Vikan - 23.06.1988, Blaðsíða 60

BRATT
ERÖLLU
LOKK)
nokkru fyrir neðan gluggann. Á meðan
hann horfði á hann fauk hann enn lengra
eftir brúninni með vindinum sem stóð
meðfram húsinu. í einu átaki ýtti hann
glugganum upp svo hann opnaðist með
miklum skell. En eftir pappírnum gat hann
ekki teygt sig lengur. Þegar hann beygði
sig út um gluggann sá hann hvernig hann
rann eftir syllunni, fast upp við vegginn.
Gegnum hávaða umferðarinnar langt fyrir
neðan gat hann heyrt skrjáfið í pappírnum
og það minnti hann á það þegar visnað
laufblað rennur eftir gangstétt.
Dagstofan í næstu íbúð skagaði u.þ.b.
metra fram úr veggnum út að götunni.
Gulur miðinn, sem nú var varla sjáanlegur
lengur, fauk þar í krókinn og festist. Hann
lá á hnjánum og starði á gult pappírsblaðið
meðan hann beið eftir að það rynni út af
brúninni og niður á götuna. Hann ól
með sér þá veiku von að hann gæti fylgt
því með augunum og séð hvar það kæmi
niður og flýtt sér svo niður með lyftunni
og sótt það. En það hreyfðist ekki. Hann sá
að það hafði fest þarna í horninu. Honum
datt í hug að reyna að ná því með kúst-
skafti eða annarri langri stöng en hann sá
að það þýddi ekki. Það voru minnst fimm
metrar út að króknum og engin stöng sem
finnanleg var í íbúðinni mundi ná þangað.
Honum fannst óþolandi að verða að
gefast upp við að ná því. Því í fjáranum
þurfti endilega þessi eina örk af öllum hin-
um að fjúka út um gluggann? Síðdegis á
hverjum laugardegi hafði hann staðið i
einni af hinum stóru sjálfsölubúðum til að
athuga hvernig fólk brygðist við ýmsum
útstillingum og árangurinn af athugunum
hans var skrifaður á þessa gulu pappírsörk.
Kvöld eftir kvöld hafði hann unnið við út-
reikninga og fært útkomuna inn á þetta
gula pappírsblað. Ótal matartíma, þegar
hann hefði átt að vera að borða hádegis-
verð, hafði hann hlaupið út á bókasafnið til
að afla sér upplýsinga sem hann hafði svo
skrifað á gula miðann. Það varð allt að
koma með á skýrslunni til að sanna málið,
því að án þessara staðreynda mundi grein-
argerð hans líta út eins og ágiskun. Og
þarna lá árangurinn af allri hans fyrirhöfn
— ótal tíma vinnu — á múrbrún fjórtán
hæðum yfir götunni!
Auðvitað gat hann unnið þetta allt upp
aftur, en það þýddi margra mánaða vinnu,
og nú var einmitt rétti tíminn til að leggja
þetta fram. Það mundi ef til vill ekki færa
honum launahækkun eða betri stöðu alveg
strax, en hann var viss um að slík framtaks-
semi alveg á eigin spýtur mundi fyrr eða
síðar skapa honum betri aðstöðu hjá fýrir-
tækinu. Það var þetta sem með þurfti til að
nafn hans hætti að vera aðeins nafn á list-
anum yfir launin, en yrði nafn sem yfir-
menn hans þekktu og myndu eftir. Þetta
var fyrsta skrefið upp hinn háa stiga, en
upp á efsta þrep hans ætlaði hann sér að
ná. Áður en hann hafði hugsað hugsunina
tii enda vissi hann að hann mundi fara út á
brúnina eftir pappírsmiðanum.
Ósjálfrátt fór hann að reyna að sætta sig
við tilhugsunina með því að hlæja að
henni. Þegar hann sá sjálfan sig í huganum
að reyna að halda jafnvæginu þarna úti á
brúninni virtist honum það svo fráleitt að
það var beinlínis hlægilegt. Þetta væri ágæt
saga að segja á skrifstofunni á morgun, það
væri heldur betur saga sem hann þyrfti
ekki að skammast sín fyrir. — Reyndar gat
þetta ekki verið svo sérlega erfitt. Brúnin
var nógu breið til að hann gæti staðið á
henni og hún var slétt og örðulaus. Með-
fram fimmta hverjum múrsteini var glufa,
sem var nógu djúp til að það væri hægt að
halda sér í hana með fingurgómunum, svo
það mundi ekki verða mjög erfitt að halda
jafhvæginu.
Hann fór fram á gang og náði í gamla
tweed-jakkann sinn. Það var sjálfsagt kalt
úti. Hann fór í hann og hneppti honum að
sér á leið út að glugganum. Með sjálfum
sér vissi hann að hann varð að gera þetta
strax, áður en hann fengi tíma til að hugsa
sig um. Ef hann hugsaði of lengi um þetta
gæti farið svo að hann yrði hræddur.
Án þess að hika sveiflaði hann öðrum
fætinum út fyrir gluggakarminn, þreifaði
fyrir sér með honum og fann brúnina
nokkru fyrir neðan gluggann. Hann greip
báðum höndum fast um neðri glugga-
karminn á renniglugganum og smeygði
höfðinu varlega undir hann og fann kalt
loftið leika um andlit sitt eftir hitann í stof-
unni. Svo renndi hann hinum fætinum út
og rétti sig hægt upp. Mestallt kíttið á
neðri gluggakarminum var molnað burt
og á ljótum trélistanum náði hann taki
með fingurgómunum.
Hér stóð hann, öruggur með sig, fjórtán
hæðum fyrir ofan götuna og horfði inn í
sína eigin dagstofu sem kom honum
undarlega fyrir sjónir héðan frá séð. Svo
renndi hann fyrst vinstri hendi varlega yfir
að glufunni milli múrsteinanna til hægri.
Það var erfitt að taka fyrsta skrefið til hlið-
ar og iáta líkamann fylgja með — maginn
herptist saman af ótta — en hann þvingaði
sig til að gera það án þess að hugsa. Og nú
stóð hann með aðeins múrvegginn fyrir
framan sig og þrýsti vinstri kinninni upp
að hörðum, ósléttum veggnum. Dagstofan
var horfin og hér var miklu kaldara og
dimmara en hann hafði gert sér í hugar-
lund.
Varlega hreyfði hann fyrsti hægri fót,
síðan vinstri — hægri, vinstri, hægri, vinstri.
— Skósólar hans strukust við ósléttan
múrinn, fingur hans héldu sér í rifúna milli
múrsteinanna. Hann gekk á tánum, því
röndin var ekki alveg eins breið og hann
hafði haldið. En ef hann hallaði sér fram að
veggnum hélt hann jafnvæginu vel og nú
fannst honum það ekkert erfiðara að ganga
hér á syllunni en hann hafði haldið. Hann
heyrði hvernig hnapparnir á jakkanum
strukust við múrvegginn með smáhöggi í
hvert sinn sem þeir mættu ójöfnu. Ekki í
eitt einasta skipti leyfði hann sér að
líta niður, þótt hann hefði næstum ómót-
stæðilega löngun til þess. Eins og vélrænt
hélt hann áfram til hliðar — hægri fót,
vinstri fót, hægri, vinstri — í átt að horn-
inu...
Hann komst þangað, lyfti varlega hægri
fæti og setti hann á brúnina meðffam
horninu. Nú stóð hann í horninu með enn-
ið upp að köldum múrnum og fingurna
inni í rifunni í axlarhæð. Svo flutti hann
varlega hendurnar, fyrst aðra, síðan hina
niður í næstu glufu milli múrsteinanna.
Hægt og hægt mjakaðist enni hans niður
hrjúfan flötinn þar til hann beygði hnén og
sveigði sig niður að pappírnum, sem lá í
króknum milli fóta hans. Aftur flutti hann
hendurnar niður í aðra rifú, meðan vöðv-
arnir í lærum hans og hnjám þöndust und-
an erfiðinu. Hálfsitjandi á hækjum sér flutti
hann vinstri hönd á eina rifu neðar og rétti
hina undurvarlega niður eftir blaðinu.
Það tókst ekki að ná því og hnén voru
svo fast upp að veggnum að hann gat ekki
beygt þau meira. En með því að beygja
höfúðið svo að hnakki hans nam við múr-
vegginn gat hann lækkað hægri öxlina það
mikið að fingur hans náðu taki á horni
blaðsins og gátu losað það. í því sá hann
Lexington Avenue niðri í djúpinu fýrir
neðan sig.
Hann sá óendanlegar rákir af glyttandi
ljósum bíla sem læddust áfram, flaksandi
ljósaauglýsingar, mannfjöldann eins og
maura og angistin náði skyndilega ofsatök-
um á honum, tennurnar glömruðu í
munni hans. Ofsahræðsla heltók huga hans
og vöðva og hann fann hvernig blóðið
streymdi burt úr yfirborði húðarinnar.
Á þessu ógnþrungna broti úr sekúndu,
þegar hann starði niður á milli fóta sér á
þessar hræðilegu ljósræmur fýrir neðan
sig, var eins og eitthvert óþekkt afl þving-
aði líkama hans í upprétta stöðu með svo
miklu afli að höfuð hans kastaðist í vegg-
inn og síðan aftur á bak svo að hann var
um það bil að missa jafnvægið og litlu
munaði að hann steyptist niður í djúpið.
Aftur þrýsti hann sér inní krókinn, ekki
aðeins andlitinu heldur bringunni og
maganum. Fingur hans héldu dauðahaldi í
rifuna með öllu því afli sem spenntir vöðv-
ar hans áttu til.
Hann titraði ekki lengur, allur líkami
hans hríðskalf, hann kreisti svo fast saman
augun, að hann verkjaði, og allur kraftur
virtist hverfa úr fótleggjum hans og hnjám.
Hann vissi sjálfur að minnstu munaði að
það liði yfir hann, að hann hnigi niður
með andfitið niður í djúpið. Til þess að
bjarga fífinu einbeitti hann sér að því að
halda meðvitundinni með því að draga
djúpt andann og fylla lungun köldu lofti.
Eftir andartak fann hann að það mundi
ekki líða yfir hann, en hann gat ekki ráðið
við skjálftann og ekki heldur opnað augun.
Hann stóð klemmdur upp í krókinn og
reyndi að yfirvinna óttann, sem fyllti hug
hans þegar hann hafði litið á götuna fyrir
neðan sig. Honum varð ljóst, að það höfðu
verið mistök að hann skyldi ekki líta niður
strax og hann fór út og venja sig þannig
við það.
Hann komst ekki til baka. Hann gat það
með engu móti. Honum var ómögulegt að
hreyfa fæturna. Hann hafði misst allan
kraft. Skjálfandi hendur hans voru stífar,
58 VIKAN