Vikan - 02.05.1985, Blaðsíða 44

nam 1,50 sekúndum.
Fjórtán af þeim þrjátíu
og sjö sem höfðu byrjað
voru úr leik.
Seinna svigið var á braut
við hliðina á hinni og þar
fóru menn hraðar vegna þess
að keppendurnir voru nú búnir
að hita sig upp en veðrið
hafði versnað.
Það var kalt og skýj-
aður himinninn varpaði
drungalegu villuljósi. Skyggni
var næstum því við þau mörk
sem varasöm teljast og Pierre
velti því fyrir sér hvort keppn-
inni yrði ef til vill aflýst. Góði
guð, ekki það, bað hann.
Þegar hann var kominn
niður í þetta sinn fann hann
ekki fyrir neinni kæti, aðeins
þreytu og kvíða. Hann taldi að
tími sinn hefði verið góður, en
var hann nógu góður?
ann renndi sér yfír
að stóru tilkynningatöflunni
þar sem tímarnir birtust, stóð
fyrir framan hana með bakið í
svigbrautina og horfði á þegar
þeir komu upp. Maxín hélt sig
frá honum og hélt niðri í sér
andanum. Brautin hafði
heimtað meira en sitt; einn
hafði flogið yfir hlið í snar-
brattri, ísi lagðri brekku. Ann-
ar keppandi fékk staur í and-
litið en fékk sem betur fór
aðeins heilahristing og glóðar-
auga. Einn keppenda lenti í ís-
hröngli og tók glæsilega dýfu
inn í varnargirðinguna um-
hverfis brautina, dreifði áhorf-
endum í allar áttir og þríbraut
vinstri fótinn fyrir neðan hné.
Pierre hélt vongóður niðri í sér
andanum og gat ekki að því
gert að hann gladdist með sjálf-
um sér þremur mínútum
seinna þegar helsti keppi-
nautur hans, Klaus Werner,
vafði öðru skíðinu sínu snyrti-
lega utan um staur og fór
tignarlega á handahlaupum út
fyrir brautina, ómeiddur.
Skyndilega birtist talan 8 á
töflunni með tímann 1,56
mínútur. Maxín klöngraðist
gegnum snjóinn til þess að
hendast upp um hálsinn á
Pierre og hrópaði um leið;
„Pierre, þú sigraðir, þú
sigraðir!”
Og henni til undrunar — og
honum líka — kyssti hann
hana af svo mikilli tilfinningu
að hún náði ekki andanum.
Pierre hvíslaði: ,,Ég verð að
fara með liðinu, elskan. Ég
hitti þig á Chesa eftir hálf-
tíma.” Þá var hann umkringd-
ur skíðakennurum, aðdáend-
um og félögum sínum úr
keppninni sem hlógu og
klöppuðu honum á bakið.
Maxín beið eftir honum á
Chesa. Þau voru bæði í of
miklu uppnámi til þess að geta
borðað þó þau fengju sér af
Maxín vildi fara en hana
langaði líka til þess að vera
kyrr.
Pierre byrjaði strax að af-
klæða hana og kyssti hana í
hvert sinn sem hún ætlaði-
að opna munninn. Hún vildi
að hann hætti en hún vildi líka
að hann héldi áfram. Ætti hún
að segja honum að hún hefði
aldrei gengið lengra en niður
að mitti?
Hann brosti kæruleysislega
til hennar og krækti
brjóstahaldaranum hennar frá
með annarri hendi eins og
þaulæfður. ,,Hafðu ekki
áhyggjur, ég hef hundrað sinn-
hinni ófrávíkjanlegu kampa-
vínsflösku. Eftir hálftíma lagði
Pierre, sem snerti varla
nokkurn tíma áfengi, hand-
legginn utan um hana og
sagði: ,,Eigum við nú að fara
upp á herbergið mitt? ’ ’
,,Nú?” spurði Maxín
tvístígandi, langaði til þess en
var þó hrædd.
„Nú.”
Þau þrömmuðu eftir
götunum og hamingjuóskun-
um rigndi yfir Pierre. Hvað
ætli það tæki langan tíma?
Maxín velti því fyrir sér um leið
og hún gekk við hlið hans.
ö^jálkahúsið, þar sem
skíðaliðið bjó, var tómt. Þau
þrömmuðu upp tréstigana í
þungum skíðaskónum.
í herbergi Pierre voru tvö
mjó rúm. Hann setti öskubakk-
ann fram á gang áður en hann
læsti herberginu — það var
ákveðið merki til herbergis-
félaganna.
um áður lent í þessari að-
stöðu.”
„Hundrað sinnum?” spurði
Maxín og henni létti en var um
leið hneyksluð og reið.
, Jæja, nógu oft.” Hann átti
í nokkru basli með skíðabux-
urnar hennar því hún klemmdi
þær upp við sig. Því fór hann
að tína af sjálfum sér spjarirnar.
Maxín lokaði augunum þegar
hann renndi niður buxnaklauf-
inni. Síðan opnaði hún þau,
hoppaði upp í rúmið og faldi
höfuðið undir sænginni eins og
strútur.
„Pierre, það er hábjartur
dagur. Ég fer hjá mér. Hver
sem er gæti séð inn um glugg-
ann.”
,,Við erum á þriðju hæð,”
sagði Pierre hlæjandi en dró
samt blúndugardínurnar fyrir
til þess að þóknast henni.
Q>
’ýjs' kyndilega lá hann
allsnakinn við hliðina á henni.
Hann reyndi að færa hendurn-
ar á henni varlega frá andlitinu
og kyssti ber brjóstin á henni
óhikað. Maxín fannst það
óumræðilega æsandi. Það
toguðust á í henni blygðun og
ákafi, hún vafði sig ósjálfrátt
utan um Pierre og gróf andlitið
í bringu hans til þess að hún
sæi ekki neitt. Síðan stífnaði
hún aftur. Nú fann hún fyrir
vöðvastæltri nekt hans og losta.
Og hún fann einnig fyrir
nokkru öðru. Hún dró laumu-
lega að sér höndina en Pierre
tók ákveðið í hana og færði
hana varlega niður á við. Maxín
kippti henni snöggt til baka.
Aftur færði Pierre höndina
mjúklega en krefjandi niður og
skellti henni utan um hold sitt.
Maxín reyndi að láta sem hún
ætti ekkert í þessari hendi.
Hún var skelfingu lostin við að
gera einhverja vitleysu, við að
særa hann. Átti að sveigja
hann aftur? Snúa í hringi?
Gæti hann dottið af?
Það var barið harkalega að
dyrum. „Monsieur Boursal!
Ljósmyndararnir eru niðri! ’ ’
Þau stirðnuðu bæði. Pierre
bölvaði og settist reiðilega upp.
„Segðu þeim að ég sé....
segðu þeim að ég sé sofandi.
Örþreyttur. Seinna.”
Það varð aftur þögn, síðan
heyrðist fótatakið fjarlægjast
eftir ganginum.
ierre sneri sér aftur
að því sem var fyrirliggjandi.
Maxín var hissa á því að strokur
hennar skyldu hafa slík áhrif á
hann, gætu gert hann svo
hjálparvana, að hún lægi hér
undir hlýrri sænginni og gerði
þennan karlmann hamslausan
bara með því að koma
varfærnislega við hittið á
honum.
„Við skulum færa þig úr
þessum árans buxum,” muldr-
aði Pierre um leið og spjarirnar
af Maxín flugu um herbergið
undan sænginni.
Hún lagði í að gægjast
laumulega niður og stirðnaði
aftur. Stærðin! Þetta var óhugs-
andi, hún yrði klofin í tvennt!
„Ég er hrædd, ég held að við
44 Vikan 18. tbl.