Vikan - 23.01.1986, Blaðsíða 49

Efnafræðitilraunir. . .
„Ég er að velta því fyrir mér," sagði Mortimer
eins 6g við sjálfan sig.,,Já, það gaeti veriö skýring-
in."
Charlotte leit á hann skilningsvana.
,,Ungfrú Dinsmead,” sagði Mortimer bliðlega,
„hefurðu einhvern timann haft ástæðu til að halda
að þú sért gædd miðilshæfileikum?"
Hún starði á hann.
,,Ég held að þú vitir að þú skrifaðir S.O.S. í
gærkvöldi," sagði hann hljóðlega. ,,Ö, auðvitað al-
gjörlega ómeðvitað. Glæpur mengar andrúmsloftið
ef svo má að orði komast. Viökvæmur hugur á
borð við þinn getur oröið fyrir áhrifum af slíku. Þú
hefur kannski verið að endurskapa tilfinningar og
hughrif fórnarlambsins. Fyrir mörgum árum hefur
hún kannski skrifaö S.O.S. á þetta borð og þú
ómeðvitaö endurtekiö þá athöfn í gærkvöldi."
Það birti yfir Charlotte.
,,Ég skil," sagði hún. „Heldurðu að það sé skýr
ingin?"
Það var kallaö á hana úr húsinu og hún fór inn,
skildi við Mortimer sem stikaöi upp og niður garð-
stígana. Var hann ánægður með eigin skýringu?
Náði hún til staöreyndanna eins og hann þekkti
þær? Útskýrði hún spennuna sem hann hafði
fundiö þegar hann kom inn í húsið daginn áður?
Ef til vill, og þó hafði hann einkennilega á tilfinn-
ingunni að óvænt koma hans hefði valdið ein-
hverju sem minnti greinilega á beyg. Hann hugsaði
meösjálfum sér:
,,Ég má ekki láta þessa sálrænu skýringu villa
um fyrir mér. Hún gæti útskýrt Charlotte — en
ekki þau hin. Koma mln kom þeim öllum í mjög
mikið uppnám, öllum nema Johnnie. Hvað svo
sem það er, sem ekki er í lagi, þá snertir það
Johnnie ekki."
Hann var þess fullviss, það var skrítið að hann
skyldi vera svona öruggur, en þannig var það.
I þessu kom Johnnie sjálfur út úr húsinu og gekk
til gestsins.
„Morgunverðurinn er tilbúinn," sagði hann
feimnislega. „Ætlarðu að koma inn?"
Mortimer tók eftir að pilturinn var óhreinn á
fingrunum. Johnnie varð var við augnaráð hans og
hló vandræðalega.
„Ég er alltaf að fikta við efnafræðitilraunir,"
sagði hann. „Þaö gerir pabba stundum alveg vit-
lausan. Hann vill að ég fari i byggingariönaðinn en
ég vil læra efnafraeði og fara I rannsóknir.”
Dinsmead birtist við gluggann fyrir framan þá,
breiöur, glaðvær, brosandi, og þegar Mortimer
kom auga á hann vaknaöi aftur allt hans vantraust
og fjandskapur. Frú Dinsmead var þegar sest við
borðiö. Hún bauö honum góðan daginn með lit-
lausri rödd sinni og hann fékk aftur á tilfinninguna
að hún vaeri hrædd við hann af einhverjum ástæð-
um.
Magdalena kom síðust inn. Hún kinkaði stutt-
aralega kolli til hans og settist gegnt honum.
„Svafstu vel?" spurði hún snöggt. „Var rúmið
þægilegt?"
Hún leit ákaflega einlæglega á hann og þegar
hann svaraði kurteislega játandi tók hann eftir að
vonbrigöasvipur virtist sem snöggvast færast yfir
andlit hennar. Hann velti því fyrir sér hvað hún
hetði búist við að hann segöi.
Hann sneri sér að gestgjafa sínum.
„Það lltur út fyrir að strákurinn þinn hafi áhuga á
efnafræði," sagði hann vingjarnlega.
Það heyrðist skellur. Frú Dinsmead hafði misst
tebollann sinn.
„Svona nú, Maggie, svona nú," sagði eigin-
maður hennar.
Mortimer fannst vera áminning, aðvörun, í rödd
hans. Hann sneri sér að gesti sínum og talaði greið-
lega um kosti byggingariðnaðarins og að ungir pilt-
ar mættu ekki hugsa of hátt.
Eftir morgunveröinn fór hann einn út í garöinn
og reykti. Það var greinilega kominn tlmi til að
hann færi úr kofanum. Það var eitt að fá næturgist-
ingu, að draga dvölina á langinn var erfitt án þess
að hafa einhverja ástæðu og hvaða ástæöu gæti
hann svo sem nefnt? Og þó var hann sérdeilis
tregurtil aðfara.
Hann velti hinu og þessu fyrir sér og gekk eftir
stíg sem lá að hinni hlið hússins. Hann var i skóm
með gúmmísólum og olli litlum sem engum há-
vaða. Hann var að fara framhjá eldhúsglugganum
þegar hann heyrði rödd Dinsmeads inni og orðin
vöktu þegar athygli hans.
„Þetta er þokkaleg fjárhæð, það er hún."
Frú Dinsmead svaraði. Hún var of lágmælt til að
Mortimer heyröi orðin, en Dinsmead svaraði:
„Þetta eru næstum 60.000 pund, sagði lög-
fræöingurinn."
Mortimer hafði ekki I hyggju að liggja á hleri
en hann gekk mjög Ihugull sömu leið og hann
hafði komiö. Þegar peningarnir voru nefndir virtist
það setja aðstæður í hnotskurn. Einhvers staðar
voru 60.000 pund — það skýrði þetta — og gerði
það Ijótara.
Magdalena kom út úr húsinu en faöir hennar
kallaði næstum strax á hana og hún fór aftur inn.
Brátt kom Dinsmead sjálfur til gestsins.
„Það er sérdeilis gott veður," sagði hann yin-
gjarnlega. „Ég vona að billinn þinn sé í lagi."
„Hann vill vita hvenær ég fer," sagði Mortimer
við sjálfan sig.
Upphátt þakkaöi hann Dinsmead aftur fyrir
gestrisnina.
„Það var ekkert, það var ekkert," sagði hinn
maðurinn.
Magdalena og Charlotte komu saman út úr hús-
inu og reikuðu hönd I hönd að bekk sem var svolít-
ið frá þeim. Dökka höfuöið 03 það gullna voru
snoturlega óllk og Mortimer datt allt í einu i hug að
segja:
„Dætur þlnar eru ákaflega óllkar, herra Dins-
mead."
Hinn maðurinn, sem var í þann mund að kveikja I
pípunni sinni, hrökk við og missti eldspýtuna.
„Finnst þér það?" sagði hann. „Já, ætli þær
séu þaðekki.”
Mortimer fékk snögga hugljómun.
„En þær eru auðvitað ekki báðar dætur þlnar,"
sagði hann mjúkmáll.
Hann sá að Dinsmead leit á hann, hikaði
snöggvast og tók síöan ákvörðun.
„Þetta var mjög snjallt hjá þér, herra Cleve-
land," sagði hann. „Nei, önnur er munaöarlaus,
við tókum hana að okkur þegar hún var ungbarn
og höfum alið hana upp eins og við ættum hana.
Hún hefur sjálf ekki hugmynd um sannleikann en
hún þarf að fá að vita hann fljótlega." Hann and-
varpaöi.
„Er það út af arfi?" sagði Mortimer hljóðlega.
Hinn maðurinn leit tortrygginn á hann.
Svo virtist hann komast að þeirri niðurstöðu að
hreinskilnin borgaði sig best; framkoma hans varð
nærri því of hreinskilnisleg og opinská.
„Það er skrítið að þú skulir segja þetta."
„Var þetta hugsanalestur, ha?" sagði Mortimer
og brosti.
„Því er þannig varið, herra Cleveland, að viö
tókum hana að okkur til að þóknast móöur hennar
— fyrir svolitla greiðslu, þvi um þær mundir var ég
að byrja í byggingariönaöinum. Fyrir fáeinum mán-
uöum tók ég eftir auglýsingu í blaði og þá fannst
mér að barnið, sem við var átt, hlyti að vera hún
Magdalena okkar. Ég fór á fund lögmannanna og
það hefur ýmislegt verið talað, á einn og annan
veg. Þeir voru tortryggnir — að sjálfsögöu, eins og
maður segir — en núna er allt komið á hreint. Ég
fer með stúlkuna til London I næstu viku; hún veit
ekkert um þetta ennþá. Það virðist sem faðir henn-
ar hafi verið einn af þessum rlku gyðingum. Hann
komst ekki að þvl að barniö væri til fyrr en fáeinum
mánuðum fyrir dauöa sinn. Hann gerði út menn til
að reyna að hafa uppi á henni og arfleiddi hana að
öllum eigum sínum ef hún skyldi finnast."
Mortimer hlustaði vandlega. Hann hafði enga
ástæðu til að efast um sögu Dinsmeads. Hún út-
skýrði dökka fegurö Magdalenu; útskýrði kannski
líka hvað hún var upphafin I fasi. En samt sem áður
var eitthvað sem ekki var nefnt, þó sagan gæti I
sjálfu sér verið sönn.
Mortimer haföi hreint ekki í hyggju að vekja
grunsemdir hins mannsins. Þess I staö varð hann
að gera sitt ýtrasta til að kveða þær niöur.
„Þetta er ákaflega athyglisverð frásögn, herra
Dinsmead," sagði hann. „Ég óska ungfrú Magda-
lenu til hamingju. Svona fagur erfingi mikilla auð-
æfa á góða tíma I vændum."
„Það er rétt," sagði faöir hennar hlýlega, „og
hún er líka sérdeilis góð stúlka, herra Cleveland."
Það var ekki annaö að sjá en þessi hlýja kæmi frá
hjartanu.
„Jaeja,” sagði Mortimer. „Ætli ég verði ekki að
fara að tygja mig. Ég verð að þakka þór einu sinni
enn, herra Dinsmead, fyrir þessa sérlega heppilegu
gestrisni þlna."
Gestgjafi hans fylgdi honum inn, þar sem hann
kvaddi frú Dinsmead. Hún stóö við gluggann og
sneri í þá baki og heyröi ekki þegar þeir komu inn.
Þegar maður hennar sagöi glaölega: „Hér er herra
Cleveland kominn að kveðja," hrökk hún i kút,
snerist á hæli og missti eitthvaö sem hún hafði
haldiö á. Mortimer tók það upp fyrir hana. Þetta
reyndist vera smámynd af Charlotte, máluð I stll
sem var i tisku aldarfjóröungi áður. Mortimer
endurtók við hana þakkirnar sem hann hafði þegar
fært eiginmanni hennar. Hann tók aftur eftir ótta-
svipnum á henni og flóttalegu augnaráðinu sem
hún sendi honum undan augnalokunum.
Stúlkurnar tvær voru hvergi sjáanlegar en það
kom ekki heim og saman við áætlun Mortimers að
virðast ákafur að hitta þær; auk þess haföi hann
sinar hugmyndir sem fljótt kom I Ijós að reyndust
réttar.
Hann var kominn um hálfa mllu frá húsinu, áleið-
is þangaö sem hann haföi skilið viö bllinn sinn
kvöldið áður, þegar runnum öðrum megin viöstlg-
inn var ýtt frá og Magdalena kom fram á stlginn
fyrir framan hann.
„Ég varð aö hitta þig?" sagði hún.
„Ég átti von á þér," sagði Mortimer. „Það varst
þú sem skrifaöir S.O.S. á boröið í herberginu mlnu
I gærkvöldi, er þaö ekki?"
Magdalena kinkaði kolli.
„Af hverju?" spurði Mortimer blíðlega.
Stúlkan leit undan og byrjaði að tlna laufin af
runna.
Vikan 4. tbl. 49