Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 12

. . held að það haldi
aftur af mörgum bóndanum
að vita að þær geta farið
í kvennaathvarf"
Kvennaathvarfið er í frétt-
um endrum og sinnum, yfir-
leitt þó ekki nema það sem
snýr að yfirborðinu. Starf-
semin, sem fram fer í
kvennaathvarfinu, hefur
hingað til ekki verið kynnt
ítarlega í fjölmiðlum. En nú
er þögnin rofin og i þessari
VIKU er rætt við konur sem
þekkja til þess af eigin raun
og þess veruleika sem gerir
heimili eins og kvennaat-
hvarfið að nauðsyn í þjóðfé-
laginu. Ofbeldi gagnvart
konum fer hvorki eftir stétt
þeirra né stöðu. Allar konur
geta lent í að vera beittar of-
beldi. Ýmislegt veldur því að
sumar þeirra halda það út
ótrúlega lengi. Þær eru ekki
einar þolendur, börnin eru
sist betur sett.
Fyrstu þrjú starfsár
kvennaathvarfsins hafa
konur leitað meir en 600
sinnum til kvennaathvarfs-
ins, fyrsta árið 151 kona,
annað árið voru þær orðnar
176 og fyrstu níu mánuði
þriðja starfsársins höfðu 120
konur dvalið þar. Börnin,
sem komið hafa, eru lítið
eitt færri. Á þessum þrem
árum hafa konur hringt meir
en 1000 sinnum í athvarfið.
Það er eins og erillinn
komi í öldum, ,,alls ekkert
frekar í skammdeginu, eins
og við höfðum haldið",
segja konurnar sem starfa
þar.
Þrír fastir starfsmenn eru
við athvarfið, vinna á þrí-
skiptum vöktum og aldrei
meir en ár i senn. Það þykir
ekki heppilegt, álagið of
mikið og skiptingin kemur í
veg fyrir að stofnanabragur
komist á heimilið. Barna-
starfsmaður er í hálfri stöðu
við athvarfið og lausavaktir
annast konur úr samtökun-
um.
Konurnar, sem leitað hafa
til athvarfsins, eru á aldrin-
um frá 17 til 72 ára og dvelja
mislengi þar, eftir þörfum
hverrar og einnar. Það eru
Samtök um kvennaathvarf
sem reka heimilið. Þau
starfa eftir samstarfsgrund-
velli sem felur í sér meðal
annarra markmiða samtak-
anna „að aðstoða konur við
að rjúfa þann múr einangr-
unar og þagnar sem reistur
hefur verið um ofbeldi á
heimilum". Það er einmitt
markmið þessarar greinar.
Texti: Anna Ljósm.: Ragnar Th.
,,Lögreglan kom á staðinn
og fór með hana og krakk-
ana út í bíl og keyrði einn
hring um hverfið og spurði:
Hvað á ég að gera við ykk-
ur? Það var ekki um annað
að ræða en að fara með þau
heim.”
Viðmælendur VIKUNNAR eru sex
konur, tvær starfsmenn kvennaat-
hvarfsins, fjórar hafa dvalist þar um
lengri eða skemmri tíma, jafnvel oft.
Tvær þeirra voru þar þegar samtalið fór
fram, ein hinna hefur hafið störf þar ný-
verið.
Þær eru giftar, fráskildar, i sambúð
eöa einstæðar mæður. Aldurinn er frá
liðlega tvítugu upp í að eiga stálpuö
(uppkomin?) börn. Þær eiga það sam-
eiginlegt að hafa oröið fyrir ofbeldi af
einhverju tagi af hendi sinna nánustu,
ein kom inn daginn áður en samtalið
fór fram, ekki í fyrsta sinn og það sér á
henni.
Starfsmennirnir eru Vilfríöur Þórðar-
dóttir, sem þekkir vel til kvennaat-
hvarfsins, er þar I föstu starfi og er senn
að Ijúka sínu starfsári, og Hólmfríöur
Aradóttir. Hún er barnastarfsmaður.
Eftir reynslu fyrsta ársins í athvarfinu var
ráðist I að fá sérstakan starfsmann sem
helgaöi sig börnunum og nú kemur
Hólmfríður á mesta annatímanum dag
hvern, frá 3—7 síðdegis, og er börnun-
um og mæðrunum til stuðnings. ,,Ég er
ekki í annarri vinnu,” segir hún, ,,þann-
,,Ég þurfti á kvennaathvarfi
að halda löngu áður en það
varð til."
12 Vikan 47. tbl.