Vikan - 21.05.1987, Blaðsíða 24

NAFN VIKUNNAR: KORNELÍUS SIGMUNDSSON
StórveldatengDiður
í Höfða
Kornelíus Sigmundsson, nýráðinn for-
setaritari, er í leyfi úr utanríkisþjónustunni
til að sinna liinu nýja starfi. Nafn hans
hefur fram að þessu ekki verið ýkja þekkt
í íslensku þjóðlifl enda hefur maðurinn
að mestu búið erlendis síðastliðin fimmtán
ár. Kornelíus féllst á, í stuttu spjalli, að
segja frá ferli sínum hér heima ogerlendis.
„Ég er vesturbæingur í húð og hár og
ólst fyrst upp á Bárugötunni en síðar um
tvö hundruð metrum vestar, á Bræðra-
borgarstíg. Eftir landspróf í Hagaskóla fór
ég í Menntaskólann í Reykjavík og út-
skrifaðist úr máladeild 1967. Það var, að
mér skilst, næststærsti stúdentaárgangur
sem þá hafði útskrifast. Og nú er einmitt
í vændum að halda upp á tuttugu ára stúd-
entsafmæli. Síðan lá leiðin til Englands
þar sem ég lærði hagfræði við háskólann
í York. York var skemmtileg og róleg
próvinsborg þar sem aðaliðnaðurinn var
súkkulaðigerð, enda má segja að stórfyrir-
tækið Rowntree/Mackintosh, háskólinn
og járribrautirnar hafi sett mestan svip á
bæinn. Nú hefur hins vegar orðið mikil
breyting því búið er að gera York að mik-
illi ferðamannaborg og er mjög áhugavert
að sjá hvernig það hefur tekist.
Byrjað var á að auglýsa það sem borgin
hefur upp á að bjóða, bæði hina frægu
dómkirkju og sögu borgarinnar sem teng-
ist mjög víkingatímanum. Síðan var
ákveðið að ráðast í miklar framkvæmdir
við safn eitt mikið, sem nánast er sam-
bland af víkingasafni og tímavél. Safnið
er neðanjarðar og þar ferðast menn um í
litlum járnbrautarvögnum afturábak.
Menn aka sem sagt til baka í tímann i
eiginlegri merkingu. Þarna eru ýmsar
minjar um víkingatímabilið og allt ákaf-
lega eðlilega gert, maður fær jafnvel að
finna ákveðna lykt eins og hún tíðkaðist
á ýmsum stöðum. Þetta safn hefur ekki
síst orðið lil að koma borginni á landa-
kort ferðamanna og ekki má gleyma að
Magnús Magnússon, hinn þekkti útvarps-
maður, var einn aðalhvatamaður þess að
koma því á laggirnar. í York var ég í fjög-
ur ár og líkaði mjög vel. Síðan hcf cg oft
komið þangað enda eignaðist ég marga
góða vini sem ég held enn sambandi við.
Er heim kom bauðst mér starf hjá Ala-
fossi, með það fyrir augum að starfa hjá
dótturfyrirtæki Alafoss í Bandaríkjunum,
Icelandic Imports. Um það leyti sem ég
byrjaði þar úti voru miklir breytingatimar
hjá fyrirtækinu, deilur á milli eigenda og
ýmsir aðrir erfiðleikar. Þetta varð þess
valdandi að sölustarfsemi dróst mjög sam-
an og von bráðar kom ég heim og fór
aftur að vinna hjá Álafossi. En hauslið
1972 fékk ég styrk frá Sameinuðu þjóðun-
um til að kynna mér útllutning á íslensk-
um ullarvörum. Fyrst sótti ég námskcið á
vegum SÞ í Genl' og ferðaðist svo vitt og
breitt um Evrópu og gcrði markaðskönn-
un fyrir lopa. Það var ákafiega lærdóms-
ríkt því íljótt kom í Ijós að meðal annarra
þjóða tíðkuðust allt aðrar söluaðferðir cn
hér höfðu verið viðhafðar. Eitt aðajsöluat-
riðið var það að framleiðandi lét i té úrval
uppskrifta til að sýna mögulcika sinnar
vöru en slíkt hal'ði næstum alvcg láðst hér
heima. Hér heima keyptu konur lopa og
prjónuðu hinar hefðbundnu lopapeysur.
Að visu voru til einstaka uppskriftir á
frcmur óskiljanlegri ensku, en lcngra náði
það ekki á erlendum markaði. Svo var
lopinn fiuttur út til fyrirtækja víðsvegar
um heiminn. Ég bcnti mcðal annars á
þetta atriði þegar ég kom hcim en það var
ekki fyrr en talsvcrt löngu seinna að mcnn
fóru að huga að þcssum þætti; að rcyna
að^ selja vöruna."
I desember þctta sama ár kvæntist
Kornelíus skólasystur sinni oggamalli vin-
konu, Ingu Hcrstcinsdóttur, sem cr
verkfræðingur að mcnnt. Síðan starfaði
hann í tæpt ár hjá Útfiutningsmiðstöð
iðnaðarins eða þar lil hann var ráðinn lil
starfa í utanríkisþjónustunni.
„Eins og fiestir nýliðar byrjaði ég fyrst
í svokallaðri almennri deild ráðuneytisins
sem fæst við hin fjölbreyttustu mál. í þá
daga var ekki síst mikið að gera varðandi
aðstoð við íslendinga erlendis; þrengra var
um gjaldeyri en nú er og greiðslukortin
ekki komin til sögunnar þannig að oft
varð að hlaupa undir bagga með fólki.
Þetta var mjög áhugavert starf og ég man
að mín fyrsta reynsla var að liðsinna
manni sem lent hafði í fangelsi í Portúgal.
í þessari deild fær maður þversnið af því
sem utanríkisþjónustan fæst við í daglcg-
um önnum, má segja, ekki pólitískum
málum.
Síðsumars 1974 var ég svo sendur lil
starl'a við fastanefnd Islands í Gcnf. Þar
vorum við í Ijögur ár og kunnum alveg
sérstaklega vel við okkur. Sviss er eitt af
fáum löndum, fyrir utan Island, scm eg
gæti hugsað mér að búa í til æviloka. Ég
starfaði þar lyrir Einar Bcncdiktsson
sendihcrra og við fcngumst aðallcga við
ýmis viðskiptamál, cinkum EFTA-mál-
efni. Einnig voru nýbyrjaðar viðræður í
GAT, svokallaðar Tókýóviðræður um
Iækkun tolla og afnám ýmissa viðskipta-
hafta, og öryggisráðslefna Evrópu var
þarna í sinni fyrslu fundalotu. Þarna
kynntisl ég þvi ansi mörgum hliðum Ijöl-
þjóðasamslarfs.
Nú, í Genl' Ijölgaði í Ijölskyldunni er
við cignuðumst dótlur í ágúsl 1976. Hún
ficddist upp á frönsku því læknir og hjúkr-
unarlið töluðu ekki annað mál og viö
urðum að bjarga okkur i þvi. Við hjónin
höfum alla tíð vcrið mikið lyrir að lcrðasl
og gcrðum mikið að þvi hér hcima á sínum
tíma. Úti notuðum við tækifærið og l'erð-
uðumst mikið um Sviss og öll nágrannn-
löndin, cnda er landið vel i sveit sett að
því lcyti. Við vorum svo hcppin að dóttir-
in var mjög góður lérðafélagi og mólmælli
lítið löngum bílfcrðum eða lcstarferðum."
Mynd: Valdís Óskarsdóttir
Viðtal: Guðrún Alfreðsdóttir
24 VIKAN 21. TBL