Vikan - 21.05.1987, Blaðsíða 26

NAFN VIKUNNAR: KORNELÍUS SIGMUNDSSON
Snemma árs 1978 fékk Kornelíus boð
um að það ætti að flytja hann til SÞ í
New York þá um sumarið. Hann segir
að það hafi verið fyrirsjáanlegt að þau
myndu verða flutt um set fyrr eða síðar
og var ágætlega sáttur við að flytjast vest-
ur um haf.
„Ég var varafastafulltrúi íslands hjá SÞ.
Starfið fólst að mestu í að halda áfram
þvi alþjóðlega samstarfi sem ég hafði tek-
ið þátt í í Genf. Þar var það að mestu
efnahagslegs eðlis en nú var það meira
pólitískt. Þetta var mjög spennandi starf
þar sem ég hafði tækifæri til að kynnast
fjölda fólks. Helsti annatíminn var frá því
snemma að hausti, meðan allsherjarþingið
stóð yfir og fram undir jól. Eftir það fór
síðan talsverður tími í að skrifa bók um
störf þingsins. Við kynntumst þarna
mörgum Islendingum og tókum þátt i
starfsemi íslendingafélagsins og var ég
raunar formaður þess í eitt ár.
Við fengum hús til umráða í ágætu út-
hverfi um fjörutíu kílómetra frá vinnustað
og ég reiknaði það einhvern tíma út að í
og úr vinnu væru um átján þúsund kíló-
metrar árlega. Þetta er ofur eðlilegt á
þessum stað og við vorum ekkert óánægð
með það. Ég tók lest í vinnuna og tók sú
ferð um það bil klukkutíma, en það kom
ekki að sök því ég notaði tímann lil að
lesa New York Times og kom því vel
upplýstur á vinnustað klukkan níu.
Oneitanlega vorum við í fyrstu dálítið
hissa á hvernig lífið og þjóðfélagið var
þarna vestra. Við höfðum víst gert okkur
í hugarlund að þar eð mikill hluti Banda-
ríkjamanna á ættir að rekja til Evrópu
hefðu þeir flutt með sér siði og venjur
þaðan. Fljótlega komumst við þó að raun
um að svo var ekki en það tók okkur
ekki langan tíma að aðlagast hinum ólíka
lífsstíl. Fólk í Bandaríkjunum er miklu
opnara en í Sviss og var okkur strax tekið
opnum örmum af nágrönnunum. Sviss-
lendingar eru að því leyti kannski svolítið
líkir okkur íslendingum að þeir eru ekkert
að bjóða ókunnugum góðan daginn. En
það reyndist bæði auðvelt og þægilegt að
búa þarna. Húsið okkar stóð við endann
á blindgötu og garðurinn sneri að hluta
til út að friðuðu svæði þar sem var geysi-
mikið dýralíf. Það var því lítil hætta að
láta börn vera úti að leika sér. í garðinum
okkar hoppuðu hérar, kanínur og íkornar
en síðan áttum við eftir að kynnast þvotta-
björnum talsvert náið. Þeir eru afskaplega
falleg og góð dýr en hafa þann fremur
leiðinlega sið að vilja helst búa í húsum á
veturna. Fyrst í stað urðum við logandi
hrædd við að heyra fótatak uppi á þaki á
nóttunni og vorum sannfærð um að nú
fengjum við að upplifa allar helstu inn-
brota- og glæpasögur New Yorkborgar.
En fljótlega kom i Ijós að þarna voru
þvottabirnir á ferð, en þeir iðka það gjarn-
an að klifra upp á þak, setjast á reykháfinn
og ylja sér þar við útblásturinn. Fyrr en
varði færðu þeir sig svo upp á skaftið og
fjölskylda ein tók sér bólfestu á smásyllu
i einum ónotuðum hluta skorsteinsins.
Það uppgötvaðist er við ætluðum eitt sinn
sem oftar að halda boð og rétt áður en
gestirnir komu gaus upp þessi hryllilega
hlandlykt í stofunni. Veðurlag var þá
þannig að lofti sló niður í skorsteininn og
flutti með sér inn í húsið ilminn úr vistar-
verum Ijölskyldunnar þarna efra. Það
varð talsvert basl að losna við blessuð
dýrin og þurftum við að lokum að Iáta
setja net yfir skorsteininn.
I New York vorum við í sjö ár og eins
og fyrri daginn ferðuðumst við mikið. Við
ókum um landið þvert og endilangt og
höfðum, er yfir lauk, komið í fjörutíu og
eitt af fimmtíu fylkjum. Anna Margrét,
dóttir okkar, var enn sem fyrr mjög sam-
vinnuþýður ferðafélagi, undi sér vel í
bílstól aftur í við að lesa bækur og hest-
húsa óteljandi hamborgara. Reyndar fór
hún smám saman að gera meiri kröfur.
Fyrsta árið var krafan sú að gista á hótel-
um þar sem væri sundlaug og árið eftir
þurfti sundlaugin að hafa rennibraut. En
með loforð um það gerði hún sig ánægða
með allan þennan þvæling. Það fjölgaði
enn í fjölskyldunni meðan við bjuggum í
New York því árið 1983 eignuðumst við
soninn Sigmund. En þá brá svo við að
hann reyndist heldur lélegur ferðalangur,
lítið fyrir veitingahús og hanrborgara og
enn ekki kominn á sundlaugaaldurinn.“
Þegar hér er komið sögu voru heldur
ekki mörg ferðalög fram undan í bráð hjá
þeim stutta. Útivistin var orðin nokkuð
löng hjá tveggja manna fjölskyldunni sem
orðin var fjögurra manna og fyrirsjáanlegt
að þau flyttu bráðlega heim til Islands.
„Vorið 1984 bauðst konunni minni
vinna hjá Verkfræðistofu Sigurðar Thor-
oddsen og þar eð erfitt var með vinnu hjá
verkfræðingum um þær mundir tók hún
sig til og fór heim með börnin. Ég var
einn að rolast í húsinu níu mánuði í við-
bót og flutti loks heim í mars ’85. Þá
höfðum við verið erlendis i rétt tæp ellefu
ár samfieytt, en alls búið úli í um fimmtán
ár. Ég gerðist deildarstjóri almennrar
deildar í utanríkisráðuneytinu, í minni
gömlu deild. Starfssvið hafði lítið eitt
breyst því nú var aðstoð við íslendinga
erlendis ekki jafnstór þáttur. í mínu starfi
fólst innri rekstur utanríkisþjónustunnar.
fjármál, starfsmannamálefni og annað
slíkt sem og alls kyns félags- og samgöngu-
mál. Þetta var mjög annasamur tími, ekki
síst síðasta ár, en þá stóð ég meðal ann-
ars fyrir ráðstefnu kjörræðismanna íslands
sem haldin var hér síðastliðið haust. Um
hundrað og þrjátíu kjörræðismenn alls
staðar að úr heiminum komu og margir
ásamt mökum og börnum. Þetta fólk, sem
er ólaunað og starfar yfirleitt af miklum
áhuga fyrir Island, kom hingað á eigin
kostnað til að endurnýja tengsl við land
og þjóð. Þetta var þvi mjög spennandi
verkefni. Að því loknu hélt ég að mér
gæfist tími til að lækka bunkann á skrif-
borðinu og kasta mæðinni örlítið en þá
kom skyndilega ákvörðun um leiðtoga-
fundinn í Reykjavík. Ég starfaði mikið að
undirbúningi þess fundar með Ingva Ing-
varssyni ráðuneytisstjóra og það voru
vægast sagt mjög spennandi tíu dagar sem
í hönd fóru og unnið var myrkranna á
milli. Þarna lögðust allir á eitt og engir
samvinnu- eða sambandsörðugleikar
komu upp eins og oft vill verða þegar fólk
í ólíkum greinum starfar saman. A sjálfum
fundi leiðtoganna í Höfða hafði ég það
hlutverk að vera tengiliður innanhúss milli
Bandaríkjamanna og Rússa annars vegar
og íslendinga hins vegar. Þetta var mjög
skemmtilegt og konr ýmislegt upp á sem
ég skrifa sennilega um í ævisögunni ef þar
að kemur...
í lok síðasta árs varð svo úr að ég kæmi
til starfa hér sem forsetaritari. Halldór
Reynisson hafði þá náð kosningu sem
sóknarprestur í Hruna en við störfuðum
hér saman um skeið meðan ég var enn
að hluta til í utanrikisráðuneytinu. Það
má kannski segja að Hruni sé farinn að
tengjast forsetaembættinu dálítið því
Halldór tekur við prestsembætti af Svein-
birni Sveinbjörnssyni frænda mínum sem
var prestur í Hruna í fjörutíu og tvö ár.
Þar var ég í sveit í nokkur suinur sem
krakki og á þaðan mjög góðar minning-
ar. En hér byrjaði ég svo alfarið 1. mars.
Starf forsetaritara er að sjá um daglegan
rekstur forsetaskrifstofunnar, skipuleggja
fyrir forseta og aðstoða við hvaðeina sem
fyrir liggur. Hingað er mikið komið, hringt
og skrifað, bæði utanlands frá sem innan-
lands, og hin ótrúlegustu erindi berast sem
þarf að afgreiða. Þetta er fjölbreytt starf,
áhugavert og mjög lifandi, raunar gjör-
ólíkt því sem ég var í áður, en ég uni mér
injög vel. Hér í Stjórnarráðshúsinu er gott
fólk og bæði góður andi og góðir andar.
Ég er hér í láni ótilgreindan tíma og þegar
ég læt af störfum fer ég aftur í utanríkis-
þjónustuna en hvenær það svo verður er
ómögulegt að segja.“
26 VIKAN 21. TBL