Vikan - 23.01.1986, Blaðsíða 38

Illugi Jökulsson
skrifar
Eg man þaö raunar alls ekki eins og það
heföi gerst í gær en eigi aö síöur held ég
— og er þess raunar fullviss — að fyrsta
Andrésblaöið mitt hafi verið afar mikil-
vægur áfangi 1 þroskaferli þess barns sem ég var
einu sinni. Sjálfsagt kunna margir sömu sögu aö
segja. Þetta voru mæt blöö, Andrésblöðin, og eru
þaö vafalaust enn; þó skömm sé frá aö segja er ég
hættur aö lesa þau aö staöaldri. Ekki stenst ég þó
freistinguna ef ég rekst á Andrésblaö einhvers
staðar á flækingi, svo fremi það sé á dönsku. Mér
þótti það ganga guölasti næst þegar fariö var aö
gefa þessi vönduöu menningarrit út á Islensku —
þaö vita jú allir aö móðurmál Andrésar er danska
og aö Andabær er á Jótlandi. Ég hef aldrei komist
upp á lag meö aö lesa Andrésblööin á ensku og
það sem Svíar gefa út og kalla — minnir mig —
Kalle Anka er auðvitað bara skrípaleikur.
Andrésblöðin gerðu mig að sénii í dönsku á unga
aldri, og það án þess að nokkur kenndi mér. Ég
held því fram að ég hafi lært dönsku á sama hátt
og José Raul Capablanca og Garrí Kasparov lærðu
að tefla, en eins og allir vita þurftu þeir heimsmeist-
ararnir enga kennslu — læröu mannganginn bara á
því að horfa á aðra tefla. Ég lét mömmu og pabba á
sama hátt þýöa fyrir mig sögurnar i Andrésblöðun-
um og þetta máttu þau dunda við síðkvöldin löng;
smátt og smátt lærði ég hvað oröin þýddu og ber
þá að hafa I huga að Andrésblöðin eru fráleitt á
neinni gullaldardönsku — ef slík danska er þá til á
annaö borð sem ég efast stórlega um. En mál
Andrésblaðanna er sem sé einfalt og sú stóra
stund rann upp I lifi minu að ég þurfti ekki lengur
að láta mömmu og pabba þýöa fyrir mig sögurnar,
þeim sjálfsagt til óblandins léttis. Eftir þaö gat ég
einn og sjálfur farið leiðar minnar um Andabæ.
Þetta geröi mig afskaplega ánægöan með mig,
enda var ég svo sem ekki nema átta ára gamall og
heldur fátitt meöal jafnaldra minna að geta lesið
þessi ágætu rit hjálparlaust. Ég man samt ekki
betur en aö allir hafi legið I þeim á sínum tíma enda
var þá tiltölulega fátt um teiknimyndasögublöð hér
á íslenskum markaði. Þegar fjölskyldan bjó I Grikk-
landi um skeiö komumst viö systir min hins vegar I
feitt þegar við kynntumst Batmanblöðum og kom-
um með þau i tonnum heim til Islands. Batman
var, eins og allir vita, I rauninni snyrti- og snöfur-
mennið Bruce Wayne sem brá sér I leðurblöku-
búning á nóttunni og fór út að veiða glæpamenn
ásamt þresti sinum. Það var tilkomumikil sjón
þegar þeir félagar óku um á Batmobile sínum, sem
eldtungur stóöu aftur úr, enda fór svo aö stiga-
menn skulfu á beinum — nema helst Jókerinn,
Mörgæsin, Kattakonan og aðrir óforskammaðir
þrjótar. Þeir Leðurblakan og Þröstur höfðu það, að
mínum dómi, fram yfir aðrar amerískar teikni-
myndasöguhetjur — sem ég kynntist litillega — að
þeir voru engin ofurmenni. Batman var að vísu
ofsalega sterkur og þeir voru báðir fjandanum lið-
ugri I því að renna sér upp og niður háhýsi með
hjálp kaðla en þeir gátu þó ekki flogið eins og
Súpermann og allir nótar hans. Slikt þótti mér bera
vitni um átakanlegan skort á raunsæi og fussaði
við.
i amerísku blöðunum, sem foreldrar mínir
keyptu úti I Grikklandi, hrifumst við systir mín líka
af tilkomumikilli hetju með pípuhatt sem hafði
svartan risa að aðstoðarmanni og átti I sífelldri bar-
áttu við þá örmu þrjóta sem skipuðu Glæpafélag 8
og voru engu skárri en Bjarnabófarnir I Andrés-
blöðunum. Söguna um pipuhattsmann þennan,
sem Mandrake nefndist, þýddi pabbi fyrir okkur
fríhendis og það er eins og mig minni að sagan hafi
orðið enn ævintýralegri en höfundurinn ætlaðist til
og óþokkabrögð Glæpafélags 8 enn hugmynda-
ríkari. Mandrake þessi skaut löngu síðar upp pípu-
hatti sínum I Vísi sáluga og hét þá Teitur töfra-
maður. Þá þótti mér lítiö hafa lagst fyrir kappann.
Þegar viö systir mín komum aftur heim til Islands
urðum við að hætta að lesa um Batman og Robin
og hella okkur I Andrésblöðin á nýjan leik. Að vísu
ætluðum við I staðinn að gerast Batman og Robin
Islands og skipulögðum æfingar I stillönsunum úti
á Nesi sem nóg var af. Þar ætluðum við að sveifla
okkur milli húsa I köölum — vona svo bara að við
lentum I sandhrúgunum sem alls staðar voru — og
að sjálfsögðu ætluöum við að klæöast viöeigandi
búningum. Þessir búningar ollu okkur nokkru hug-
Eg man það eins og það hefði gerst í gær
Fyrsta Andrésblaðið
38Vikan4. tbl.