Vikan - 10.09.1987, Blaðsíða 27

Það tók sinn tíma að festa skemmtiatriðin á filmu. Hér eru Texas Stars í upptöku.
ur hjá henni. Hún sagði að þegar þau ynnu að einhverju
verkefni væri hann stundum lengri en þennan fyrsta
dag rninn í vinnunni. ,,Svo tökum við okkur góð frí á
milli.“ Lisa sagði að næstu dagar yrðu erfiðir fyrir
okkur öll og þá sérstaklega stúlkurnar. Það kom líka
á daginn. Dagurinn í skemmtigarðinuin og sædýrasafn-
inu var leikur miðað við það þegar kvikmyndatökurnar
byrjuðu. Þá komu öll smáatriðin til sögunnar og stund-
um þurfti að taka atriðin margoft ef mönnum líkaði
ekki það sem þeir höfðu fest á filmu. Fyrsti dagurinn
minn endaði á fundi með stúlkunum mínum. Þar
skýrði ég út fyrir þeiin hvernig starfínu yrði háttað
næstu daga. Ég bar ábyrgð á að þær mættu á réttum
tíma og á réttum stað og vissu nákvæmlega hvað þær
áttu að gera. Þegar ég var komin upp á herbergið
mitt um miðnætti hringdi Lisa. „Þú mátt sofa út, við
byrjum ekki fyrr en klukkan fimm í fyrramálið. Þú
vekur stelpurnar klukkan hálffimm og þær verða að
vera koinnar í hárgreiðslu og snyrtingu á slaginu
fimm.“ Ég var heppin, gat sofið í rúma fjóra tíma,
vekjaraklukkan hringdi klukkan fimmtán mínútur yllr
fjögur.
Stúlkurnar mínar stóðu sig eins og hetjur. Ég lærði
ekki mandarín-kínversku því stúlkan frá Singapoore
túlkaði þegar ég útskýrði hlutina fyrir stúlkunni frá
Hong Kong. Þær hlökkuðu til að lara í Disney World
þegar við komum til Flórída en þegar ég sagði þeim
að nú færum við að heilsa upp á Mikka mús og félaga
á morgun var spurt í kór: Klukkan hvað? Tilkynning-
in um ferðina í Disney World kom um miðnætti eftir
erfiðan dag og við áttum að leggja af stað eldsnemma
næsta morgun. „Ég vil ekki fara í Disney World,“ sagði
sú júgóslavneska. „No, Mikki, no Mikki,“ sagði hún.
Það tók dálítinn tíma að sannfæra hana um að Mikki
væri þess virði að heilsa upp á hann.
Kvikmyndaliðið frá Hollywood var harðsnúið lið og
það var heilmikil lífsreynsla að fá að vinna með því.
Ég hlakkaði nú samt til að komast aftur til New York
og hvíla mig svolítið. Það var búið að ganga frá því
að ég mætti hjá NBC sjónvarpsstöðinni daginn eftir
að ég kæmi frá Flórída. Ég vissi að fréttamaðurinn,
sem ég myndi fylgja, Ben Farnsworth, var á kvöld-
vakt. Ég þóttist því geta sofið út allavega einn dag.
„Halló, Katrín, þetta er Ben, ég kem við hjá þér eft-
ir fimmtán mínútur. Ég er í City Hall (borgarstjórnar-
skrifstofur New York borgar) og við förum með
löggunni upp í North-West Bronx, þeir eru að hreinsa
þar új eiturlyíjabúllu. Farðu í strigaskó og gallabux-
ur.“ Ég leit á klukkuna, hún var rúmlega fimm. Ég
hafði sofið í fjóra klukkutíma eftir Flórídaförina.
Strigaskórnir pössuðu á mig en gallabuxurnar mínar
voru orðnar tveimur númerum of stórar.
37. TBL VI KAN 27
L