Vikan - 20.04.1989, Blaðsíða 42

5MÁ5AGA
Edgar Allan Poe:
1 fat af amontillado
ortunato hafði skaðað mig á marg-
| an hátt, en ég bar það eins og ég
' best gat. En þegar hann leyfði sér
að móðga mig, þá strengdi ég þess
heit, að ég skyldi heíha mín. Þú, sem þekk-
ir mig svo vel, skalt samt ekki láta þér
detta í huga, að ég hafi haft í hótunum við
hann. Að lokum mundi ég hefna mín, en
ég mátti ekki leggja út í neina áhættu. Ég
varð að hefha mín, án þess að mér yrði
hegnt fyrir. Hlyti ég hegningu fyrir, var
sökin ennþá ógoldin.
Hvorki í orði né verki hafði ég gefið
Fortunato ástæðu til að efast um vináttu
mína. Ég hélt áffam að brosa ffaman í
hann, og hann vissi ekki, að nú brosti ég að
tilhugsuninni um kvalir hans. Hann hafði
eina veika hlið, þótt hann á öðrum sviðum
væri maður, sem vert var að líta upp til, og
jafhvel að óttast. Hann var hreykinn af því,
hve mikið vit hann hafði í vínum. Fáir ítal-
ir eru sannir listþekkjendur. Venjulega er
áhugi þeirra miðaður við tíma og tækiferi,
til að hafa peninga út úr breskum og amer-
ískum auðkýfingum. En Fortunato hafði
sérstakan áhuga á gömlum vínum. Og
sjálfur hafði ég gott vit á ítölskum vínum
og keypti mikið af þeim, þegar ég gat.
Það var í rökkrinu, kvöld nokkurt, þegar
kjötkveðjuhátíðin stóð sem hæst, að ég
hitti vin minn. — Hann heilsaði mér venju
ffemur hjartanlega, því að hann hafði
drukkið mikið. Hann var klæddur eins og
hirðfífl, í þröng, röndótt föt, og á höfðinu
hafði hann háa, uppmjóa húfu með
bjöllum. Ég var svo feginn að hitta hann, að
ég ætlaði aldrei að geta sleppt hendi hans.
- Kæri Fortunato, sagði ég við hann.
- Það var gott, að ég hitti þig. En hvað
þú lítur vel út í dag. Nú hef ég fengið fat af
víni, sem á að vera Amontillado, en ég er
hræddur um, að svo sé ekki.
— Hvað? sagði hann. — Amontiilado?
Heilt fat? Ómögulegt! Og það á miðri kjöt-
kveðjuhátíðinni!
— Ég er hræddur um, að það sé ekki
Amontillado, svaraði ég. — Og ég var svo
heimskur að borga fuilt verð fyrir það, án
þess að ráðgast við þig. Ég gat hvergi fund-
ið þig, og ég var hræddur um að verða af
kaupunum.
— Amontillado!
- Ég efast um það.
— Amontillado!
— Ég verð að fá fulla vissú.
— Amontillado!
— Þar sem þú ert upptekinn, þá ætla ég
að fara til Luchesi. Ef nokkur hefur vit á
vínum, þá er það hann. Hann mun segja
mér...
— Luchesi þekkir ekki Amontillado ffá
Sherryi.
— Og þó halda sumir, að hann sé ekki
eftirbátur þinn.
— Komdu, við skulum fara?
- Hvert?
— Niður í kjallarann þinn.
— Nei, nei, góði vinur. Ég vil ekki mis-
nota greiðvikni þína. Ég sé að þú ert upp-
tekinn. Luchesi...
- Ég er ekkert upptekinn, — komdu!
— Nei, vinur minn. Það er ekki vegna
þess, að þú sért upptekinn, heldur af því,
að ég sé, að þú ert með slæmt kvef. Hvelf-
40 VIKAN 8. TBL. 1989