Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 61

Við lásum indiánafræði, skrifuð-
um, söngluðum og mediteruðum.
Þetta tengdist ekkert málverkinu
á þessum tíma. En það var svo
skrítið að margt af því sem við
vorum að gera fannst mér ég hafa
gert áður, var satt að segja og er
alveg viss um það.“
- En áhrifin hafa skilað sér í
málverkinu hjá þér, ekki satt?
„Já, þetta með litinn,“ segir
hún, „það er eins og ég ráði bara
ekkert við mig. Kennurunum
mínum á Visual Arts fannst þessi
litagleði mín hljóta að vera dæmi-
gert íslenskt fyrirbæri, tært loft
og sterkir litir. En akkúrat á þess-
um tíma var grafíkin allsráðandi
hér heima.“
- Ég þarf varla að spyrja - en
getur þú lifað af listinni?
„Nei, það geri ég ekki. Ég sel
kannski fyrir efni. Maður selur ef
til vill í mesta lagi tíu prósent af
framleiðslunni. Oft hafa komið
tímabil þegar maður á ekki fyrir
efni. Eins er mikið um vöruskipti.
Maður lætur málverk upp í
greiðslu. Eiginlega hef ég aldrei
peninga á milli handanna. Þegar
ég var úti talaði fólk alltaf um að
það væri nauðsynlegt að hafa
umboðsmann. Oft óska ég þess
þegar ég þarf að vera að standa
í útréttingum og þess háttar að
ég hefði umboðsmann. Það er svo
erfitt þegar maður er í skapandi
stuði og þarf að koma einhverju
frá sér meðan neistinn er þar.
Annars vinn ég átta tíma að með-
altali daglega."
- Hefurðu gert eitthvað í að
koma þér á framfæri erlendis?
„Það er núna fyrst sem ég er
byrjuð að reyna að koma verkum
mínum á framfæri erlendis. En
samkeppnin er svo rosaleg eins
og þú veist.“
Sissú vinnur svo til eingöngu í
olíu á striga. Hún segist oftast
skissa áður en hún byrjar að mála
en kóperar ekki beint eftir skiss-
unum. „Ég hef líka alltaf notað
kanínulím til að loka striganum.
Þetta er eldgömul aðferð frá því
á dögum renaissancemálaranna.
Það tekur líka þessa óeðlilegu
teygju úr striganum. Ég nota líka
gessó en það er dýrara og svo
finnst mér betra að nota kanínu-
lím. Nú eru menn mikið farnir að
nota kanínulím, það er eins og
það sé að komast í tísku. Ég byrja
léreftið með því að gera það ab-
strakt. Það má segja að ég hiti
mig eða myndina upp. Og þó ég
sé með eitthvað ákveðið í huga
má segja að ég afmarki efnið eftir
því sem ég kemst lengra í verkinu.
Ég mála ekki það sem ég er að
hugsa á einhverjum ákveðnum
tírna," heldur hún áfram. „Ég
held að það megi miklu frekar
kalla það samdrátt úr ýmsu sem
er að gerast með mér á lengri tíma.
Fyrir svona fimm árum var ég
mikið í því að framkalla persónu-
legar upplifanir. Svo fannst mér
það óþægilegt þegar fólk sem
þekkti mig sá það út úr verkunum
því sjálf hafði ég ætlað því víð-
tækari merkingu.
Æ, ég veit það ekki. Veistu, mér
finnst heimurinn oft svo telepat-
ískur. Maður flettir myndablaði
og við blasir mynd sem tengist
einmitt því sem maður er að
hugsa. Hlutirnir gerast ekki bara
á einum stað. Tökum til dæmis
nýja málverkið. Upptökin voru
ekki bara í Þýskalandi. Það sama
var að gerast á fleiri stöðum, New
York, Italíu og svo framvegis.
Tískan er heldur ekki sköpuð af
einhverjum hönnuðum sem fá
hugljómun. Þeir verða auðvitað
fyrir áhrifum frá umhverfi sínu.
Annars virðist endurvakning vera
mjög almenn meðal listamanna,
mytólógía, egyptólógía, form-
fræði pýramídanna og svo fram-
vegis. Þetta er einhver reynsla sem
fólk er að kryfja. Það er svo mik-
il mystík allt í kringum okkur sem
enginn getur svarað. í allri trúar-
fræði kemur fram sama spurning-
in um geimverur, menn frá öðrum
plánetum. Þetta kemur fram í
tengslum við pýramídana í Suð-
ur-Ameríku og Egyptalandi,
loftbrautirnar í Perú og svo fram-
vegis. Alltaf þegar maður upplifir
eitthvað svona sterkt eins og ég í
kringum slysið þá sekkur maður
sér meira niður í það óraunveru-
lega eins og dulspeki.“
13. TBL VI KAN 61