Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 61

kaldar og tilfinningalausar, án sveigjan-
leika og afls, líkami hans fann ekki jafnvæg-
ið lengur.
Hann var hræddur. Það liðu sekúndur.
Kaldur vindurinn lék um andlit hans.
Hávaði umferðarinnar djúpt fyrir neðan
hann barst að eyrum hans eins og sjávar-
drunur. Stundum varð allt svo hljótt að
hann gat heyrt þegar stefnuljósin breyttu
sér, en á eftir kom öskrið frá farartækjun-
um um leið og þau juku ferðina aftur. í
einni þögninni kallaði hann: „Hjálp!" svo
hátt að það skar hann í hálsinn. En vindur-
inn tók hljóðið burt með sér og hann
minntist þess hve oft hann sjálfúr hafði
heyrt eitthvert fjarlægt óp á kvöldin án
þess að hugsa meira um það. Þótt einhver
hefði heyrt eitthvað núna mundi hann
sjálfsagt ekki heldur hafa áhyggjur af því.
Eftir örstutta stund gerði hann sér ljóst að
það var ekki nema um eitt að ræða - hann
varð að reyna að ganga til baka!
Bak við lokuð augu hans liðu myndir
eins og kvikmyndir. Hann sá sjálfan sig ýta
sér áffant á brúninni, missa jafnvægið og
steypast aftur fyrir sig baðandi út báðum
handleggjum. Hann sá sjálfan sig stíga á
lausa skóreim á öðrum skónum, fann
kippinn, sem líkami hans tók áður en hann
hvirflaðist í ótal hringjum niður á við, með
hnén kreppt upp undir sér og höfuðið
beygt niður að brjóstinu.
í ýtrustu neyð og eingöngu vegna þess
að hann vissi að hugsanir hans gátu þá og
þegar orðið að veruleika, heppnaðist hon-
um loks að útiloka allar aðrar hugsanir en
um það sem hann var að gera. Með hægri
hreyftngu, gagntekinn af angist, lét hann
vinstri fót renna nokkra sentimetra í átt að
ótrúlega fjarlægum glugganum að dagstof-
unni. Síðan lét hann skjálfandi vinstri
höndina hreyfast í sömu átt. í nokkrar sek-
úndur gat hann ekki fengið sig til að flytja
hægri fótinn frá útskotinu yflr að
veggnum. Þegar hann loks gerði það
heyrði hann þytinn af loftinu sem kom frá
lungum hans og hann gerði sér ijóst að
hann var að stynja. Þegar hægri hönd hans
byrjaði að renna eftir glufunni fann hann
sér til mikillar undrunar að guli pappírs-
miðinn var enn í stífum fingrum hans. Það
var eins og hann urraði, kannski átti það
að vera hlátur; opnaði munninn, beit í
pappírinn og dró hann undan rökum flngr-
unum.
Með því að einbeita sér að þessum litlu
hreyfingum sínum — vinstri fót, vinstri
hönd, hægri fót, hægri hönd — heppnaðist
honum næstum að hætta að hugsa, en
hann vissi af samþjappaðri hræðslunni,
sem lá í leyni bak við þennan veika varn-
argarð, sem hann hafði byggt í huga
sínum. Hann gerði sér ljóst að ef hún bryt-
ist fram aftur mundi hann strax missa
þetta yfirborðslega vald sem hann hafði
yfir hreyfingum sínum.
Fyrst reyndi hann að hafa augun lokuð
en skyndilegur svimi neyddi hann til að
opna þau og hann starði eftir veggnum,
með kinnina fast upp að honum. Hann hélt
augunum opnum þótt hann vissi að léti
hann þau einu sinni hvarfla út yfir brúnina
— þótt ekki væri nema á upplýsta glugga
hússins hinum megin við götuna — væri úti
um hann.
Andartak sá hann sína eigin íbúð fyrir
hugskotssjónum sínum - hlýja, bjarta og
óskiljanlega rúmgóða. Hann sá sjálfan sig
ganga um þar inni, henda sér á gólfið með
útbreidda handleggi og njóta öryggis
hennar. Tilhugsunin um hve fjarlægt og
vonlaust þetta öryggi var var næstum
meira en hann gat þolað. Mismunurinn á
aðstæðum hans núna og því var svo mikill.
Við þetta brast varnargarðurinn í huga
hans og taugar hans urðu gagnteknar af
angist.
Hann byrjaði að hreyfa sig til hliðar með
hröðum skrefum án þess að hann gerði sér
ljóst hvað hann var að gera. Fingur hans
fluttu sig óstyrkir eftir rifunni í veggnum.
Það var eins og hann í algjöru vonleysi
hefði sætt sig við að fallið út í tómið væri
óhjákvæmilegt. Þá rann vinstri hönd hans
allt í einu úr rifunni út í autt rúm, óskiljan-
legt gat á þessum sterklega múrsteinsvegg.
Við það hrasaði hann.
Hægri fótur hans skall á vinstri ökla svo
að hann slagaði til hliðar og var rétt
dottinn. Höndin klóraði eins og kló utan í
gler og járn, rann niður og tókst að ná taki
á gluggakarminum, þar sem kíttið var
molnað burt. Við þetta mikla átak og allan
þunga líkama hans rann renniglugginn
niður með háum skell og hendur hans
köstuðust frá glugganum.
Andartak barðist hann við að ná jafn-
væginu liggjandi á hnjánum á brúninni og
fálmandi með höndunum út í loftið eftir
einhverju til að halda sér í en, einmitt þeg-
ar hann var að detta aftur yfir sig, náðu
hendur hans taki á trélistanum við neðri
brún efri helmings rennigluggans.
Örstutta stund mátti ekki á milli sjá
hvort hann héldi jafnvæginu eða félli.
Hann hélt dauðahaldi um mjóan trélistann
og með næstum ofurmannlegri einbeitni
byrjaði hann hægt að færa þungann af lík-
ama sínum að glugganum. Hann gerði sér
ljóst að hann mundi detta aftur fyrir sig ef
flngur hans misstu takið á listanum eða
listinn léti undan. Hann hríðskalf og svit-
inn lak af enni hans. Loks gat hann hvílt sig
stundarkorn, því nú nam bringa hans við
vegginn.
Krjúpandi þarna á brúninni með ennið
fast að glugganum starði hann inn í dag-
stofuna sína. Ekki meira en hálfan metra
ffá honum stóð skrifborðið með ritvélinni
hans og pappírnum. Úr öskubakkanum lið-
aðist blár reykur upp að lampanum. Það
virtist ótrúlegt, en það lifði enn í sígarett-
unni sem hann hafði lagt ffá sér þegar
hann fylgdi Clare út. Þessi martröð hafði
þá ekki staðið nema í nokkrar mínútur.
Hann gat ekki skilið það.
Hann hreyfði höfuðið dálítið og sá þá í
speglun rúðunnar að hann var ennþá með
gula pappírinn milli tannanna. Hann
sleppti takinu með annarri hendinni og
tók hann út úr sér, starði undrandi á hann
og stakk honum síðan í vasann.
Hann gat ekki opnað gluggann. Meira að
segja þegar hann stóð inni á gólfmu
stöðugum fótum varð hann að neyta allra
krafta til að geta opnað gluggann sem alltaf
var stirður. Héðan að utan var það ómögu-
legt.
Varlega reiddi hann handlegginn til
höggs og gætti þess að missa ekki jafnvæg-
ið og sló af öllu afli á glerið. Handleggur
hans kastaðist frá rúðunni svo að hann
slagaði. Hann sá að það þýddi ekki að
reyna að slá fastar. En honum fannst hann
vera svo öruggur í þessari nýju stöðu sinni
að hann brosti aðeins að þessu. Það var
aðeins ein glerrúða á milli hans og stof-
unnar og það hlaut að finnast einhver leið
til að brjóta hana.
Hann reyndi að finna ráð en datt ekki
neitt í hug. Samt var hann alveg rólegur og
var alveg hættur að skjálfa. Affur fór hann
að hugsa um hvernig hann mundi njóta
þess þegar hann væri kominn inn í íbúð-
ina. Hann ætlaði að kasta sér á gólfið og
velta sér fram og aftur. Hann ætlaði að
hlaupa um allt og hoppa upp og niður, til
að njóta þess að vera öruggur og finna
hvernig óttinn hyrfi úr líkamanum. Til-
hlökkunin varð svo ofsaleg að hann fann
að hann varð að hugsa um eitthvað annað.
Hann tók stóran pening upp úr vasanum
og sló honum í rúðuna, en varð ekki fýrir
neinum teljandi vonbrigðum þótt hún
brotnaði ekki. Þegar hann hafði hugsað sig
svolítið um lyfti hann öðrum fætinum upp
og náði af sér skónum. Síðan fór hann eins
langt aftur með handlegginn og hann
þorði og sló hælnum á rúðuna. Rúðan
hristist, en hann gerði sér ljóst að því fór
víðs fjarri að hún brotnaði. Glerið var ekki
svo sérlega þykkt en hann gat ekki, jafn-
vægisins vegna, lagt nógu mikinn kraft í
höggið.
Allt í einu varð honum ljóst að verið
gæti að hann yrði að bíða þar til Clare
kæmi heim frá kvikmyndahúsinu. Fyrst
fannst honum tilhugsunin hlægileg. Hann
sá hana hlaupa dauðhrædda að glugganum
og heyrði sjálfan sig hrópa: „Vertu ekki að
hugsa um hvernig ég hafi komist hingað
út, reyndu heldur að opna gluggann!" Hún
gat það ekki, hún hafði aldrei getað bifað
honum, svo að hún mundi þurfa að sækja
hjálp. Hann ímyndaði sér hvernig hann
mundi brosa og svara spurningum þeirra
um leið og hann klifraði inn. „Mig langaði
bara til að fá svolítið ferskt loft ...“
En það var vonlaust að hann gæti setið
hér þangað til Clare kæmi heim. Þetta var
löng kvikmynd sem hún hafði farið að sjá
og hún kæmi í fyrsta lagi heim eftir þrjá
klukkutíma. Hann leit á úrið. Það voru
ekki liðnar átta mínútur síðan hann hafði
kvatt konuna sína með kossi.
Hann reyndi að gera sér í hugarlund
hvernig hann sæti hér með kalda og til-
finningalausa fingurna haldandi í mjóa
trélistann meðan kvikmyndin rynni við-
stöðulaust yfir sýningartjaldið. Kannski
gæti hann staðið upp en þorði ekki að
reyna það. Vöðvarnir í lærum hans voru í
krampateygjum, hann hafði verki í hnján-
um og hendur hans voru stífar og kaldar.
Það var óhugsandi að hann gæti verið hér
í þrjá eða fjóra tíma. Löngu áður en þeir
væru liðnir mundi hann vera búinn að fá
náladofa í handleggi og fætur, hann mundi
þurfa að skipta stanslaust um stöðu og
smám saman missa allan mátt og þá gæti
ekkert komið í veg fýrir að hann steyptist
niður. Enginn maður gæti þraukað það að
halda sér hér dauðahaldi í marga klukku-
tíma.
VIKAN 59