Vikan - 11.07.1985, Síða 48

antikklæðninguna og
dónaleg orð á veggina.
lest húsgögnin
höfðu verið notuð í eldivið
en örfáum var staflað upp
á háaloft að fyrirskipan liðs-
foringjans sem hafði vonað
að geta síðar meir sótt þau
og notað fyrir sjálfan sig.
,,Fyrir utan þennan eru að-
reins fjórir aðrir góðir herragarð-
ar enn uppistandandi hér um
slóðir. Montmort er fyrirtak,
einnig Brugny en Mareuil er
ekki eins ásjálegur og ég er
sjálfur ekki hrifinn af hönnun-
inni á Louvrois.” Greifinn var
hálslangur og dálítið lotinn.
Öðru hverju sneri hann sér
laumulega að Maxín. Hún
hugsaði með sér: Hann bjóst
við að ég væri eldri — hann vill
ekki treysta svona ungri mann-
eskju fyrir verkinu — ég verð
að líta út fyrir að vera dugleg.
Hún fór að skrifa niður hjá sér í
gríð og erg á klemmuspjaldið
sitt.
Charles de Chazalle var
óframfærinn og hæverskur og
sérlega hjálparvana á aðlaðandi
hátt. Illskeyttari maður hefði
álitið Maxín of ráðríka en í
rauninni var hún einmitt að
hans skapi og hann dáðist æ
meira að henni eftir því sem
leið á daginn. Maxín hripaði
látlaust eitthvað hjá sér og þeg-
ar liðið var á daginn kom hún
með einfalda en áhrifamikla
tillögu um hvernig ætti að tak-
ast á við óreiðuna sem Charles
mátti svo skyndilega horfast í
augu við. Það var því ekki að
undra að hún fengi verkið. Eftir
það hossaðist hún næstum því
á hverjum degi eftir heimreið-
inni í litla hvíta Renault sendi-
ferðabílnum og aldrei var
sami sérfræðingurinn frá París
henni við hlið. Fyrst voru það
skoðunarmenn og arkitekt, síð-
an uppboðshaldari, þaksér-
fræðingur, pípulagninga-
meistari, húsgagnaviðgerðar-
maður og málverkamatsmaður.
Þar kom að allir sérfræðing-
arnir skiluðu áliti og á hverjum
föstudegi ræddu Maxín og
Charles verkið yfir kvöldverði á
lítilli átjándu aldar krá í
Epernay. Þegar leið á sumarið
t
var á boðstólum hjartarkjöt og
villisvín úr héraðinu og alltaf
mjúki, hvíti, bragðsterki
Boursault-osturinn. Að sjálf-
sögðu drukku þau hvítvín
staðarins, þurrt og milt vín sem
örlítið hnetubragð var af.
axín hefði rétt eins
getað verið að borða þurrt
brauð og vatn. Þó að þau
ræddu fram og aftur um mat-
seðilinn áður en þau pöntuðu
veitti hún sjaldnast nokkra at-
hygli því sem hún borðaði.
vera um 56 þúsund lítrar af
kampavíni.” Hann gaf
bendingu um að hann vildi
fá kaffíð. „Hvernig veit ég
það: Ja, það er kannski ekkert
undarlegt að ég viti töluvert
um hvernig á að stunda
kampavínsframleiðslu. Ætt
mín hefur búið hér öldum
saman. En ég hef aðeins getað
beitt mínum aðferðum síðan
faðirminn dó.”
Hann þagnaði á meðan
þjónninn hellti koníaki í glasið
hans. Síðan lagði hann
koníaksstaupið á hliðina til
þess að athuga magnið. Það
Hún hugsaði um það eitt hvað
hún þráði að hann kynni vel
við hana.
Charles naut alltaf hvers
munnbita af máltíðinni. Hann
borðaði ekki oft úti. Honum
féll vel rólegt lífið í sveitinni og
kærði sig ekkert um að láta ljós
sitt skína í París, blaðrandi og
þvaðrandi í fínum boðum.
Hann vann hörðum höndum á
daginn á vanræktum vínökrum
sínum. Hann vildi helst vera
einn á kvöldin fyrir framan
arininn, teygja úr löngum,
grönnum fótleggjum, lesa eða
hlusta á tónlist. Honum þótti
Maxín skemmtileg og hún
vakti forvitni hans, að hluta
vegna þess hve hún var alvöru-
gefín.
,,Það þarf að gera svo
margt,” andvarpaði hann eitt
föstudagskvöldið þegar þau
voru um það bil að Ijúka við að
borða. ,,Til að byrja með er
vínframleiðslan ekki líkt því
nógu mikil eins og er. Meðal-
afraksturinn af hektara ætti að
átti næstum því að renna úr því
en ekki alveg. „Flestir franskir
karlmenn vilja að synir þeirra
taki þátt I rekstri fjölskyldufyr-
irtækisins en faðir minn var svo
ákafur í að sýna fram á sjálf-
stæði sitt að hann lét mig ekki
taka verulegan þátt í fyrir-
tækinu. En hins vegar vildi
hann ekki leyfa mér að vinna
hjá nokkru öðru fyrirtæki.
Þetta var mjög óþægilegt vegna
þess að hann var mjög ákveðið
á móti nýjum aðferðum. Ég
vissi að hann yrði ekki langlífur
— Gestapó hafði pyntað hann
illa í stríðinu — og því gerði ég
aldrei neitt gegn vilja hans. ’ ’
‘f/
r eitingastöðum í
sveitinni var lokað snemma og
fólkið var að tínast út úr La
Royale Champagne, en Charles
hélt áfram að velta tómu
koníaksstaupinu í báðum
höndum. ,,Ætli það hafí ekki
verið eðlilegt að hann saknaði
tímanna fyrir stríð. Hann vildi
láta sem hann hefði ekkert
breyst, að ekkert hefði breyst.”
Þjónninn kom með reikning-
inn á diski. Hann leit á hann,
hann getur ekki hafa lagt svona
hratt saman, hugsaði Maxín.
Hann skrifaði undir og hélt
áfram.
,,Því miður voru viðskiptaað-
ferðir hans líka gamaldags.
Þegar ég reyndi að ræða við
hann um vinnuna var mér skip-
að ákveðið að halda mig á
mottunni. ,,Það er nógur tími
fyrir þig að breyta málunum
þegar ég er dauður,” var faðir
minn vanur að segja. Þetta
voru óskir hans og ég virti þær
en nú ætla ég að vinna eins og
ég get að því að endurreisa de
Chazallefyrirtækið. ” Hann
hikaði, leit á Maxín og sagði
svo: „Kampavínið okkar er
ekki lengur talið með þeim
bestu en ég er staðráðinn í að
breyta þvt.” Og eins og hann
ætti von á að sér yrði mótmælt
hélt hann áfram og talaði hratt
og ákveðið. ,,Þetta er ekki svo
fráleitt markmið. Lanson var
upphaflega mjög lítið fyrirtæki
og eigur þess voru að mestu
eyðilagðar í fyrri heimsstyrjöld-
inni, en synirnir tveir, Victor
og Henry, ferðuðust um allan
heim í markaðsöflun og árang-
ur þeirra er undraverður. ’ ’
Þjónninn var byrjaður að
slökkva ljósin. Charles skildi
ábendinguna.
,,Eigum við að koma okk-
ur?” Maxtn tókst að dylja hve
hún var treg til að fara, kinkaði
kolli, stóð upp og annar þjónn
kom stökkvandi til þess að
draga fram stólinn hennar.
Charles bauð góða nótt og
fylgdi á eftir henni að dyrunum
um leið og hann sagði: ,,Ég sé
ekki hvers vegna ég get ekki
gert það sem Lanson gerir. Lan-
sonbræðurnir gerðu kampa-
vínið sitt heimsfrægt á innan
við hálfri öld. Á þeim tíma
voru háðar tvær heimsstyrjaldir
og langt krepputímabil. ’ ’
voru bæði farin
að hlakka æ meira til föstu-
dagskvöldanna þó þau létu það
ekki uppi og það varð sífellt
framorðnara þegar Maxín hélt
48 Vikan 28. tbl.