Vikan - 23.01.1986, Blaðsíða 50

ArSeník. . .
„Ég veit það ekki," sagði hún, ,,hreinskilnislega
sagt veit ég það ekki."
„Segöu mérfrá," sagði Mortimer.
Magdalena dró djúpt að sér andann.
,,Ég er skynsöm stúlka," sagði hún, ,,ekki sú
manngerö sem ímyndar sér hitt og þetta eöa gerir
sér grillur. Ég veit að þú trúir á drauga og anda. Ég
geri það ekki og þegar óg segi þér aö það sé eitt-
hvað meira en litið að þarna I húsinu," hún benti
upp hæðina, ,,þá á ég við að það sé eitthvað
áþreifanlegt að; þaö er ekki bara bergmál frá fortið-
inni. Þetta hefur verið að ágerast alveg frá því að
við komum þangað. Það versnar með degi hverj-
um, pabbi er breyttur, mamma er breytt, Charlotte
erbreytt."
Mortimer greip fram I fyrir henni. ,,Er Johnnie
breyttur?" spurði hann.
Magdalena leit á hann, skilningur virtis* glæðast
i augum hennar. ,,IMei," sagði hún. ,,Núna, þegar
ég hugsa um það, þá er Johnnie ekki breytíur.
Hann er sá eini sem er — sem er ósnertur af þessu
öllu. Hann komst ekki úr jafnvægi yfir teinu í gær-
kvöldi."
,,En þú?" sagði Mortimer.
,,Ég var hrædd — skelfilega hrædd, rétt eins og
krakki — án þess að vita við hvaö ég væri hrædd.
Og pabbi var — einkennilegur, það er ekki annaö
orö til yfir það, einkennilegur. Hann var að tala um
kraftaverk og þá baðst ég fyrir - bað raunar um
kraftaverk og þú baröir að dyrum."
Hún snarþagnaöi og starði á hann.
„Ætli þú haldir ekki að ég sé geöveik," sagði
hún ögrandi.
„Nei," sagði Mortimer, „þú virðist þvert á móti
ákaflega heil á sönsum. Allt heilbrigt fólk skynjar
hættu ef hún er í grennd við það."
„Þú skilur þetta ekki," sagöi Magdalena. „Ég
var ekki hrædd — sjálfrar min vegna."
„Vegna hvers þá?"
En aftur hristi Magdalena höfuðið ringluð. „Ég
veit það ekki."
Hún hélt áfram:
„Ég skrifaöi S.O.S. af þvi að mér flaug það allt í
einu i hug. Ég hafði það á tilfinningunni — eflaust
er það fáránlegt — að þau myndu ekki leyfa mér að
tala við þig — þau hin, á ég við. Ég veit ekki hvað
þaö var sem ég ætlaöi að biðja þig um að gera. Ég
veit það ekki ennþá.”
„Það skiptir ekki máli," sagði Mortimer. „Ég
skal gera það."
„Hvað getur þú gert?"
Mortimer brosti svolitið.
„Ég get hugsaö."
Hún leit efins á hann.
,,Já," sagði Mortimer, „það er margt hægt að
gera þannig, fleira en þú heldur. Segðu mér, var
eitthvað sagt I gærkvöldi, rétt fyrir kvöldverðinn,
sem vakti athygli þlna?"
Magdalena hnyklaöi brýnnar. „Það held ég
ekki," sagði hún. „Raunar heyrði ég pabba segja
við mömmu eitthvaö á þá lund að Charlotte væri
lifandi eftirmynd hennar og hann hló ákaflega ein-
kennilega, en — það er ekkert skritið við það, er
það nokkuð?"
„Nei," sagði Mortimer hægt, „nema hvað
Charlotte er ekkert llk móður þinni."
Hann stóö i þungum þönkum nokkra hrið, svo
leit hann upp og tók eftir að Magdalena horfði
óörugg á hann.
„Farðu heim, barn," sagði hann, ,, og hafðu
ekki áhyggjur; láttu mig um þetta.”
Hún gegndi og gekk upp stiginn að kofanum.
Mortimer gekk heldur lengra, fleygði sér svo niöur í
grærigresið. Hann lokaöi augunum, losaði sig við
mtðvitaðar hugsanir og átök en leyfði myndaröð
aö flögra að vild yfir yfirborð huga síns.
Johnnieí Hann kom alltaf aftur að Johnnie.
Johnnie, alveg saklaus, tullkomlega laus við allan
þennan vef tortryggni og leynimakks, en engu aö
síður miðdepillinn sem allt snerist um. Hann
minntist skellsins er frú Dinsmead missti bollann
sinn á diskinn við morgunverðinn. Hvað haföi
valdið skelfingu hennar? Athugasemd sem hann
hafði gert um dálæti piltsms á eínafræði? Þá stund-
ina hafði hann ekki takið eftir heria Dinsmead en
núna sá hann hann glöggt fyrir sér þar sem hann
sat, með tebollann á leið upp að vörunum.
Þá var hann kominn aö Charlotte eins og hann
hafði séð hana þegar dyrnar opnuöust kvöldið
áður. Hún hafði setið og startð á hann vfir barminn
á tebollanum. Og fljótt þar á eftir kom önnur minn-
ing. Dinsmead tæmdi tebollana einn af öðrum og
sagði: „Þetta teerkalt."
Hann mundi eftir gufunni sern steig upp. Teið
gat naumast hafa verið mjög kalt, eða hvað?
Eitthvað byrjaöi að bæra á sér í heila hans, minn-
ing um eitthvaö sem hann hafði lesiö fyrir ekki ýkja
löngu, kannski innan við mánuð. Þetta var frásaga
um heila fjölskyldu sem varð fyrir eitrun vegna að-
gæsluleysis pilts. Arsenikpakki var geymdur í búr-
inu og innihaldiö hafði sáldrast niður á brauðið.
Hann hafði lesiö þetta I blööunum. Það hafði Dins-
mead trúlega gert.
Hlutirnir tóku að skýrast. . .
Hálftima siðar reis Mortimer Cleveland snöggt á
fætur.
IV
Það var aftur komið kvöld í kofanum. Núna voru
eggin soðin og kjötdósin önnur. Brátt kom frú
Dinsmead fram úr eldhúsinu með stóran teketil.
Fjölskyldan settist umhverfis borðið.
„Þetta er eitthvað annað en veðrið í gær," sagði
frú Dinsmead og leit i átt til gluggans.
„Já," sagði herra Dinsmead, „þaö er svo kyrrt í
kvöld að maður gæti heyrt saumnál detta. Jæja
þá, mamma, héH'tu nú i bollana ''
Frú Dinsmead fyllti bollana og rétti fólkinu þá.
Svo setti hún teketilinn frá sér, rak allt í einu upp
lágt óp og þrýsti hendinni á hjartastað. Dinsmead
snarsneri sér við í stólnum og horfði i þá átt sem
skelfingu lostin augu hennar litu. Mortimer Cleve-
land stóð i gættinni.
Hann kom inn. Hann var vingjarnlegur og afsak-
andi í fasi.
„Ég er hræddur um að ég hafi gert ykkur hverft
viö," sagði hann. „Það er nokkuð sem ég þurfti
að sækja hingaö."
„Sækja hingað?" hrópaði Dinsmead. Andlit
hans var fjólubiátt, æðarnar þrútnar. „Sækja
hvað, vil ég fá að vita."
„Te," sagði Mortimer.
Hann tók eitthvað snöggt upp úr vasa sínum,
tók einn tebollann upp af boröinu og hellti innihaldi
hans í lítið tilraunaglas sem hann hafði í vinstri
hendi.
„Hvaö — hvað ertu að gera?" sagði Dinsmead
með andköfum. Andlit hans var orðið kríthvítt,
fjólublái liturinn horfinn likt og með töfrum. Frú
Dinsmead rak upp hvellt, hátt óttakvein.
„Þú lest blööin, er það ekki, herra Dinsmead? Ég
er viss um að þú gerir það. Stundum les maður frá-
sagnir af heilum fjölskyldum sem verða fyrir eitrun,
sumir ná sér, sumir ekki. I þessu tilfelli hefðÍÆÍnn
ekki náð sér. Fyrsta skýringin væri niðursoðna kjöt-
ið sem þið eruö að borða, en ef læknirinn væri nú
tortrygginn maður og léti ekki kenninguna um
niðursoöna kjötiö villa um fyrir sér? Það er pakki af
arseníki i búrinu ykkar. A hillunni fyrir neðan er
pakki af tei. Það er heppilegt gat á efri hillunni.
Hvað væri eðlilegra en aö halda að arseníkið
hefði komist í teið fyrir slysni? Johnnie sonur þinn
yröi kannski sakaður um aögæsluleysi, ekkert
annaö."
„Ég — ég veit ekki við hvað þú átt." Dinsmead
stóðá öndinni.
„Ég held að þú vitir það." Mortimer tók annan
tebolla og fyllti annað tilraunaglas. Hann festi
rauðan miða á annað glasið, bláan á hitt.
„Tilraunaglasið með rauða miösnum," sagði
hann, ,, hefur að geyma te úr bolla Charlotte dótt-
ur þinnar, hitt glasið te úr bolla Magdalenu dóttur
þinnar. Ég er reiðubúinn að sverja að i fyrrnefnda
glasinu finn ég fjórum eða fimm sinnum meira
arsenik en í því síðartalda."
„Þú ert brjálaður,” sagði Dinsmead.
„Æ, nei, svo sannarlega ekki. Ég er ekkert slikt.
Þú sagðir mér í dag, herra Dinsmead, að Magda-
lena væri ekki dóttir þin. Þú laugst að mér. Magda-
lena er dóttir þln. Charlotte er barnið sem þið ætt-
leidduö, barnið sem er svo likt móður sinni aö
þegar ég hafði smámynd af móður hennar í hönd-
unum i dag hélt ég að hún væri af Charlotte sjálfri.
Dóttir þín átti að erfa auðæfin og þar sem það
kynni að verða ógerlegt að halda hinni dóttur þinni.
sem átti að vera úr augsýn og einhver sem þekkti
móðurina kynni að átta sig á hvað þær væru likar
ákvaöstu að, jæja — setja svolítiö af hvítu arseníki í
botninn á tebolla."
Frú Dinsmead gaggaði allt í einu hátt, reri fram
og aftur í áköfu móðursýkiskasti.
„Te," skrækti hún, „hann sagði það, te, ekki
limonaöi.”
„Þegiðu, kona," öskraði eiginmaður hennar
reiöilega.
Mortimer sá að Charlotte horfði á hann með
þöndum augum, íhugul, hinum megin við boröiö.
Svo fann hann hönd á handlegg sinum og Magda-
lena dró hann þangað sem ekki heyrðist til þeirra.
„Þetta," sagði hún og benti á glösin. „Pabbi.
Þú ætlar þó ekki. . ."
Mortimer lagði hönd sina á öxl hennar. „Barniö
mitt," sagði hann, „þú trúir ekki á fortíðina. Ég geri
það. Ég trúi á andrúmsloft þessa húss. Ef faðir þinn
hefði ekki komiö hingaö, þá kannski — ég segi
KANNSKI — hefði hann ekki lagt á þau ráð sem
hann geröi. Ég ætla að geyma þessi tvö tilraunaglös
til að Charlotte verði örugg núna og í framtiðinni.
Að öðru leyti geri ég ekkert í þakklætisskyni, ef þér
sýnist svo, við höndina sem skrifaöi S.O.S."
50 Vikan4. tbl.