Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 30

Blásið til brottfarar.
Eins og fyrr segir var Margrét eina kon-
an sem var með í förinni. Hún og maður
hennar, Steinar Gunnarsson, sigldu á Dög-
un ásamt sonum þeirra Gunnari og Orra,
en Orri var yngstur leiðangursmanna
nítján ára. Hinar skúturnar voru Urta,
Andrá og Paradís. Urtu sigldu þeir Haf-
steinn Sæmundsson, Torfi Haraldsson og
Nils Christian Nilsen. Andrá þeir Jón
Skaftason, Jóhann Hallvarðsson og Þórir
Hrafnsson. Paradís kemur frá Borgarflrði
og áhöfnin meira og minna borgfirsk;
fyrstan skal telja Bjarna Jóhannsen, Steve
Rastric sem reyndar býr í Reykjavík, Ólaf
Jennason og Böðvar Björgvinsson. Þessi
sigling til Færeyja er fyrsta langa siglingin
sem þessi hópur fer í saman, en flestir eru
búnir að vera með siglingadellu í nokkur
ár og hafa farið í margar styttri ferðir
innanlands og um eyjar í heitum höfúm
erlendis.
Eiginkonur nokkurra leiðangursmanna
voru mættar niðri á bryggju til að kveðja
og sögðu þær að víst hefði þær langað með
í siglinguna, en að þær væru ekki nógu vel
„Ég vil fara með pabba!" snöktir litli snáð-
inn en stóra systir huggar. Þetta eru börn
Bjarna Jóhannsen á Paradís.
þjálfaðar ennþá og vonuðust til að geta far-
ið með.
Hvaða þjálfun þarf til?
„Ég þurfti ti 1 dæmis að fara á námskeið
í notkun björgunarbáta," segir Margrét.
Haldið úr Reykjavíkurhöfn.
„Þetta er miklu meira en að báturinn sé
blásinn upp og fólkið fari í hann. Nám-
skeiðið fór fram í ískulda í febrúar í gamla
varðskipinu Þór. Þaðan stökk ég í sjóinn
ofan af efra efra þilfari, að vísu var ég í flot-
galla en hann lak og ískaldur sjórinn komst
alveg inn að mér. Þegar maður kemur inn
í gúmmíbátinn þá er hann á hvolfi og það
þarf að rétta hann við. Þetta er erfitt og
sérstaklega fyrir þá sem þjást af innilokun-
arkennd, eins o g t.d. Orri sonur minn. Ég
sá að honum leið ansi illa, en honum tókst
þetta eins og okkur öllum hinum.“
Þeir sem fara í siglingu eins og þessa
þurfa sem sagt að vera afar vel þjálfaðir -
vel sigldir — auk þess sem bátarnir verða
að vera vel útbúnir. Á leiðinni ætluðu þeir
að halda hópinn og vera eins nálægt hver
öðrum og hægt væri. Talstöðvar eru í öll-
um bátunum þannig að þeir geta haft sam-
band sín á milli, auk þess er lóran og mið-
unartæki í þeim flestum og sumir voru
með sextanta. Margrét sagði að ferðina
legðist bara vel í sig, en viðurkenndi þó að
hún hefði verið nokkuð kvíðin dagana á
undan. „Við Færeyjar eru víst ansi þungir
og erfiðir straumar... en við erum búin að
fá mjög gott kort yfir þá og eyjarnar," segir
hún bara nokkuð íéttum rómi.
Engan kvíða var að sjá á nokkrum leið-
angursmanna, enda trúðu allir að veður-
guðirnir yrðu þeim hliðhollir... sem væri
eins gott, sögðu Gunnar og Orri, annars
gætu þeir ekki borðað neitt af kræsingun-
um sem mamma þeirra hafi verið búin að
elda og setja í lit la frystinn í skápnum. „Ég
veit nú ekki hvort maður geti nokkuð
eldað," sagði Margrét og hefur kannski
ekki þótt það neitt verra því að sögn er
hún búin að reyna að vera að þjálfa karl-
peninginn á heimilinu — og nú í bátnum —
í að geta eldað sjálfir. Verði veðrið ekki
það gott að þau geti borðað á leiðinni þá
þurfa þau varla að örvænta því lítill fúgl
færði þær fféttir frá Færeyjum að þarlendir
vissu af komu þeirra og ætluðu að taka vel
á móti, eins og þeirra er von og vísa, en í
Færeyjum ætla ferðalangarnir að staldra
við í eina viku og njóta dvalarinnar áður
en lagt verður af stað aftur heim á leið. □
30 VIKAN