Vikan - 21.05.1987, Blaðsíða 55

sem heitir Isobel Snare, hvarf frá heimili
sínu í San Angeló fyrir tveimur vikum.
Hún býr hjá ömmusystur sinni, indælli
gamalli konu í gráum silkikjól, konu sem
lætur ekki gabba sig. Stelpan hefur sést
með skuggalegu liði í næturkúbbum og
spilavítum. Sú gamla fann að það var
hneyksli í uppsiglingu og fór ekki til lögg-
unnar. Hún varð engu nær fyrr en
vinkona Snarestelpunnar sá hundinn af
tilviljun hjá þér. Hún kjaftaði i frænk-
una. Frænkan réð mig - af því að þegar
stelpan keyrði burt og kom ekki aftur
var hún með hundinn með sér.
Ég kramdi sígarettuna undir fætinum
og kveikti mér í annarri. Andlitið á Sharp
litla lækni var hvítt eins og franskbrauðs-
deig. Svitinn perlaði á litla, krúttlega
yfipskegginu á honum.
Ég bætti vingjarnlega við: Þetta er
ekki lögreglumál ennþá. Ég var að grín-
ast með Fulwider lögregluforingja.
Hvernig væri nú að við, þú og ég, héldum
þessu fyrir okkur?
Hvað. .. viltu að ég geri? stamaði
litli maðurinn.
Heldurðu að þú heyrir eitthvað
meira um hundinn?
Já, sagði hann. Manninum virtist
þykja vænt um hundinn. Einlægur
hundavinur. Hundurinn var góður hjá
honum.
Þá heyrirðu frá honum, sagði ég.
Þegar það verður vil ég að þú látir
mig vita. Hvernig leit þessi náungi út?
Hann var hár og grannur, með
hvöss, svört augu. Konan hans var líka
há og grönn. Vcl klætt, rólegt fólk.
Snarcstelpan cr pínupeð, sagði ég.
Hvað kom þér til að fara að þcgja um
þetta?
Hann glápti á fæturna á sér og sagði
ckki orð.
Ókei, sagði ég. Bisness er bisness.
Ef þú spilar mín megin þá verður ckkert
vcscn út af þessu. Samþykkt? Ég rétti
honum höndina.
Ég skal standa með þér, sagði hann
ljúflcga og rétti mér raka og slepjulega
loppuna. Eg hristi hana varlega cins og
til að kengbeygja hana ekki.
Ég sagði honum livar ég héldi til, fór
aftur út á sólríkt slrætið og gckk eina
húsalcngd niður cftir, þangað sem ég
hafði skilið Chryslcrinn minn eftir. Ég
fór inn í hann og hökti á honum áfram
og fyrir hornið, nógu langt til að ég gæti
séð DcSótóinn og frarnan á húsið þar sem
Sharp var.
Ég sat þarna í um það bil hálftíma.
Þá korn Sharp læknir út. klæddur venju-
legum jakkafötum, og fór inn í DeSótó-
inn. Hann ók honum fyrir hornið og
sveigði inn í öngstræti sem lá aftur fyrir
garðinn hjá honum.
Ég dreif Chryslerinn af stað og fór hin-
um megin við húsaröðina, kom mér fyrir
við hinn endann á öngstrætinu.
Um það bil þriðjungi húsaraðar frá
mér heyrði ég urr, gelt og skrölt. Það
gekk á því í smátíma. Svo bakkaði De-
Sótóinn úr steinsteyptu portinu og kom
í áttina til mín. Ég hörfaði undan fyrir
næsta horn.
DeSótóinn fór suður eftir Arguello
breiðgötu, síðan í austurátt. Stór lög-
regluhundur með munnkörfu á sér var
hlekkjaður aftur í fólksbílnum. Ég sá
glögglega hvað hann reyndi á keðjuna.
Ég elti DeSótóinn.
2
Carolinestræti var langt í burtu, í út-
jaðri lítils strandbæjar. Við endann á því
voru aflóga brautarteinar og handan við
þá teygði sig yfirgefin, japönsk gróðrar-
stöð. Það voru ekki nema tvö hús í
seinustu húsaröðinni svo ég skýldi mér
bak við það fyrra, sem var á horninu.
Þar var túnbleðill þakinn illgresi og upp
við framhliðina á húsinu slógust rykugar
gular og rauðar luktir við vínviðinn.
Þar fyrir handan voru þrjár eða fjórar
sviðnar flatir með nokkrum illgresisstilk-
um á stangli upp úr skrælnuðu grasinu
og svo hrörlegt, leirlitað hús með vírnets-
girðingu. DeSótóinn nam staðar framan
við það.
Dyrunum var skcllt aftur og Sharp
læknir dró múlbundinn hundinn út úr
aftursætinu á bílnum og tróð honum inn
um hliðið og upp stéttina. Stórt, klunna-
lcgt pálmatré byrgði mér sýn þegar hann
var við framdyrnar á húsinu. Ég bakkaði
Chryslcrnum mínum og sncri honum lil
baka í hvarfii við hornhúsið, fór fram
eftir þrem húsaröðum og beygði svo inn
götu sem lá samsíða Carolinestræti. Sú
gata cndaði líka við aflóga brautarteina.
Teinarnir höfðu tyðgað og voru þaktir
illgresi, en lágu niður eftir hinni hliðinni
á götunni að moldarslóð og byrjuðu svo
aftur hinum mcgin, álciðis að Caroline-
stræti. Ég fór niður moldarslóðann þar
lil ég sá ekki lcngur í vegarbrúnina. Þeg-
ar ég var kominn á að giska þrjár
húslengdir nam ég staðar og fór út, upp
eftir vegkantinum og kikti upp fyrir hann
svo lítið bar á.
Húsið með vírgirðingunni var hálfa
húslengd frá mér. DeSótoinn var ennþá
fyrir framan það. I síðdegishúminu buldi
við djúpt og úlfslegt gelt í lögregluhund-
inurn. Ég lagðist á magann í illgresið,
hafði auga með húsinu og beið.
Ekkert gerðist í fimmtán mínútur eða
svo nema hvað hundurinn hélt áfram að
gelta. Skyndilega varð geltið æstara og
háværara. Siðan hrópaði einhver. Þá
kvað við óp sem kom greinilega úr
mannsbarka.
Ég kom mér á fætur og tók á rás til
hægri, yfir götuna og í hinn endann á
götunni. Þegar ég nálgaðist húsið heyrði
ég lágt ýlfur í hundinum eins og hann
hefði áhyggjur af einhverju, slitróttan óm
kvenraddar með greinilegum reiðihljómi
fremur en ótta.
Bak við vírnetshliðið var túnbleðill sem
var aðallega vaxinn fiflum og skollarót.
Papparæfill hékk úr tunnulaga pálmatré,
hafði einhvern tíma verið skilti. Ræturnar
á trénu höfðu skemmt vegginn, sprengt
hann upp í tætingslegan tröppugang.
Ég fór inn um hliðið, hlunkaðist upp
timburstiga og kom á signa, yfirbyggða
verönd. Ég barði að dyrum.
Enn heyrðist ýlfur að innan en reiðilega
röddin var þögnuð. Enginn kom til dyra.
Ég reyndi húninn, opnaði og fór inn.
Þar var stæk klóróformlykt. Á miðju
gólfi lá Sharp læknir á krumpinni gólf-
ábreiðu með handleggi og fætur út-
glennta, blóðið fossaði út um gat á
hálsinum á honum. Blóðpollurinn í
kringum höfuðið á honum var spegilgljá-
andi. Hundurinn reyndi að halla sér frá
honum, hann kúrði með hausinn milli
framlappanna, eyrun lágu fiöt og tægjur
af sundurtættum múlnum voru um háls-
inn á honum. Hann var úfinn um hálsinn
og hárin risu á bakinu á honum. Djúpt
úr barka hans mátti hcyra niðurbælt ýlf-
ur.
Bak við hundinn var skáphurð sem
hafði verið skellt svo harkalega í vegginn
að hún var í maski. Á gólfinu fyrir fram-
an hurðina var stór bómullarvöndull sem
sendi eitraðar klóróformgufur út í loftið.
Hávaxin kona, dökk á brún og brá, í
mynstruðum morgunkjól, beindi stórri,
sjálfvirkri skammbyssu á hundinn en
hleypti ekki af.
Hún leit örsnöggt á mig yfir öxlina og
sneri sér hægt við. Hundurinn fylgdist
með henni i gegnum rifur sem sýndu
dökkyrjótt augun. Ég tók Lúgerinn minn
og hélt honum niður með síðunni.
Það marraði í einhverju og stór, svart-
eygur maður í upplituðum, bláum
samfestingi og blárri vinnuskyrtu kom
inn um vendidyrnar á bak við. Hann var
21. TBL VIKAN 55