Vikan - 26.11.1987, Qupperneq 52

HoppadróHur
í umferðinni
hann tortrygginn. „O, svona eitt
ár eða svo, kannski lengur. Það
veitir ekki af að hjálpa upp á
tapreksturinn hjá þeirn þarna
hjá strætó,“ sagði minn maður.
„Hvað ætlarðu að gera við bílinn
þinn?“ Spurði vinurinn. „Bless-
aður vertu, ég læt hann bara
gossa maður. Pað er nú ekki svo
mikið eftir af honum eftir þetta
vesen með sveitavarginn."
Vesenið með sveitavarginn var
dálítið óhapp, sem vinur minn
var annars ekki hrifmn af að
ræða um. Hann hafði verið að
aka um rólegur að vanda í
veðurblíðunni eldsnemma einn
sunnudagsmorgun í haust, þeg-
ar hann ákvað að stoppa og tylla
sér við vegarkantinn „til að fá
sér ferskt loft og njóta blíðunn-
ar,“ eins og hann sagði sjálfur.
Athugasemdum vina sinna, þeg-
ar þeir sáu bílinn daginn eftir,
svaraði hann á þá leið, að það
væri nú ekki lengur hægt að fá
sér smá ökutúr út fyrir bæinn
án þess að bölvaður sveitavarg-
urinn fari að angra rnann.
„Haldið þið ekki að það hafi
bakkað traktor beint framan á
húddið hjá mér þarna við veg-
kantinn. Svo keyrði helvítið á
brjálæðislegri fart í burtu og
hvarf í rykmekki. Það var engin
Ieið að ná honum,“ sagði minn
maður.
Af kurteisi við vin minn kunni
enginn við að hafa orð á því að
ummerkin eftir traktorinn voru
grunsamlega lík fari eftir ljósa-
staur. Menn voru kannski held-
ur ekki svo dóntbærir á þetta
þar sem enginn annar hafði orð-
ið fyrir slíkri lífsreynslu að öku-
níðingur á traktor bakkaði á þá
og stingi svo bara af frá öllu
saman.
Vinur minn hefur nokkuð
góðan talanda, sérstaklega þegar
hann þarf að sanníæra sjálfan sig
og aðra um réttmæti ákvarðana
sinna. Vinur hans var smám
sarnan að fyllast hrifningu yflr
þjóðfélagslegri meðvitund míns
vinar. Það var kannski rétt að
leggja bílnum um stundarsakir
og leggja þar með sitt af mörk-
um til að spara slit á malbiki og
hjálpa líka upp á fjárhaginn hjá
þjóðþrifafyrirtæki eins og stræt-
isvögnunum. „Þetta er bara
nokkuð sniðugt hjá löggunni að
bjóða mönnum að taka þátt í
þessu," sagði vinur vinar míns.
„Hvernig getur maður meldað
sig í þetta?“
Vinur minn sat hljóður
nokkra stund. „Þeir hafa örugg-
lega samband við þig,“ sagði
hann svo. „Þetta er frekar einfalt
mál, nema að þeir fara kannski
líka fram á að þú leggir lieil-
brigðismálunum lið í leiðinni.
Þú hefúr einhvern tíma gefið
blóð, er það ekki...?“ Páfi.
Hérsegiraf vini mín-
um einum ófiöruö-
um, sem segist hafa
tekið áskorun lög-
reglunnar um aö
leggja einkabílnum
um hríö - svona rétt
til aö minnka álagið á
götunum, aö hans
sögn.
Þessi nýja skoðanakönn-
un löggunnar er bara ansi
sniðug. Vinur minn einn
ófiðraður sem lætur sjaldan
aftra sér frá að vera fremstur
í flokki þegar þarf að berjast
fyrir þjóðþrifamálum gerðist
sjálfboðaliði í þessari skoð-
anakönnun lögreglunnar
sem beinist víst að því að
draga úr umferðaröngþveiti
stórborgarinnar og hann
getur bara varla talað um
annað þessa dagana.
Þar sem ég er nú bara ófrjáls-
borið fiðurfé, fæ ég ekki að taka
þátt í þessum fjörlega síðasta-
leik, en vinur minn segir að
þetta sé óskaplega spennandi.
Ég heyrði á tal hans við annan
mann nýlega, þar sem hann lýsti
af ákafa hvernig hjartað hrein-
lega stoppaði í brjósti hans af
spenningi, þegar löggan veifaði
honum og bauð honum að taka
þátt í leiknum.
„Þeir ætla að reyna að draga
úr umferðaröngþveitinu í
bænum. Mér fannst bara sjálf-
sagt að hjálpa til og bjóðast til
að hætta að keyra um tíma,“
sagði vinur minn við vin sinn.
„Þetta ættu fleiri að gera því það
eru allt of margir bílar hér í
bænum," sagði hann ákafúr.
Vinur hans var nú ekki á því
að láta sannfcrast. „Hvað ætl-
arðu að stoppa lengi? spurði
52 VIKAN