Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 56

Ekki er öll
vitleysan eins...
HEYRT Á BIÐSTOFUM:
Plöntuvitlaus
Þú hefúr án efa heyrt um
fólk sem talar við plönturnar
sínar. Það er ekki nóg með að
systir mín tali við gúmmí-
plöntuna sína. Hún ofdekrar
hana. Einu sinni var ég að
hjálpa henni að laga til og var
að þurrka af. Ég færði plönt-
una aðeins til. „Settu hana
undireins aftur á sinn stað!“
Sagði systir mín. „Hún sér
ekki sjónvarpið ef þú færir
hana.“
Já-kona
Ég er orðin 86 ára og er
nýfarin að nota heyrnartæki.
Ég vildi ekki að hárgreiðslu-
konan mín vissi af þessu svo
ég faldi tækið í veskinu mínu
og sagði „já“ við öllu sem
hún spurði mig — og kom
heim með fallegasta háralit
sem ég hef nokkurn tíma ver-
ið með !
Opinbert
leyndarmál
Þvottavélin okkar getur
gert næstum allt: þvegið lítið
í einu, mikið í einu, marglitt
og suðuþvott. Það er meira
að segja læsing á hurðinni
svo enginn getur opnað hana
á meðan verið er að þvo.
Takkinn verður að hafa ferst
alla leið út á enda pró-
grammsins til að hurðin
opnist. Til allrar óhamingju
höfðu framleiðendur vélar-
innar sett leiðbeiningarnar,
sem segja okkur allt þetta,
inn í þvottahólfið! Þannig að
eina leiðin til að nálgast leið-
beiningarnar sem sögðu til
um það hvernig opna ætti
hurðina var að opna hurðina.
Nú ef þú ert að spekúlera í
því hvernig ég fór að þá
þvingaði ég hana upp með
hníf!
Frh. af bls. 52
þegar eru sestir veltist um af hlátri. Það
var með ólíkindum hvað hann náði þeim
vel sem hann hermdi eftir, hvort sem það
voru stórir eða litlir, karlar eða konur. „Ég
reyni að velja fólk úr sem er eitthvað
öðruvísi og helst þannig ásýndar að það
berji mig ekki í köku, ef það uppgötvar að
ég er að gera grín að því! Ef fólk er skrítið
í vaxtarlagi eða göngulagi reyni ég að líkja
eftir því. Stundum líkar mönnum þetta illa
og þeir snúa sér sótrauðir við, en þá hleyp
ég bara í burtu eins og fætur toga. Það er
hlegið að því líka, en ég reyni að sjá mann-
gerðirnar út fýrirfram.“
„Góður látbragðsleikari
kann 10.000 stellingar“
Dane byrjaði sem galdrakarl og ferðað-
ist um þver og endilöng Bandaríkin áður
en hann fór út í látbragðsleikinn.
„Það var ekkert grín að vera galdrakarl.
Ég lét oft fólk hverfa og fann það svo ekki
aftur...“ segir Dane brosandi. „Nei, svona í
alvöru þá voru svo margir í þessari galdra-
mennsku að ég gafst upp. Þegar ég var í
þessu var þetta þjóðaríþrótt. 3000 manns
höfðu atvinnu af göldrum en núna eru
þeir kannski 60 sem láta eitthvað að sér
kveða. Ég hafði sem barn lært ýmiss konar
trúðabrögð; var á einhvers konar trúða-
skóla. Þar lærði ég að láta líkamann tala,
búa til skrautlega búninga og reyndar
galdra líka. Ég flakkaði svo um með fólki
sem sýndi tjáningarverk án orða, einskon-
ar leikrit. Þannig öðlaðist ég smám saman
reynslu. Látbragðsleikur byrjaði á götum
Frakklands og þar í landi eru bestu lát-
bragðsleikarar heims. Nútíma „breikdans"
er arfleifð frá látbragðsleik, tjáning án orða
og ekki alveg dans...
Það er flókið mál að vera látbragðsleik-
ari. Sífellt þarf að ftnna upp nýjar hreyfing-
ar, passa að staðna ekki. Það er haldin
keppni á hverju ári meðal bandarískra lát-
bragðsleikara og samkvæmt sérstökum
video- og tölvuupptökum er talið að góð-
ur látbragðsleikari hafi yfir 10.000 mis-
munandi tjáningarstellingum að ráða.
Stundum vildi ég að konan mín kynni
þessa tjáningaraðferð án orða, þá þyrfti
hún ekki að öskra og þegði meira! Líklega
myndi hún þá bara beita líkamlegu of-
beldi...
Austurlandabúar nota líkamshreyfingar
mikið þegar þeir ræða málin og þurfa að
tjá sig um eitthvað verulega mikilvægt.
Vesturlandabúar nota svipbrigði meira
þegar þeim Iiggur eitthvað á hjarta, setja
skeifú á munninn þegar þeim mislíkar
eitthvað. Ég spái mikið í þetta, glápi öllum
stundum á sjónvarp, skoða hegðun fólks
og hvernig aðrir skemmtikraftar bera sig
að. Konan mín þolir þetta ekki en ég lifi
bara fýrir skemmtanabransann. Ég get nú
samt stundum orðið þreyttur eins og hver
annar í vinnunni. Einu sinni náði ég ekki
til áhorfenda, þeir hlógu ekki neitt. Ég
varð ævareiður og náði í poka af tómötum
og grýtti í áhorfendur. Venjulega er þessu
öfugt farið. Áhorfendur í litlum leikhúsum
í smáþorpum gera í því að grýta eggjum
og tómötum í óþekkta listamenn."
„Látbragðsleikur góður skóli
í mannfegum samskiptum“
„Það er alveg gefið mál að maður nær
aldrei til allra áliorfenda. En það gleður
mig að margir áhorfendur koma í Sea
World bara til að fylgjast með aðförum
mínum, þó fiskarnir eigi að vera aðdráttar-
aflið. Það fólk sem móðgast ekki ef gert er
grín að því hjálpar sýningunum og það er
oft mikið tjör hér. Stundum stel ég stelp-
um af karlmönnum og það vekur oft kát-
ínu, sérstaklega ef þeir reiðast. Ég fékk
einu sinni glóðarauga á bæði og blóðnasir
þegar einum rumi mislíkaði aðgerðir
mínar. Það er orðið langt síðan þetta var,
ég er orðinn meiri mannþekkjari núna. Ein
akfeit kona, svona 200 kíló, vildi taka mig
með sér heim — sem leikfang. í alvöru
talað, hún ætlaði að borga mér stórfé fýrir,
vildi fá mig sem látbragðsleikara hálfan
daginn og elskhuga hinn helminginn. Hún
sendi mér meira að segja samning í pósti
og bað mig að koma til Kaliforníu. Hún
reyndist vera eiginkona kvikmyndastjóra,
var ríkulega klædd pelsi í öllum hitanum
hérna. Ég afþakkaði kurteislega gott boð
og sendi mynd af Rúdólf Valentínó til
baka.
Mig hefur alltaf dreymt um að verða
stjarna, kannski hefði þessi kona getað
hjálpað, en ég hef ekki áhuga á að selja
sálu mína. Mig hefur alltaf langað að vinna
við kvikmyndir, alveg frá því ég var smá-
polli, og stærsti draumirm var að verða
eins og Houdini, leysa þrautir og losna úr
dauðagildrum. Það sem ég geri nú er
minna mál og hættuminna, en það er
aldrei að vita nema maður söðli um og
gerist kúreki. Nei, ég meina, reyni fyrir
mér við leikstörf. Þá verður látbragðs-
leikurinn góður skóli í mannlegum sam-
skiptum. Fólk er oft að reyna að fá mig til
að tala á skemmtunum en ég veld því al-
veg að tjá mig með hreyfingum og gef mig
ekki. Það er hægt að vera kátur, súr, reið-
ur, leiðinlegur, þreyttur, pirraður og allt
sem nútímamaðurinn er frá degi til dags
án orða. En það kostar þjálfún og aga.
Verst að konan skyldi ekki hafa tekið þetta
upp..." □
54 VIKAN