Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 60

Árið 1974, þegar Sigþrúður var
hér heima í fríi, urðu þau þátta-
skil í lífi hennar sem áttu eftir að
kollvarpa framtíðaráætlunum.
hennar og öllu lífsmynstri. Hún
slasaðist á skíðum og hefur verið
bundin við hjólastól síðan.
„Ég var í þrjú ár í óákveðinni
endurhæfmgu. Það er á við að
deyja og fæðast aftur þegar maður
verður fyrir svona lífsreynslu.
Heimurinn varð ofsalega spiritual
fyrir mér á þessum tíma. Ég sveifl-
aðist óskaplega tilfmningalega.
En ég samþykkti hreinlega ekki
að ég væri endanlega lömuð og
allan tímann var ég ákveðin í að
ganga aftur og halda áfram þegar
ég væri búin að fá lækningu. Þessi
tvö til þrjú ár las ég mjög mikið
og dúllaði við að teikna. En ég
breyttist mikið við þetta. Ég var
til dæmis afskaplega feimin áður
en ég slasaðist en eftir slysið varð
ég miklu opnari og harðari.“
En Sissú lagði ekki árar í bát
heldur tók stefnuna á New York.
Þar fór hún inn á The Arts Stud-
ent’s League, viðurkenndan lista-
skóla sem þrátt fyrir það útskrifar
ekki nemendur með prófgráður.
„Það var mjög uppbyggilegt að
vera þar. Þar fékk ég mjög góða
kennslu í undirstöðufögum eins
og anatómíu og akademískri
teikningu. Eftir að námsdvölinni
á Arts Student’s League lauk á-
kvað ég að sækja um The School
of Visual Arts og einbeita mér að
myndlistinni. í millitíðinni kom
ég heim og beið hér í nokkra
mánuði. Á þessum tíma var ég
dálítið óörugg, fannst ég svo langt
frá því að vera nógu góð. En í
janúar 1979 fór ég svo aftur til
New York, byrjaði á Visual Arts
og var þar eiginlega sleitulaust til
ársins 1982. Síðustu tvö árin verð-
ur maður að velja sér aðalfag. Ég
ætlaði alltaf í skúlptúr en það þró-
aðist nú samt svo að ég fór út í
málverkið.”
- Fórstu þá beint út í olíuna?
„Já, það má segja það. Veistu,
það er svo miklu ódýrara að mála
þarna úti. Efniskostnaður og val
stjórnar alveg hvað maður getur
unnið.”
- Hvað með frekara fram-
haldsnám?
„Þegar ég útskrifaðist var ég
ófrísk svo framhaldsnámið var
fryst í bili. Annars er ég búin að
vera á leiðinni lengi. Eg er ein-
hvern veginn ekki alveg sátt við
það sem ég hef fundið.“
Þeini sem skoða verk Sissúar
fer eflaust eins og mér þegar ég
sá myndirnar hennar í fyrsta sinn.
Hvernig getur þessi finlega kona,
bundin við hjólastól, unnið svona?
Það er ekki einungis að litameð-
ferðin og efnismeðferðin sé
óvenjulega kröftug heldur eru
mörg verkanna heldur af stærri
gerðinni, allt upp í tveir til þrír
metrar á breidd. Þegar ég spyr
Sissú hvernig hún fari að því að
strekkja og vinna við svona stórar
myndir brosir hún hæglátlega og
segist aldrei vinna stærri verk en
hún ráði við.
„Ég nota líka standstól, að vísu
ekki mikið. Ég sé aldrei fyrirstöð-
una, þá yrði ég reið og það fer
ekki saman.“
- Nú sé ég ekki betur en að þú
tnálir eingöngu figúratíft?
„Ég hef alltaf málað figúratíft
en það fór ekki að verða ráðandi
hjá mér fyrr en í kringum 1982-83.
Ég teikna til dæmis svo til ein-
göngu figúratíft. Hér áður fyrr
málaði ég líka symbólskt. Það er
svo margt sem hefur áhrif á mann.
Saga heimsins í formi tákna hefur
alltaf haft mikil áhrif á mig, eins
samhengið milli tákna og tækni.“
- Þú ert ekki á kafi í trúar-
brögðum eða dulrænu eins og svo
margir kollegar þínir?
„Ég pældi mikið í trúarbrögð-
um hér áður fyrr og hef reyndar
alltaf gert það. Það var mikið
bóklegt hjá okkur á Visual Arts.
Þar fórum við rnjög nákvæmlega
í hin ýmsu trúarbrögð, austur-
lensk trúarbrögð eins og taóisma,
búddisma, hindú, egyptólógíu og
indíánafræði. Indíánafræðin
höfðu mikil áhrif á mig. Ég fékk
líka tækifæri til að upplifa það
svona fýsikalt eitt sumarið. Þá
fórum við með kennaranum okk-
ar upp í fjöllin, á indíánaslóðir.
Eggið fært vitringnum. Olía á striga.
Hugmynd. Olía á striga.
60 VIKAN 13. TBL