Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 37

TENBY
En það verkefni að leggja fyrir sveitamann — borgin
mín! Það mætti svo sem alveg eins biðja mig að skrifa
um pilsið mitt — eða þannig.
Minn herra á aungvan vin, sagði Jón Grindvíkingur,
ef ég er ekki farinn að ruglast í íslandsklukkunni. Hins
vegar hef ég dálæti á nokkrum borgum, sem ég hef
gist, umfram aðrar. Tryggir lesendur Vikunnar gegnum
tíðina hafa eflaust orðið varir við að mér er afar hlýtt til
Kaupmannahafnar, London og Glasgow. Þetta hlýtur
að gleðja Flugleiðamenn en hryggja þá hjá Arnarflugi
að sama skapi. Hvað tvær fyrri borgirnar áhrærir veit ég
að ég er í fjölmennum hópi. Glasgowvinafélagið er hins
vegar talsvert fámennara enn sem komið er — en þeim
mun góðmennara.
Samt er það svo að ég kann held
ég aldrei við mig til lengdar
umkringdur steini og stáli. Ég
verð að finna til víðáttunnar og
vita að ég geti komist til hennar
fyrirhafnarlítið og helst að sjá til
hennar. Þess vegna er mál að linni
löngum formála um það sem ég
ætla ekki að skrifa um en við taki
sú borgin mín sem ég ætla að
f jalla um hér — Tenby.
Alvarleg tímaskekkja
Sá sem hefur einu sinni komið
þangað og það fyrir tilviljun hefur
það helst á tilfinningunni að best
sé að leggja bílnum fyrir utan
borgina og ráðast til inngöngu fót-
gangandi. Því borgin er ekki stór
að flatarmáli og miðhlutinn er
luktur miðaldamúr. í hann eru göt
á viðeigandi stöðum fyrir umferð
og oftast eru rekin í þau umferðar-
tappar því göturnar þar eru
þröngar og ekki gerðar til að flytja
nútímaumferð. Raunar eru
vélknúin farartæki í og við þennan
„. . . einhvern tima ætla ég þangað aftur og þá viljandi — til þess að vera
latur, dekra við sjálfan mig og kneyfa krús af góðu öli."
hluta borgarinnar alvarleg tíma-
skekkja og heyra til tíma sem er
alls ekki kominn. Byggingastíll og
bragur þessa gamla hluta minnir
ekki á bíla og baðföt heldur miklu
frekar á Arthúr konung og riddara
hringborðsins og „damsels in
distress” — en þetta síðasttalda
fyrirbrigöi finnst mér alltof
sjarmerandi á ensku til þess að
reyna að snara því á annað mál.
Tenby stendur á dálitlum höfða
á suðurströnd Wales, við
Camarthenflóa vestanverðan,
heyrir til Pembrokeshire og er
innan þjóðgarðs sem kenndur er
við téð skíri. Um sumartímann er
Tenby fyrst og fremst ferða-
mannastaður og þá einkum fyrir
eyjaskeggja Bretlandseyja
sjálfra, flökkufuglar rekast
þangað helst af því að leiðin um
hina dáindisfögru og tilbreyt-
ingarríku strönd Pembrókarskíris
liggur þar um.
Þarna er að finna það sem
sumarferðalangurinn girnist, að
minnsta kosti meöan sólin skín.
Landslagið skapar Tenby þó
töluverða sérstöðu meðal sólar-
staða Suðurwales, því þótt
sandvíkur megi finna í kletta-
skorum utan í höfðanum vekur þó
meiri athygli gestsins aö tals-
verður hluti höfðans er með
klettavegg alveg fram í sjó, en
sums staðar með stigum og
stöllum þar sem sóldýrkendur
tylla sér eins og fuglar í bergið og
steypa sér svo ofan fyrir
hamarinn í þrítugt dýpið ef þá
munar í svalann af þeim hluta
Atlantshafsins sem heitir
Camarthenflói.
Ilmvötn og
súkkulaði
En þegar mönnum eymist að
láta fara vel um sig í klettunum
(því tvisvar veröur sá feginn sem
á steininn sest) eða sitja við
krásum hlaðin borð í miðalda-
höllum með nútímaþægindum
geta þeir rambað um nágrennið
eða látið skutla sér út í Caldey
sem er steinsnar undan
ströndinni. Þar búa munkar og
selja ferðafólki framleiðslu sína:
ilmvötn sem fást ekki annars
staðar, líka súkkulaði og rjóma-
kökur ásamt tilheyrandi tesopa.
Þegar þessir munkar safnast til
feðra sinna, því jafnvel munkar
eiga foreldra þótt þeir sjálfir geri
sitt besta til þess aö láta
ættlegginn deyja út, eru þeir
grafnir undir nafnlausum
krossum í kirkjugarðinum við litlu
sóknarkirkjuna á eynni, og
auðvitaö er kirkjan kennd við heil-
agan Davíð eins og svo ótal margt
annað í Wales. Og þegar ungir
Tenbyanar ákveða að ganga í það
heilaga er það hámark hátíð-
leikans að róa út í Caldey og láta
gefa sig saman í St. David’s.
Tenby er einn þeirra fallegu
staða á Bretlandi sem ég geymi á
góðum stað í minningunni, af því
einhvem tíma ætla ég þangað aftur
og þá viljandi — til þess að vera
latur, dekra við sjálfan mig og
kneyfa krús af góðu öli í spjalli við
glaða og gestrisna Walesara.
47. tbl. Vikan 37