Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 68

RAUPAÐ OG RISSAÐ
Að rœkta garðinn sinn...
Nú er sumarið komið
og ilmur þess ligg-
ur í loftinu. Lands-
menn ganga á vit
náttúrunnar og teyga að sér
þennan ilm, sem þeir hafa
beðið eftir vetrarlangt. Og
hvert förum við svo, góðir
landsmenn, til að lykta af
sumrinu? Getur það verið, að
við leitum langt yfir skammt?
Raupari var til skamms tíma
einn af þeim sem það gerði.
Hann er einn af þeim sem
búa á svokölluðu höfúðborg-
arsvæði. Margir sem á því
svæði búa, álíta að ekki verði
komist í snertingu við náttúr-
una nema setjast upp í blikk-
belju og aka sem lengst í
burtu frá því margrómaða
svæði. Staðreyndin er hins
vegar sú, að íbúar svæðisins
leita oft langt yfir skammt. í
sjálfri höfúðborg íslands eru
furðu margir griðastaðir
þeirra sem vilja komast á vit
náttúrunnar og teyga að sér
þann ilm sem fyrr var
nefndur.
Raupari átti á síðastliðnu
sumri leið um Laugardalinn í
Reykjavík. Þá lá leiðin ekki á
íþróttavöllinn, né heldur í
sundlaugarnar, heldur í
grasagarðinn. Þetta var á sól-
heitum degi, eins og þeir ger-
ast hvað bestir á þessu lands-
horni. Og viti menn; Er ekki
þarna dásamlegur skrúðgarð-
ur með hinum ýmsu trjá- og
blómategundum, sem við
landar rómum svo mjög og
sækjum samveru til, allt suð-
ur í lönd.
Raupari varð aldeilis hissa.
Hann hafði jú séð áður, að á
svæðinu var talsvert af trjám,
en inn í sjálfan garðinn hafði
hann aldrei komið. Nú var
blikkbeljunni lagt og gekk
raupari inn í helgidóminn,
vopnaður stíl og teikniblokk.
Satt að segja var undrun
rauparans mikil, þegar hann
gekk um stíga á þessum ljúfa
stað. Ótal tegundir trjáa og
blóma blöstu við augum.
Grasflatirnar á milli og bekkir
til að hvíla lúin bein. Börn að
leik undir umsjá ömmu,
mömmu eða barnfóstru.
Gamall maður á bekk með
bók í hendi. Aldin kona að
fylgjast með lífinu, brosandi
yfir dásemdum lífsins og
þessa dags.
Já, Grasagarðurinn í Laug-
ardal kom rauparanum svo
sannarlega á óvart. Og þeir
eru margir grasagarðarnir.
Einn ffægur er til dæmis á
Akureyri. Hann nefnist Lysti-
garðurinn og hefur að geyma
hvað fjölskrúðugast sýnis-
horn jurta sem geta þrifist á
„ísaköldulandi". Og víðar
leynast þeir unaðsreitirnir,
rétt við nefið á okkur.
Raupari var á ferð fyrir all-
mörgum árum á sunnanverð-
um Vestfjörðum. Það er
nokkuð um aflögð sveitabýli
í sniðhöllum fjallshlíðum
kjálkans. Honum er það
minnisstætt að koma á eyði-
býli, sem hafði verið reist á
þeim stað þar sem ekkert var
undirlendið. Partur af íbúðar-
húsinu stóð enn uppi, með
rúðulausum gluggum. Innan-
dyra voru ennþá húsgögnin,
illa farin af veðrum, og brúða
í horni. Brúðan fékk hugann
til þenkinga um liðna tíð og
þá sem áttu sín fyrstu spor
undir þessu fjalli. En það er
einnig minnisstætt, að sunn-
an við húsið var ennþá grasa-
garður með trjám og öðrum
gróðri. Það var greinilegt, að
þeir sem þarna höfðu búið
við harðræði, höfðu ræktað
sinn garð og notið ilmsins af
sumrinu.
í dag er þessi umræddi
garður að vestan kominn á
svalir fjölbýlishússins. Ennþá
ræktar fólkið garðinn sinn og
er það vel.
Tvær af myndunum sem
þessum línum fylgja eru úr
Grasagarðinum í Laugardal,
en sú þriðja er firá gömlu
þvottalaugunum. í baksýn
þeirrar myndar er „Þvotta-
konan“ hans Ásmundar
myndhöggvara Sveinssonar,
sem sjálfúr var ætíð í nánum
tengslum við Iífið og náttúr-
una og ræktaði af alúð sinn
garð.
Leitum ekki langtyfirskammt
EFTIR RAGNAR LÁR
66 VIKAN