Vikan - 04.12.1985, Side 16

Hræddur um að
ég verði afskaplega
fúll gamall karl
lllugi Jökulsson talarvið Ladda
Myndir: RagnarTh.
A
fasteignasölunni eru
teppin þykk, veggfóðrið skrautlegt
og húsgögnin býsna íburðarmikil.
Virðulegur maður í vönduðum
jakkafötum vék sér að mér og
spurði um erindi. Nei, ég var ekki
kominn til þess að kaupa mér íbúð
heldurtil þessaðfinna Þórhall Sig-
urðsson. Og jú, hann hafði þarna
skrifstofu. Inni í reykmettuðu her-
bergi var hann á mikilvægum
herráðsfundi; þarna sátu þeir
Sigurður Sigurjónsson, örn Árna-
son, Randver Þorláksson og Laddi
sjálfur og ræddu leynilegasta verk-
efni sjónvarpsins, nefnilega ára-
mótaskaupið sem þeir félagar
munu annast að þessu sinni. Laddi
smalaði mér í flýti út úr herberginu
svo ég kæmist ekki að neinum
leyndarmálum þeirra og við kom-
um okkur fyrir í eldhúsinu sem
hann deilir með fasteignasölunni.
Auðvitað kom ekki til mála að
ræða áramótaskaupið en umræðu-
efnin voru þrátt fyrir það næg.
Laddi stendur um þessar mundir
fyrir sýningu eða ,,showi" á Hótel
Sögu og hann er nýbúinn að gefa
út hljómplötu. Þar fyrir utan hefur
hann mikið að gera og það reynd-
ist annað en auðvelt að ákveða
tíma fyrir viðtal. En tókst þó, eins
og sjá má.
— Laddi, nú ert þú búinn að vera i
þessum bransa. . .
„1 sautján ár!” sagði hann og
glotti.
— Já, eða upp undir það. Ertu
ekkert farinn að lýjast?
„Nei, það er alltaf jafngaman
að standa í þessu stússi og eigin-
lega skemmtilegast þegar mest er
að gera. Eins og núna. Auk ára-
mótaskaupsins hefur mestur tím-
inn farið í „showið” á Sögu og
plötuna. Þetta er ósköp létt plata
með smágríni hér og hvar. Lögin
eru úr ýmsum áttum, fjögur
þeirra eru til dæmis eftir mig, og
svo syng ég við þau einhverja bull-
texta.”
— Þegar þú varst að fara af stað,
fyrir sautján árum skulum við
segja, bjóstu þá við að endast
svona lengi?
„Nei, nei, alls ekki. Ég leit bara
á þetta sem grín í upphafi og ef
þetta hefði ekki hlaðið utan á sig
hefði ég sjálfsagt haldið áfram að
læra húsgagnasmíði og væri nú
einhvers staðar að smíða stóla og
borð. Þaö var eiginlega fólkið sem
réð þessu, það vildi alltaf meira og
meira, og í raun og veru er þetta
enn aö hlaða utan á sig. Það hefur
aldrei verið meira að gera hjá
mér en einmitt núna.”
— Kemur þér ekkert á óvart að
fólk skuli ekki verða leitt á þár eftir
öll þessi ár?
„Jú, satt að segja kemur það
mér mjög á óvart! Mér finnst
sjálfum að ég sé farinn að endur-
taka mig. Það kemur að minnsta
kosti fyrir þó ég reyni að sporna
gegn því eftir mætti. Þegar maður
hugsar út í það er það furðulegt að
maöur skuli geta enst svona lengi
á svona litlum markaði. Ef maður
tekur Bandaríkin sem dæmi þá
geta skemmtikraftar þar verið
með sama prógrammið í tólf,
fjórtán ár, en hér þarf maður að
vera með mörg í gangi í einu og
skipta um oft á ári. Það er áreið-
anlega heimsmet hvað skemmti-
kraftar hér þurfa oft að skipta um
prógramm. Auðvitað væri þægi-
legra að geta haft þetta eins og í
Bandaríkjunum en ansi hugsa ég
að þaö sé einhæft að segja sömu
brandarana í fjórtán ár! ”
— En hvers vegna þolir fólk þig
ennþá? Hver er galdurinn?
„Ég býst við að það hafi bjargað
mér að ég er alltaf að reyna að
finna eitthvað nýtt, finna upp nýja
karaktera og bregða mér í gervi
þeirra.”
— Já, þessir karakterar þinir.
Hvernig býrðu þá til? Geturðu gefið
mérdœmi?
„Ja, ef við tökum Þórð húsvörö
þá datt mér bara í hug að búa til
svona gamlan, rykfallinn karl og
i*> Víkan 48. tbl.