Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 19

Þessi fjara var alltof stór, einungis víðátta
til beggja handa úr grjóti, svo kom sjórinn.
Hann sneri við og gekk niðurlútur að steini
og settist. Sorg þess manns, sem situr í fjöru
og horfir á sólarlagið, verður næstum falleg
í angurværðinni og allar hugsanir snúast um
eintal sálarinnar og enda i einhvers konar
hellislifnaðarniðurstöðum. Hann langaði ofan
í sjóinn því að sjórinn er svo óendanlegur
svona við fjöruborðið.
Núna kemur skrímslið! Hugsuninni sló nið-
ur í huga hans. Skrímslið kemur svona
rennblautt, stórt og lúmskt og svo yrði farið
í gátukeppni og hann yrði annaðhvort étinn
eða fengi kóngsdóttur og ríkidæmi. ímyndun-
araflið dró hann inn í þennan forna heim
ævintýranna sem honum voru sögð litlum.
Tiltölulega sléttur sjórinn gáraðist við fjöru-
borðið. Heimurinn náði að sól og heimurinn
var fjara, sól og sjór. Úti á sjónum mátti sjá
eina öldu talsvert stærri en aðrar. Aldan færð-
ist nær og honum fannst eins og þetta hlyti
að vera hafmey í dulargervi. Eftir því sem
aldan færðist nær æstist ímyndunaraflið og
þegar hún tók að brotna voru hafmeyjarnar
orðnar átta og ein óskadís í fylgd með þeim.
Hann ákvað að óska sér hamingju en ekki
ástar eins og Ásta Sóllilja. Aldan brotnaði
og flattist út í fjörunni og varð bara hluti af
hafinu. Engar hafmeyjar iðuðu í sporðaköst-
um í fjöruborðinu. Enginn bauð honum að
óska sér neins. Hann sat einn á steini í tjör-
unni og horfði á sólina næstum hverfa.
Hann heyrði fótatak fyrir aftan sig og leit
snöggt við. Það gekk stelpa eftir göngustígn-
um og horfði á sólarlagið. Honum brá, hélt
ef til vill að óskadísin væri þarna en það gæti
engin óskadís verið í svona venjulegri kápu.
Hún var dökkhærð, soldið falleg og gekk
hægt en ákveðið. Hann leit undan; það er
vandræðalegt að horfa of lengi á stelpu sem
gengur ein í fjöru. Hún gekk alveg niður að
sjávarmáli og virtist ekki feimin. Þar sem hún
stóð og sjórinn sleikti tærnar á skónum henn-
ar gat hann ekki komist hjá því að horfa með
undrun, jafnvel aðdáun, á þessa stelpu. Hún
horfði út á sjóinn og var ekki feimin þó að
strákur horfði á hana standa í fjöruborði og
láta sjóinn gæla við tærnar á skónum sínum.
í einu augnabliki sameinuðust fegurstu tónar
lífsins. Maður veit að það kemur ekki aftur
og öll ósköpin, sem maður hafði búist við að
myndu rætast á þessu augnabliki, verða eins
og impressjónískt málverk. Hún stóð þarna
stolt eins og styttan af Ingólfi og horfði á
rauðan bolta sem fjarlægðist óðum fáránlega
langt í burtu. Síðan settist hún á stein, rótaði
ráðleysislega upp steinum og henti einum og
einum í sjóinn. Sumir þeirra fleyttu kerlingar
en þó ekki margar. Hún lagði hendurnar fram
á fæturna og höfuðið á hnén. Hann horfði á
aðfarirnar með sívaxandi undrun en horfði
síðan aftur á sólina síga lengra niður. Svo
horfði hann aftur á stelpuna sitjandi þarna í
hnipri í flæðarmálinu.
„Hvað ertu að gera hérna?“ spurði hún
skyndilega og sneri sér við.
„Þetta er fallegur staður,“ sagði hann.
„Nei, það er ekkert fallegt við svona stað
nema maður sé einn og hafi sína sorg fyrir
sig,“ sagði hún bitur út af ónæðinu.
„Eg vissi ekki að til væru staðir þar sem
maður hefði ekki sína sorg fyrir sig en hérna
fmnst mér hún verða falleg,“ sagði hann af-
sakandi.
„Já, ég var bara að þykjast vera skáldleg,"
sagði hún og brosti og bætti svo við:
„Það kemur fyrir að ég finni sjálfa mig
þegar ég kem hingað. Þá er ég svo djúpt inni
í hjartanu mínu og ég verð svo verðmæt og
brothætt og þá vil ég heldur vera soldið þung-
Iynd,“ sagði hún og horfði hugsandi á
margfætlu skjótast undan steini. Hann leit á
hana og sagði:
„Já, stundum verður öll sorgin inni í mér
svo falleg." Þau þögðu og horfðu hugsandi
út í loftið og þeim var órótt því þau höfðu
sagt alltof mikið.
„Kemurðu hingað oft?“
„Já, alltof oft,“ svaraði hann skömmustu-
lega.
„Skrítið að við höfum ekki sést fyrr, ég kem
hingað líka stundum,“ sagði hún og horfði
niður í grjótið.
„Maður hittist svo sjaldan þegar maður er
einn,“ sagði hann.
„Ertu svona skáldfrík, hálfdauður úr róm-
antík og þunglyndi?" spurði hún án þess að
gefa hið minnsta til kynna hvað henni fyndist
um fyrirbærið.
„Nei, ég er bara maður með sektarkennd,“
svaraði hann með tómu augnaráði.
„Af hverju?"
„Eg veit ekki hvort það er þess háttar sem
maður segir einhverjum niðri í fjöru en
kannski er það einmitt það sem maður segir;
ég hef svikið draumana mína og ég vil ekki
fyrirgefa sjálfum mér það,“ svaraði hann og
horfði nú niður í grjótið.
„Ég er stundum ekki viss hvað ég er og þá
fer ég ofan í fjöru til að finna sjálfa mig.
Kannski er ég klikk,“ sagði hún og horfði á
síðustu geisla sólarinnar sleikja yfirborð sjáv-
arins langt í burtu.
„Er þér sama þó að ég setjist hjá þér?“
spurði hann hikandi.
„Nei, ég ætla að setjast hjá þér, það er
miklu betra að sitja á stórum steini heldur en
að húka hérna í fjörunni, og svo verðurðu
að lofa að reyna ekki við mig með smeðjulát-
um,“ sagði hún og stóð upp.
„Ég lofa því.“ Hann brosti og horfði í
fyrsta skipti beint í augu hennar, svo litu þau
bæði undan og hún settist.
„Um hvað varstu að hugsa þegar þú grúfð-
ir höfuðið svona niður?“ spurði hann og lýsti
með látbragði við hvað hann átti.
„Eitthvað dapurt, sjálfsagt; hvað ég var
ein,“ sagði hún og dæsti.
„Af hverju ertu ekki að djamma einhvers
staðar?“ spurði hann forvitinn.
„Það er svo leiðinlegt að vakna þunn og
með móral út af engu, finnst þér það ekki?“
Hún horfði hreinskilnislega á hann. Hann
kímdi:
„Jú, maður fær nóg af því helvíti.“
„Maður fer á fyllirí um helgar, sefur hjá
einhverjum í blakkáti og vaknar síðan til þess
að jafna sig fyrir næstu vinnuviku.“
Svipur hennar lýsti viðbjóði og vonleysi þar
sem hún horfði út á sjóinn.
„ Og þegar maður er fimmtugur fer maður
út í ísbúð til að kaupa ís handa barni laus-
lætiskrakkans manns,“ bætti hann við og hló
við. Hún leit á hann undrandi:
„Trúir þú ekki einu sinni á himnaríki um
þrítugt?" Hann hló.
„Stundum," viðurkenndi hann.
„Eigum við að ganga aðeins?“ spurði hann
viðkvæmnislega.
„Já, hérna eftir fjörunni, ef þér er sama?“
Þau stóðu upp og gengu rólega eftir fjör-
unni. Hún læddi hendinni undir handlegg
hans og sagði lævíslega og kankvíst:
„Má ég?“ Hún leit á hann með glettni í
augunum. Þau héldu áfram að ganga, bæði
niðurlút með dulið bros.
„Heyrðu,“ hann færðist í aukana, „held-
urðu að þetta haldi áfram að vera svona?“
„Já.“ Hún hvíslaði næstum. Glampi kom í
augu hans og hann sagði:
„Og þótt það rigni og það sé hvasst þá
munum við samt eftir þessu augnabliki og ef
okkur líður illa förum við bara hingað og
göngum í fjörunni." Hún herti takið um hand-
legg hans og hann fann hvernig hún hjúfraði
sig upp að honum í huganum.
„ Og svo verðum við ekki fúl og ef við verð-
um fúl þá höfum við hvort annað og við ætlum
alltaf að vera saman, er það ekki?“
Þetta var ekki spurning en þau héldu nú
hvort utan um annað og gengu áfram og
hann hvíslaði:
„Já.“
„Heyrðu, heldurðu að forlögin hafi látið
okkur hittast hérna - eða kannski guð?“ sagði
hún hugsandi.
„Já, örugglega bæði guð og forlögin," sagði
hann og þrýsti henni að sér.
„Heyrðu," sagði hún, „tölum ekki meira
um allt sem gerir okkur þunglynd, tölum held-
ur um eitthvað fallegt, þó að maður eigi aldrei
að segja svona.“
Hann horfði á hana.
„Það er samt stundum gott að segja svona,“
sagði hann, „allavega fannst mér það gott
þegar þú sagðir svona en kannski gleymum
við því og förum aftur að tala um hvað okk-
ur finnst allt tómt inni í okkur.“
Þau þögðu og gengu rólega í fjöruborðinu.
Sólin sást ekki lengur og þau héldu þétt hvort
utan um annað. Stundum stönsuðu þau og
hún beygði sig eftir steini sem hún síðan kast-
aði í sjóinn. Einu sinni beygði hann sig líka
eftir steini og kastaði á eftir hennar og reyndi
að hitta hann. Smásmellur heyrðist þegar
steinarnir skullu saman og sukku í sjóinn.
13. TBL VIKAN 19