Vikan


Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 56

Vikan - 26.03.1987, Blaðsíða 56
Daninn raunamæddi leiklistargagnrýnanda sem væri kvölum kval- inn sérhvert andartak allrar þessarar löngu leiðar. Ég býst við, segir hann, að þú sért búinn að frétta að ég hef verið sæmdur orðu fyrir að bjarga þér en vertu svo vænn að hafa lágt um það því leikarafélagið myndi aldrei fyrirgefa mér að hafa bjargað lífi gagnrýn- anda. Og í ofanálag á að senda mig heim til að skipuleggja skemmtiatriði fyrir félaga mína hérna megin hafsins og auðvitað verður það eitthvað í ætt við Shakespeare. Segðu mér annars, Hammer, ertu búinn að gefa hjúkr- unarkonunni þinni auga? Að svo mæltu bendir hann á píu í einkennis- búningi sem stendur þar skammt frá og ég sé að það er engin önnur en ungfrú Chann- elle Cooper og ég sé líka að hún er að gera sér allt far um að líkjast Florence Nightin- gale. Þegar hún sér að ég er vaknaður gengur hún í átt að beddanum mínum en er hún nálgast stendur Mansfield Sothern upp og hefur sig á brott í mestu skyndingu án þess að segja við hana svo mikið sem bö og sem hún stendur þarna og horfir á hann vöknar henni um augu og ég sé að enn muni anda nokkuð köldu á milli þeirra. Ég er náttúrlega engan veginn mæddur yfir þessari skipan mála því það að sjá ungfrú Channelle Cooper aftur, jafnvel þó í hjúkr- unarbúningi sé, vekur með mér Ijúfar endur- minningar. Raunar finn ég alla mína fornu ást til hennar blossa upp á njjan leik og er hún kemur að rúmstokk mínum má ég vart mæla fyrir geðshræringu. - Þú verður að hafa hægt um þig, Am- brose, segir hún. - Veistu að þú ert búinn að vera með óráði í marga daga og í óráðinu ertu búinn að segja ýmislegt sem hefur komið mér ákaflega illa. Var Mansfield annars nokk- uð að nefna mig við þig? - Nei, segi ég. - Gleymdu honum, Chann- elle. Hann er auli, auk þess sem hann er vondur Hamlet. Þetta eykur henni tár í augum og skyndi- lega hverfur hún frá mér og ég sé hana ekki í allnokkra daga eftir þetta. Reyndar verður mér ekki einu sinni hugsað til hennar því rit- stjórinn minn er tekinn að senda mér skeyti og spyrja hvað ég sé að gera á sjúkrahúsi og hvað ég eiginlega meini með því að setja prest á útgjaldareikninginn minn. Það var að sjálf- sögðu flausturskyssa í bókhaldinu. Ég hafði ætlað að setja þarna hest í þeirri von að rit- stjórinn minn yrði of gáttaður á svo óvæntum útgjaldalið til að fetta fíngur út í það. Og nú er ég aftur kominn til hinnar gömlu góðu Ameríku og nú ætla ég, eins og ég hef áður tekið fram, að taka þig aftur með í leik- húsið og hvað heldurðu að við ætlum að sjá nema Mansfield Sothern, enn á ný í hlutverki Hamlets. Nú er það svo að ég er engan veginn upprif- inn yfir þessari fyrirætlun en mér tekst ekki að hugsa upp góðan fyrirslátt í hvelli svo ég fer með Ambrose. Er við komum að leik- húsinu rekumst við á framkvæmdastiórann, sem er náungi að nafni James Burdekin, þar sem hann skálmar fram og aftur fyrir framan leikhúshjallinn og talar í næsta niðrandi tóni um leikarastéttina en i anddyrinu og á gang- stéttinni fyrir utan eru viðskiptavinir farnir að þyrpast að. Þeir koma upp að James Burdekin og segja: - Hvað er að, Burdekin? - Hvenær byrjar sýningin? - Hvað heldurðu að þú sért? Þessar spurningar og aðrar gera hann hálfu óhefl- aðri í ummælum sínum um leikarastéttina svo raunar stappar nærri meiðyrðum og það líða nokkrar mínútur áður en við Ambrose áttum okkur á ástæðunni fyrir geðshræringu hans. Þá skilst okkur að Mansfield Sothern hafi brotnað saman í búningsherbergi sínu nokkr- um mínútum fyrir sýningu og þar sem allt er uppselt er þetta náttúrlega skelfilegt áfall fyr- ir James Burdekin því hann kann að neyðast til þess að skila aftur peningunum og við þá tilhugsun liggur James sjálfum við örvinglun. - Hammer, segir hann við Ambrose, þú myndir gera mér mikinn greiða með því að komast að því hvað er að brjótast í þessum lúðulaka. Ég er hræddur um að ég treysti ekki sjálfum mér til að hafa hann fyrir augun- um í augnablikinu. * Því er það að við Ambrose förum bak- dyramegin upp í búningsherbergi Mansfields Sothern og þar situr Mansfield slyttislega á stól í Hamletgervinu sínu meðan aðstoðar- maður hans, gamalt brýni sem heitir Crichton, strýkur honum yfir ennið með handklæði og talar til hans sefandi. - Hvað er að, Mansfield? spyr Ambrose. - Hvað er það sem þjakar þig svo að þú skul- ir láta spennta áhorfendurna bíða þín og halda James Burdekin við móðursýki? - Ég get ekki meir, segir Mansfield. - Mér er svo þungt um hjartað. Ég var að frétta að þú værir kominn aftur og sem ég sat hérna og hugsaði um allt þitt digga digg með ungfrú Channelle Cooper, þá er þú varðst ástríkrar aðhlynningar hennar aðnjótandi í Norður- Afríku og sagðir henni sögur af því hversu vondur Hamlet ég væri, þá varð ég yfirfallinn af harmi. Ambrose, segir hann, er nokkur von til þess að þú verðir bæklaður fyrir lífstíð? - Nei, segir Ambrose. - Svona nú, Mans- field, segir hann. - Taktu þig nú saman í andlitinu. Hugsaðu um frama þinn og vesal- ings James Burdekin og miðasöluna. Minnstu hinnar fornu reglu leikhússins: „Sýningin má ekki misfarast," þó mér fyrir mína parta finn- ist nú oft að það væri það besta sem fyrir þær gæti komið. - Það get ég ekki, segir Mansfield. - And- lit hennar mun birtast mér og orðin standa i mér er ég hugsa um hana í örmum annars manns. Ambrose, ég er sárt leikinn en samt er ég maður til að árna þér heilla. Ég trúi og vona að þú verðir ávallt hamingjusamur með ungfrú Channelle Cooper, jafnvel þó þú sért gagnrýnandi. En mér er um megn að halda áfram í þessu hugarástandi. Harmur minn myndi jafnvel sliga Hamlet. - Hafðu engar áhyggjur af ungfrú Chann- elle Cooper. Hún elskar þig heitt. Síðast er ég hitti hana fór ég þess á leit að hún yrði mín ástrík eiginkona er þessu grimmilega stríði lýkur en hún sagði að það gæti aldrei orðið þar eð hún elskaði aðeins þig. Ég sagði að það væri allt í lagi. Ef hún kysi fremur að elska vondan Hamlet en góðan fréttaritara þá væri henni það svo sem ekki of gott. Og þá, segir Ambrose, mælir ungfrú Channelle Cooper til mín eftirfarandi: - Nei, Ambrose, segir hún, hann er ekki vondur Hamlet. Gleggri maður en þú segir að hann sé ágætur Hamlet. Leiklistargagnrýn- andinn mikli, prófessor Bierbauer frá Hamborg, sem nú er ofursti í þýska hernum, segir mér að hann hafi orðið vitni að flutn- ingi Mansfields á Hamlet í krárrústum í bæ einum nálægt vígvellinum, sem miðað við kringumstæður hafi verið sá stórfenglegasti sinnar tegundar sem hann hafi séð. - Svo er að sjá, segir Ambrose, að prófessor- inn hafi særst og verið tekinn höndum þegar okkar menn hertóku bæinn aftur og meðan ungfrú Channelle Cooper var að tala við mig var hann einmitt í hennar umsjá á nálægri stofu og ég er viss um að hann hefur fengið sitthvað að heyra um þig og ást hennar á þér. Hvert ertu að fara, Mansfield? - Nú, segir Mansfield, ég ætla út á horn að senda ungfrú Channelle Cooper símskeyti og segja henni að ást hennar sé endurgoldin og einnig til að biðja hana að útvega mér umsögn Bierbauers í úrklippubókina mína. Nokkru seinna bíðum við Mansfield í veit- ingahúsi Mindys eftir nýjustu kvöldblöðunum með umsögnum gagnrýnendanna og náttúr- lega flettum við fyrst af öllu upp á pistli Ambrosar Hammer og að beiðni Mansfields les ég upphátt svo sem hér fer á eftir: „Innblásin túlkun Mansfields Sothern á Hamlet í Todd leikhúsinu í gærkvöldi Ijær okkur þá von að í þessum geislandi unga leikara sé gefið fyrirheit um nýtt drama- tískt afl til túlkunar á verkum Shakespear- es sem jafnist á við risa fortíðarinnar og er þá jafnvel hinn ódauðlegi Edwin Booth ekki undanskilinn." - Jæja, Mansfield, segi ég, nú held ég að Ambrose hafi að fullu greitt skuld sína við þig, þar með talda lífgjöfina, með því að gefa þér eftir ungfrú Channelle Cooper svo ekki sé minnst á þetta stórkostlega veganesti sem örugglega mun tryggja framtíð þína í leik- húsinu. - Humm, segir Mansfield. - Mér sýnist þetta meira að segja vera býsna sanngjörn umsögn og ég ætla að senda ungfrú Chann- elle Cooper úrklippuna undir eins. En það er greinilega ennþá grunnt á meinhorninu í Ambrose Hammer. Af hverju hefði hann ann- ars átt að taka Booth sem dæmi. Annar leikari að nafni Booth, John Wilkes Booth. gat sér ódauðlega frægð með þvi að myrða Lincoln Bandarikjaforseta árið 1863. 56 VIKAN 13. TBL
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.