Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 47

ull á hana í hlutverki sínu sem
yfírstéttar-útkastarinn.
í baksýnisspeglinum sá Lilí
höllina fallegu fjarlægjast í
rökkrinu þegar Jagúarinn þaut
niður heimreiðina. Um leið og
bíllinn var kominn út fyrir hliðið
ók Lilí út í vegarbrúnina og fór
að hágráta.
En þar með var málinu ekki
lokið. I næsta tölublaði af tíma-
ritinu Paris Match voru engar
myndir úr fína boðinu hennar
Maxín. í staðinn var myndasería
undir yfirskriftinni ,,I de Chaz-
alle-höllinni eignast menn nýja
vini”. Þetta voru fallegar ljós-
myndir af ungu pari sem lá í
skógarrjóðri. Það fór ekki á milli
mála að þarna lá Lilí í grasinu og
það var Alexander sem beygði sig
yfir hana. Þarna var nærmynd af
munninum á Alexander og
höndunum á honum á brjóstum
hennar.
Þetta var snyrtilega gert miðað
við það sem gengur og gerist í
svona blöðum. Það sást ekki í
neinar geirvörtur, engin kynfæri,
engan nafla — en það var greini-
legt hvað fór fram.
Ljósmyndarinn, sem Maxín
hafði boðið, hafði legið í leyni og
tekist að ná dúndurmyndum.
Þegar Maxín sá þær settist hún
upp í rúminu og grét af auðmýk-
ingu.
Það gerði Lilí einnig.
Sömuleiðis Alexander. Hann
hafði verið hræðilega niðurlægð-
ur. Lilí hafði farið án þess að
segja orð og foreldrar hans höfðu
refsað honum harkalega. Samt
fann hann þögla undrun og að-
dáun föður síns og bræðra og
óskipta virðingu hvers einasta
stráks í bekknum.
En hann hefði heldur kosið
Lilí.
— 55 —
Veturinn 1975 var óvenju
kaldur í París og rauði Jagúarinn
rann nokkuð til þegar Lill ók
honum heldur hratt eftir stein-
lögðum strætunum.
,,Farðu hægar,” stakk Zimm-
er upp á um leið og þau runnu í
áttina að grænmáluðu almenn-
ingssalerni. Lilí rétti bílinn af og
hélt síðan áfram, eins hratt og
áður. Zimmer sagði: ,,Ég veit
ekki hvað er að þér, Lilí, en eitt-
hvað er það. Hvað er að? Við
höfum unnið saman að næstum
því tólf kvikmyndum og á síðasta
ári lékstu tvö frábær hlutverk. Þú
ert ekki nema tuttugu og fimm
ára og búin að fá öll leikverðlaun
sem veitt eru í Evrópu. Hvað
gengur að þér? ’ ’
Lilí þagði. Eftir að Stiarkoz dó
fannst henni hún ekki eiga sam-
leið með þeim ríku. Hún drekkti
sorgum sínum á þann eina hátt
sem aldrei hafði brugðist henni,
það er í vinnu. Hún tók að vinna
af ástríðu og ögun eins og líf
hennar væri undir því komið.
Það var það líka. Hún treysti
Zimmer fullkomlega, hún virtist
hafa það á tilfinningunni hvað
hann vildi fá fram hjá henni og
sýndi alltaf frábæran leik undir
hans stjórn. Þar til nú.
, ,í fyrsta skiptið síðan ég fór að
vinna með þér, Lilí, ofleikur þú.
Hvaðerað? ’ ’
Atvikið á de Chazalle-setrinu
hafði orðið til þess að Lilí dró sig
enn frekar inn í skelina sem hún
hafði búið um sig í þegar Stiarkoz
dó. Nú var orðstír hennar sem
skapgerðarleikkonu í hættu
vegna þess að myndirnar í blað-
inu minntu menn á hvernig Lilí
hafði orðið fræg. Hún steig fast á
bensíngjöfína og hreytti út úr
sér: ,,Hvaða tilgangi þjónar að
leggja sig fram þegar allt sem ég
geri er afbakað svo það passi við
þessa sóðamynd sem þeir eru
búnir að draga upp af mér svo
þeim líði sjálfum betur! Þú veist
hvað ég legg hart að mér, Zimm-
er.”
Zimmer kinkaði kolli. Hann
vissi hvað æfíngaprógrammið,
sem hún bjó sér til sjálf, var erf-
itt. Þegar hún var ekki við upp-
tökur var hún í líkamsrækt,
danstímum, leiklistar- og radd-
beitingartímum, fór snemma að
sofa og vandaði fæðuvalið mjög.
Lilí hugsaði ekki svo mikið um
Jo því missirinn var henni enn of
sársaukafullur. Þess í stað hugs-
aði hún æ oftar, rétt áður en hún
sofnaði, um hina raunverulega
móður sína eins og barn. Þessi
þokukennda vera var fyrir Lilí sí-
fellt líkari eins konar ósýnilegum
verndarengli. Lilí þráði hlýjuna
sem frá þessu stafaði og fór aftur
að láta sig dreyma dagdrauma,
velta fyrir sér hver móðir hennar
væri, hvort hún væri enn á lífi.
Rauði Jagúarinn skransaði
hressilega þegar Lilí minntist
sunnudagsins þegar Serge hafði
hringt í hana. Hann talaði í sama
frekjutóninum eins og hann
hefði síðast hitt hana daginn
áður. „Elsku Lilí mín! Það er
eins og að reyna að ná í helvítis
forsetann að reyna að fá sam-
band við þig. Ég hef saknað þín,
stelpurófan þín, og mér datt í
hug hvort þú vildir ekki borða
með mér í kvöld, svona upp á
gamlan kunningsskap. . .?”
Lilí lagði tólið varlega á síma-
borðið, gekk burtu og leyfði
Serge að tala við sjálfan sig. Þeg-
ar hún hugsaði um þetta leið
henni svo illa að hún bremsaði of
seint og ók nærri því aftan á bíl.
„Segðu mér hvað er að, Lilí,”
bað Zimmer aftur. ,,Áður en þú
drepur okkur bæði.” Hún sagði
ekki neitt og því hugsaði hann
með sér að það væri best að
hann segði henni það. ,,Þegar
leikari leikur hlutverk sem snertir
hann mjög getur hann oft ekki
metið það á hlutlægan hátt. Því
verður hann örvæntingarfullur
og reiður vegna þess að honum
fínnst hann ekki ná neinu valdi á
hlutverkinu. Það sem leikarinn á
erfítt með að skilja er að hann
þarf ekki að gera neitt.” Jagúar-
inn fór hættulega nálægt stórum
flutningabíl sem flautaði.
Zimmer hélt' varlega áfram: ,,Þú
veist hvernig það er að vera auð-
mýkt, Lilí. Þú veist hvað það er
að fínnast sem þú sért einskis
virði, þú skilur nákvæmlega
hvernig Sadie líður og þess vegna
áttu bara að túlka þetta hlutverk
— eins og þú ert sjálf.
,,Þegiðu, Zimmer!” Lilí fun-
aði upp og litli, rauði bíllinn
rann aftur til, skransaði 180
gráður og rann á hlið á ljósa-
staur. Lilí og Zimmer köstuðust
fram en bílbeltin héldu þeim
föstum í sætunum. Hægra fram-
brettið var eins og beygluð nið-
ursuðudós.
,,Sérðu nú hvað þú lést mig
gera!” æpti Lilí. ,,Ef þú ætlar að
fara að segja mér hvernig ég leik
ættir þú að velja hentugri tíma
tilþess!”
Smáhópur fólks hafði safnast
saman í kringum bílinn. Lilí lét
sem hún sæi það ekki og sagði
reiðilega: „Auðvitað skil ég
Sadie. Hún er ósköp góð og kát
mella sem hefur gaman af að
skemmta sér vegna þess að þá
gleymir hún að raunveruleikinn
hjá henni er ósköp ömurlegur og
hún hefur ekki nægilegt ímynd-
unarafl til að sjá að málin gætu
verið öðruvísi. En þessi skinheil-
agi trúboði hamrar á því hvað
hún sé ómerkileg þar til hún fer
að trúa því sjálf. Síðan lofar hann
henni frelsun og Sadie fer að öðl-
ast nýja von. Þá nauðgar karl-
djöfullinn henni og það. . .
eyðileggur vonina, eyðileggur
sálinaí henni.”
Lögreglumaður í blárri skikkju
kom askvaðandi að bílnum en
Lilí virtist samt ekki taka eftir
neinu. „Þannig fer ekki fyrir
mér, Zimmer. Ég er ekki Sadie
og enginn maður gerir mér
þetta! Ég er leikkona og ímynd-
unaraflið er sálin í mér — það
gerir mig að leikkonu. Ég varð að
þroska það til að geta lifað af
þessi hræðilegu ár. Það er það
eina sem ég á. Þess vegna get ég
sett mig svo auðveldlega 1 ann-
arraspor.”
Lögreglumaðurinn var nærri
kominn að bílnum. ,,Ó, ég veit
að ég er róleg og afkastamikil
þegar við erum við upptökur.
Það er vegna þess að ég veit ná-
kvæmlega hvað þarf að gera og
hvernig á að gera það. En þegar
þvl sleppir verð ég að vera ég sjálf
og ég kann það ekki, kann ekki
hlutverkið, skil ekki söguþráðinn
og veit ekki hverjum ég get
treyst.”
Zimmer kinkaði kolli.
,,Við upptökurnar er ég
stjarna, þar fyrir utan fínnst mér
allir hnussa fyrirlitlega við
mér. . . og ég verð hræðilega
einmana.” Hún faldi andlidð í
höndunum og fór að gráta.
Zimmer opnaði bíldyrnar fyrir
lögregluþjóninum. ,,Mætti ég
eiga við yðurorð?” Um leið og
nafn Lilíar heyrðist nefnt lifnaði
yfír lögregluþjóninum og sam-
stundis var eins og hópurinn
stækkaði um helming. Innan ör-
fárra mínútna höfðu vegfarendur
lyft bílnum frá ljósastaurnum og
Lilí sem brosti núna eins og eng-
ill, hafði hripað eiginhandarárit-
un handa öllum. Það var farið að
snjóa þegar hún ók hægt í burtu,
eftir að hafa gefíð lögreglumann-
inum aðra eiginhandaráritun
handa móður hans.
, ,Það var svei mér heppilegt að
lögregluþjónninn þekkti þig því
47- tbl. Vikan 47