Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 58

K
annski var þetta síðasta stund
œvi hans og í þögulli, sárri þrá hugsaði hann til Clare.
Tom Bentecke setti pappír í ritvélina
og eíst á blaðið skrifaði hann Greinar-
gerð og í hornið dagsetningu morg-
undagsins. Svo leit hann á velktu gulu
pappírsmiðana, sem lágu tilbúnir við hlið
ritvéiarinnar, þéttskrifaðir með rithendi
hans sjálfs. „Þetta er nú meiri hitinn," and-
varpaði hann.
Hann stóð upp og gekk út að gluggan-
um. Þegar hann leit niður sá hann Lexing-
ton Avenue, þar sem ljósin glitruðu fjórtán
hæðum fyrir neðan hann. Hann var hár og
grannur, dökkhærður ungur maður, sem
bar þess merki að hafa verið dugandi
íþróttamaður á skólaárum sínum. Hann
hallaði sér fram, lagði hendurnar á glugga-
karminn og ætlaði að ýta rennigluggunum
upp. Eins og venjulega stóðu þeir á sér og
hreyfðust ekki úr stað. Hann varð að taka á
öllum kröftum til að opna þá um nokkra
sentimetra.
En hann settist ekki strax aftur við
vinnu sína. í þess stað fór hann fram á
ganginn og kallaði í átt að svefhherberg-
inu, þar sem konan hans var að búa sig:
„Cfare, ertu viss um að þér þyki ekki verra
að fara ein?“
„AHs ekki.“ Hún kom fram í forstofúna í
undirkjól og hafði lyft báðum höndum til
að festa á sig eyrnalokk. Hún var grönn,
óvenjulega fagleg stúlka. Fegurð hennar
varð enn meiri vegna þess hve svipfalleg
hún var. „Mér finnst bara leiðinlegt að þú
missir af kvikmynd sem þú hefðir haft
gaman af að sjá.“
„Ég verð að ljúka þessu í kvöld, Clare.“
Hún samsinnti því. „En þú vinnur allt of
mikið, Tom, allt of rnikið."
Hann brosti. „Þú hefur sjálfsagt ekkert á
móti því þegar vinnan fer að bera ávöxt og
peningarnir byrja að streyma inn.“
„Ef til vill ekki.“ Hún brosti til hans og
fór aftur inn í svefnherbergið.
Þegar hún kom skömmu seinna aftur
inn í dagstofúna sat Tom við ritvélina.
Hann lagði ffá sér sígarettuna sem hann
var nýbúinn að kveikja í og stóð upp til að
hjálpa henni í kápuna. Andartak hélt hann
henni í örmum sínum og andaði að sér
ilmvatni hennar og óskaði þess að hann
gæti farið með henni. Hann þurfti ekki
nauðsynlega að ljúka þessu verki í kvöld.
Þetta voru einkaathuganir hans og enginn
vissi neitt um þær á skrifstofúnni svo hann
gat vel frestað því að hreinskrifa þær. En
þá gæti hann ekki afhent þær fýrr en á
mánudaginn, en ef hann léti forstjórann
hafa þær á morgun hefði hann bæði laugar-
dag og sunnudag til að athuga þær. „Góða
skemmtun," sagði hann og kyssti hana
fljótlega. Kaldur gustur gaus inn ffá tröpp-
unum þegar hann opnaði dyrnar fýrir
hana.
Hann beið þar til hún var komin inn í
lyftuna og lokaði svo dyrunum hægt.
Súgurinn blés inn um dyrnar um leið og
hann lokaði þeim. Bak við sig heyrði hann
þytinn í gluggatjöldunum og skrjáfið í
pappírum á skrifborðinu. Þegar hann leit
við sá hann hvernig pappírinn fauk niður á
gólfið og einn gulur miði sveif út að glugg-
anum, þar sem hann lenti í síðustu hring-
iðu súgsins, sem feykti honum hægt út um
opnu rifúna undir renniglugganum.
f einu skrefi var hann kominn að glugg-
anum — hann starði út. Guli miðinn hafði
lent á múrbrúninni sem lá eftir veggnum
56 VIKAN