Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 34

nauðsyn krafði af því að mér
leiddist það svo. Seinna varð ég að
auka æfingarnar til að grenna
mig. Ég byrjaði að æfa leikfimi
eftir tónlist (AEROBICS) í 90
mínútur tvisvar á dag. Svo fékk ég
Dan Issacson, þann sem æfði
Travolta, til að hjálpa mér með
upphandleggina og lærin, að
minnsta kosti fjórum til fimm
sinnum í viku.
Á fjórum mánuðum gerði ég
róttækar breytingar á mataræði
mínu; ekkert rautt kjöt og engar
mjólkurafurðir: Suma morgna
borðaði ég bara „granola” og vatn
og ekkert fram að kvöldmat. Ég
borða alltaf „granola” ef mig
langar í aukabita. I kvöldmat
borðaði ég pasta, fisk eða kjúkl-
ing, en ég borðaði aldrei eftir
klukkan 7 á kvöldin.
Til allra hamingju var ég
frekar grönn þegar ég byrjaði.
Samt þurfti ég að losna við
líkamsfitu en ekki að léttast.
Líkamshreysti byggist á dular-
fullu jafnvægi. Til að verða
grannur notar maður aðra aðferð
en ef maður ætlar að auka afl sitt.
Til að vera grannur borðar maður
minna en afl vex með auknum
mat. Ég vil ekki bara vera grönn.
Það er dásamlegt að finna til afls
síns.
Líkamsrækt hefur tekið
við af eiturlyfjum
Eftir nokkurn tíma varð ég
raunsærri í sambandi viö æfingar
og að koma líkamanum í form. Ég
sé alls staðar fólk vera að eltast
við það sem það kallar heilbrigði.
Þaö fer alveg með hnén á sér og
einkalíf þess er í hættu. Það er
eins og líkamsrækt hafi tekið við
af eiturlyfjunum. Ég held að við
ættum að hætta að hugsa svona
vísvitandi og af svona miklum
ákafa um æfingar en æfa þess í
stað þegar okkar langar til.
Við ættum að æfa vegna þess að
okkur þykir það skemmtilegt en
ekki vegna þess aö æfingar hreinsi
út slagæðarnar eða gefi okkur
stærri brjóst. Ég vil ekki verða
leikfimileikkona. Ég hef ennþá
enga löngun til að prédika mínar
eigin heilbrigðisreglur fyrir nein-
um, sérstaklega af því að það er of
persónulegt og svo vegna þess að
þetta var bara hluti af þessu sér-
staka kvikmyndahlutverki.
Mig langar ekki til aö skrifa
eina af þessum heilsu- og
fegrunarbókum sem frægt fólk
sendir frá sér um þessar mundir.
Ég vil ekki að skrokkurinn á mér
verði umtalsefni fólks í milli. Ég
er fyrst og fremst leikkona. Auð-
vitað hugsa ég um eigin heilsu en
ég hef ekki svör við öllum heilsu-
farsspurningum heimsins.
— segir Jamie Lee Curtis
„Til að vara grannur borðar maður minna, en
Ég lærði að spila tennis og aðrar íþróttir þegar ég var
unglingur. Ég kunni auðvitað að hjóla, hlaupa á hjóla-
skautum og stundaði skíðaferðir og, jú, ég var í dans-
tímum. Samt verð ég að játa að ég hafði óbeit á íþrótt-
unum og æfingunum. Þetta gaf mér auðvitað stundum
útrás en skemmtilegt var það ekki.
Hlutverk mitt í kvikmyndinni
Perfect olli því að ég skipti alger-
lega um skoðun í samþandi við
líkamshreysti. Ég var valin í hlut-
verk strangs kennara í líkams-
rækt og vegna skapgerðar minn-
ar varð ég alveg heltekin af lík-
amsræktarstefnunni. Þangað til
upptökur hófust var ég ósköp heil-
brigð í líkamsæfingum mínum. Ég
reykti, drakk og notaði ólögleg
efni án þess að hugsa út í hvaða
áhrif þetta gæti haft á mig.
Plastkvoða í rassinum
Eftir að ég fékk hlutverkið í
myndinni fór ég að æfa fjóra til
fimm tíma á dag og varð strangtrúuð
á líkamsfegurð. Þá fór ég fyrst að
taka eftir skrokknum á mér. Fólk
hélt að ég væri búin að missa vitið
en ég sá sjálfa mig í anda með laf-
andi brjóst og plastkvoðu í rassin-
um og mjöðmunum og ég varð
alveg brjáluð.
Fyrst þegar byrjaö var að kvik-
mynda vildi ég ekki æfa meira en
„Ég s6 alls staflar fólk vera afl eltast
vifl þafl sem það kallar heilbrigði.
Það fer alveg mefl hnón á sér og
einkalif þess er i hættu."
Ég vil ekki vera
leikfimileikkona
34 Vtkan 47. tbl.