hún ekur upp
að húsinu þeirra. Hún fer út, lyftir
skotthurðinni, lítur á syni Clints.
Andlit þeirra eru hrein, sviplaus,
sýna engin merki um það sem
hann hafði hugsaö með sjálfum
sér aftan við hugsanirnar sem
hann deildi með henni; gefa enga
vísbendingu.
I því að hún teygir sig inn og
lyftir Douglas fer heitur sársauki
niður hrygginn á henni, breiðir úr
sér yfir mjaðmirnar niður í legg-
ina, hún heldur niðri í sér and-
anum þar til hann er horfinn.
Líkami hennar mun líka svíkja
hana — liðir ganga sundur, vefir
leysast upp, vöðvar slakna.
I samanburði við Clint verða
það lítilvæg svik.
Uppi á lofti lætur hún Douglas
síga niður í rúmið, reynir að
beygja f ’kar hnén en bakið. í
þetta Ei.on jr enginn sársauki. Hún
verður aö þjálfa sig í að hreyfa sig
gegn honum, læra aftur að beygja
sig.
Hún hleypur niður stigann. Nú
er sólin komin alveg á loft og hún
er byrjuð að svitna. Hún ímyndar
sér heita sturtuna, kaffið sitt,
tuttugu friðsælar mínútur sem
hún fær áður en hún þarf að vekja
drengina, fara með þá á dag-
heimilið, fara í vinnuna. Hún er
stolt af sjálfri sér fyrir að sneiða
þessar tuttugu mínútur af
hverjum morgni. Henni gengur
vel — eins og hann hafði vitað að
henni myndi ganga. Og svo í því aö
hún kemur að bílnum heyrir hún
óp, eymdarlegt óp sem skerst yfir
brjóst hennar eins og
örvæntingarfullur loftsteinn á
bleksvörtum himni. Það sviptir
hana öndinni, stoltinu.
„Mamma!”
Hún þýtur að bílnum, opnar
dyrnar. Raymond situr uppréttur,
munnur hans opinn, afmyndaður,
of skelfdur til að gráta. Þegar
hann sér hana byrjar hann á því.
Hún hallar sér inn í bílinn,
verkjar í bakið, beygir sig til að
setjast hjá honum. Hann veinar,
munnurinn, ýkt gretta, opnast og
lokast í ekkasogum sem koma
henni til að kenna til í hálsinum.
Hún þrýstir honum að sér, vaggar
honum. Dýnan er heit; ljósið er
gulleitt, deyft í gegnum pappa-
spjaldið. Hún lýtur yfir hann,
kyssir hann á höfuðið, heldur utan
umhann.
„Þetta er allt í lagi,” segir hún
honum. „Ég er hérna. Mamma er
hérna.”
En hún finnur litlar hendurnar
ýta á brjóst sín, læri sín, og hann
reisir sig burt frá henni, andlitið
rjótt, társtokkið. Hún sér óttann í
guldröfnóttum augum hans. Hann
er bæði skelfilegur og kunnug-
legur.
„En hvar er ég?” spyr hann,
vindur sig frá henni, fálmar eftir
glugganum.
„Hjá mér,” langar hana að
segja honum en hún veit þegar að
þaö svar kann að vera ófullnægj-
andi.
20 Vikan 18. tbl.