Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 29

Eini útlendingurinn i Wollaita, Sigga, og haf af svörtum andlitum.
Röggsemi þarf til þegar handagangur er i öskjunni og margir vilja fá sitt.
eftirlit með matvæladreifingu við
Dolla; þorpsbúar bíða í stórum
hópi fyrir utan afgirt svæði. 20—30
manns koma inn fyrir í einu, fara í
einfalda röð og bíða. Hver og éinn
er á skrá, kvitta þarf fyrir
matinn: þumall í blek og þrýst á
blað, svo er tínt til það sem fjöl-
skyldan fær. Sigga er á þönum,
allt í einu sér hún að einhver ætlar
aftur í röðina og byrstir sig bæði
við viðkomandi og starfsmennina:
„Burt!” kallar hún á íslensku en
það skilst. Svo fá starfsmennirnir
lexíu. Stuttu seinna segir hún að
þeir séu hreint ágætir og standi sig
vel. Börnin hópast að henni og þá
er stutt í brosið og í hjúkrunarkon-
una, Sigga athugar hvemig þau
bera sig og hvernig þeim hefur
farið fram. Skvaldrið og lætin
bera því vitni að þau eru hænd að
henni. Tvær litlar stúlkur koma og
taka hvor í sína hönd hennar og
víkja ekki burt. önnur þeirra var
svo illa á sig komin fyrir ári aö
enginn hugaði henni líf. „Hún var
40 prósent af eðlilegri þyngd,”
segir Sigga. „Við kölluðum hana
Engil dauðans.” Hún hafði það af
„mest á viljanum,” segir vinkona
hennar norðan af íslandi.
Aftur í Sódó. Sigga situr á stein-
tröppum við lítið steinhús, hýbýli
hennar, eitt herbergi, krókur með
hermannabedda, hvorki heitt né
kalt rennandi vatn, borðræksni og
kollur. Núna, rúmu ári eftir að
hún kom til hörmungasvæðanna,
er ástandið heldur að batna. Hún
kom þar sem fólk hrundi
unnvörpum niður, örmagna af
hungri. Dauðabúðirnar í Bati,
Gewane, litla stúlkan sem hún
kallaði Engil dauðans. Er hægt að
skýra fólki heima á Islandi frá því
sem gerðist svo það skilji? „Ég
veit það ekki,” segir hún með
hægð. „Stundum er eins og mér
finnist þetta allt hafa verið
draumur.” Svo hræðilegur getur
veruleikinn orðið.
47. tbl. Vikan Z9