Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 18

Lesendur skrifa:
Smásaga eftir Magnús Einarsson
Það var laugardagskvöld og vor í lofti.
Maður gat skynjað grósku gróðursins og
heyrt fjölbreytilegt fuglatístið. Göturnar voru
þurrar og hann keyrði um bæinn. Sólin var
að setjast. Það var næstum heitt úti og ein-
staka elskhugar spókuðu sig í blíðunni. Hann
horfði á elskhugana og öfundaði þá af að
geta hlegið upp í opið geðið hver á öðrum
án þess að fyrirverða sig.
Hann keyrði hægt framhjá bílakös við
skemmtistað þar sem hlæjandi fólk stóð í
langri biðröð. Það var drukkið fólk. Hann fór
að fikra sig út úr borginni; það var logn og
hann hlaut að enda á sama stað og venjulega.
Hann gaf í og þaut út úr bænum. Hann
keyrði mjög hratt því hann ímyndaði sér að
ekkert gæti stöðvað ökumann á meira en
hundrað. Hann varð öruggari og honum
fannst hann allt í einu sterkari og fumlausari.
Hann beygði út á holóttan malarveginn, sem
lá heim að húsinu, og stöðvaði bílinn á ó-
snyrtilegu planinu við húsið. Hann drap á
bílnum, kveikti í sígarettu og fór í úlpuna, leit
í spegilinn og sá að hann var venjulegur dökk-
hærður strákur með blá augu.
Síðan fór hann út og gekk af stað niður í
fjöru. Sólin var sem hálfur rauður bolti við
enda heimsins og hann hugsaði, sér til von-
brigða, hvað leiðinieg kvöld væru oft falleg.
Svo heyrðust fuglar tísta og hann aulaðist til
að hugsa hvað fuglar væru saklausir og hjarta-
hreinir, sem er auðvitað kjaftæði því hvernig
ættu heimskir fuglar að hafa vit á því?
Hann varð aftur einmana og gekk hægar
niður í fjöru. Grasið í kringum hann var ekki
orðið grænt og hann gekk alveg niður að sjáv-
armálinu. Sjórinn kurraði við steinana og
hann greip stein og kastaði honum með of-
forsi út í sjóinn. Fyrst kom skvetta og síðan
þungt skvamphljóð og hann horfði á hring-
laga gárurnar dreifa sér eins og heimurinn
hafði gert í upphafi.
18 VIKAN 13. TBL