Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 48

annars værum við enn á lög-
reglustöðinni.”
,,Eg get vel verið án svona
frægðar! ’ ’ svaraði Lilí fýlulega.
Þegar þau voru komin upp í
íbúðina til Lilíar sagði hún:
,,Mig langar til að vita hvað ég
er, Zimmer. Hún tók af sér loð-
sláið og kastaði því á stól. , ,Ég vil
vita hver ég er í raun og veru. ’ ’
Hún sparkaði af sér öðru rauð-
brúna leðurstígvélinu og hopp-
aði um á öðrum fæti um leið og
hún reyndi að koma sér úr hinu.
Zimmer hló lágt. I öll þessi ár
hef ég verið að reyna að fela það
hver ég í raun og veru er, ellegar
hefði ég verið tekinn fastur. Við
verðum öll hvert um sig að sætta
okkur við að vera það sem við er-
um en ekki það sem við vildum
óska að við værum. Að lokum
verðum við öll að láta það sem'
við höfum duga — og þú hefur
svo mikið, Lilí!”
,Já, já, nema það sem allir
eiga — fjölskyldu. Ég veit í raun-
inni ekkert hver ég er. ’ ’
,,Hvað með það! Hverjir vita
það? Heldurðu ekki að það geti
verið að þú notir þetta sem þægi-
lega afsökun fyrir öllu sem fer úr-
skeiðis hjá þér?”
Lilí heyrði ekki þetta síðasta
sem Zimmer sagði þvi hún var
komin inn í borðstofu að blanda
þeim í glös. Zimmer gekk að
arninum og setti upp undrunar-
svip. ,,Hvað er þetta?”
Hann tók upp stórt, hvítt um-
slag með útlendum frímerkjum.
Hann sneri umslaginu við, leit á
skrautstimplað skjaldarmerki og
fór að hlæja. ,,Kæra vina, hvað
finnst þér nú til frægðarinnar
koma?”
Hann rétti henni umslagið.
Lilí var ekki sein á sér að rífa það
upp. Hún dró út stórt kort með
gylltum brúnum og las: ,,Mér
hefur verið falið, að skipun hans
konunglegu hátignar, Abdúllah
konungs, að. . .” ,,Nei, nei,
þetta er boð til Sydon, til að
halda upp á afmæli stjórnar
hans. En ég þekki manninn ekk-
ert!”
,,Á en hann þekkir þig! Það
er frægðin!” hrópaði Zimmer og
var þegar farinn að skipuleggja
það sem hann ætlaði að segja við
kynningarstofuna. „Þetta verður
stórkostleg auglýsing fyrir þig!
Nú getur þú sagt að þér standi á
sama um frægðina! ’ ’
Lilí sneri sér við og leit á hann.
,,Veistu hvað þetta er mér mikils
virði?” Hún veifaði boðskortinu
framan í hann. „Einskis virði!
Eina stundina er Serge að segja
mér að dingla brjóstunum fram-
an í myndavélina, þá næstu
kemur einhver kóngur og býður
mér til sín yfir hálfan hnöttinn.
Hvað halda þeir eiginlega að ég
sé? Ég vildi gjarnan vita það?
Mig vantar eitthvað af sjálfri
mér og ég veit ekki einu sinni
hvað það er. Ég veit bara að ég
finn til tómleikatilfinningar og
boðskort frá æðstu stöðum skipta
engu máli miðað við það.”
„Boðskort frá æðstu stöðum
skipta alltaf máli, Lilí, einkum
þegar þú hættir að fá þau!”
Zimmer lagði glasið frá sér á ar-
inhilluna og virtist skemmt. Það
gerði Lilí enn æfari.
„Veistu hve mikils virði þetta
boð er mér?” Lilí veifaði kortinu
aftur framan í hann og kastaði
því síðan 1 eldinn.
,,Ó, Lilí,” hrópaði Zimmer
upp yfír sig, „veistu ekki hvað
þú ert mér mikils virði ?
Hann teygði höndina inn í
logana og dró kortið upp.
— 56 —
Lúðrablástur gall við þegar
dyrnar á stóra salnum opnuðust.
Karlmenn og konur beygðu sig
og hneigðu þegar hans konung-
lega hátign, Abdúllah konungur
II, gekk hægt yfir rauða dregil-
inn í áttina að gylltu hásætinu.
Hann nam staðar á leiðinni til að
heilsa gestunum. Lilí fannst kon-
ungurinn mun líflegri en á opin-
berum myndum, þar var hann
alltaf í hermannabúningi eða há-
tíðarbúningi.
Lilí vissi að margar konur í
boðinu yrðu klæddar formlegum,;
hvítum kjólum og með demants-
kórónur. Því hafði hún valið*
grænan siffonkjól, baklausan
en með bandi í hálsinn og með
útsaumuðum liljum. Þegar Ab-
dúllah kom að Lilí beygði hún
höfuðið og hneigði sig. Hún leit
upp og starði í augu hans,
nautnalegt augnaráð Abdúllah
mætti augnaráði sem ekki var
síður áhrifamikið. Hann gleymdi
því sem hann hafði ætlað að
heilsa með og nam staðar á með-
an þau störðu þegjandi hvort á
annað. Bæði fundu þau eins og
rafstraum á milli sín.
í þau þrjú ár, sem liðin voru
frá því að fjölskylda Abdúllah
fórst, hafði hann lítið sem ekkert
komið fram opinberlega. Hann
hafði verið yfirkominn af sorg og
sektarkennd og gat ekki rætt til-
fínningar sínar við nokkurn
mann. I margar vikur eftir slysið
hafði Abdúllah ekki talað við
neinn og enginn hafði þorað að
yrða á hann. Stöku sinnum reið
hann einn út í eyðimörkina og
leitaði huggunar í þöglum sand-
inum. Abdúllah vissi í hjarta sér
að hann myndi eignast aðra syni
en ekkert barn gæti nokkru sinni
komið í stað Mústafa, einu
mannverunnar sem Abdúllah
hafði nokkru sinni elskað.
Konungurinn varð sífellt skap-
stirðari og þunglyndari og Suli-
man reyndi sífellt að fítja upp á
einhverju sem gæti dreift huga
hans. Hann var áhugalaus, gat
ekki unnið og fyrri kraftur og
einbeiting, sem hafði einkennt
hann, með öllu horfinn. Hann
talaði um að fresta hátíðahöld-
um í tilefni af tuttugu ára af-
mæli stjórnarinnar. Hann fór
seint á fætur, hengslaðist allan
daginn og horfði á bíómyndir á
kvöldin.
Þá var það eitt kvöld að hann
settist skyndilega upp og starði
vökulum augum á kvikmynda-
tjaldið. Hann bað sýningarstjór-
ann að sýna ákveðið atriði aftur.
„Mér fínnst ég þegar þekkja
þessa konu,” sagði hann ringlað-
ur, „þó ég sé viss um að ég hef
aldrei hitt hana og aldrei séð
þessa mynd áður. Q — ein-
kennilegt!” Hann hallaði sér yfír
til Sulimans. „Náðu I hana fyrir
mig.”
„Ó, herra, þetta er fræg leik-
kona í Evrópu. Af hvaða tilefni
ætti ég að bjóða henni hingað?
Og hve lengi, herra?”
„Bjóddu henni ásamt nokkr-
um öðrum. Nei, mörgum öðr-
um. Æ, ég veit það ekki. Náðu
baraí hana.”
Suliman greip tækifærið.
„Móttökuathöfn, herra? Eins og
við ætluðum að halda í tilefni
tuttugu ára afmælisins ? ’ ’
„Ó, ætli það ekki. Látum há-
tíðahöldin bara standa yfír í
nokkra daga en sjáðu til þess að
þessi kona komi.”
„Skal gert, herra!”
Þegar Lilí hneigði sig í græna
kjólnum fyrir Abdúllah og dökk
augun störðu á hann dró hann
andann djúpt og skyndilega
fannst honum hann lifna aftur
við. Hann brosti óvenju breitt og
vingjarnlega til hennar og gekk
síðan með eftirsjá að næstu satín-
klæddu konu.
Gullnir lúðrar gáfu gestunum
merki um að ganga inn í borðsal-
inn. Abdúllah sat hjá fínustu
gestunum, langt frá Lilí. Þegar
máltíðinni lauk stóð hann upp,
hélt ræðu og bauð alla vel-
komna. Síðan tilkynnti hann að
öllum gestum hans yrðu færðar
gjafír. Hvítklæddir þjónar lögðu
litlar, skrautlegar öskjur fyrir
framan alla.
Allir karlmennirnir fengu
skyrtuhnappa úr fornum, róm-
verskum gullpeningum og allar
konurnar fengu eyrnalokka.
Engin tvö pör voru eins og hvert
um sig hafði verið sérstaklega
teiknað af Andrew Grima, upp-
áhaldsgullsmið olfufurstanna.
Eyrnalokkarnir sem Lilí fékk
voru túrkissteinar á stærð við
spörfuglsegg með grófri gullum-
gerð sem í voru greyptir
demantar og safírar.
Ánægjukliður barst um sal-
inn. Ræðuhöld með tilheyrandi
hamingjuóskum og lofgerðar-
rollum stóðu fram yfir miðnætti
en þá var gengið aftur inn í há-
sætissalinn til þess að dansa.
Konungurinn bauð eiginkonu
bandaríska sendiherrans fyrst í
dansinn. Suliman gekk að Lilí og
þau svifu saman af stað undir
kristalsljósakrónunum. Þegar
dansinum lauk stýrði Suliman
Lilí að Abdúllah sem bað um-
svifalaust um næsta dans.
Hún fann hlýjan lófann á
beru bakinu þegar hann þrýsti
henni létt upp að hvítum smók-
ingjakkanum. Hún fann
hvernig brjóst hans hófst og
hneig þegar hann dró andann.
Hún leit í augun á honum. Þau
sögðu hvorugt mikið á meðan
þau dönsuðu en fundu bæði
taktfastan andardrátt hvort ann-
ars. Þegar tónlistin hætti sagði
Abdúllah í lágum hljóðum: „Því
miður verð ég nú að fara og
dansa við hinar dömurnar en
mig langar til að tala aftur við
þig á eftir. Eigum við að hittast
eftir um hálftímaí jasmfngarðin-
48 Vikan 47. tbl.