Vikan - 17.12.1942, Qupperneq 52

52
JÓLABLAÐ VTKUNNAR 1942
Fyrir handan höf.
Framhald af bls. 16.
fæðingu heima, og okkur kom saman um,
að ekki væri hægt að lá honum það, að
honum væri órótt. „Við verðum einhvern
veginn að framleiða þetta bréf,“ varð
hjúkrunarkonunni að orði. Og þú getur
sjálf hugsað þér, hvernig við fórum að því.
Þetta voru aðeins örfáar línur. Okkur þótti
ekki sennilegt að móðir gæfi sér mikinn
tíma til bréfaskrifta, svona fyrsta kastið.
Bréfið var þannig:
„Elskulegur!
„Við erum hér tvö að bíða eftir þér.
Færðu okkur aftur hjörtun okkar, sem
nú eru handan við höfin.“
Þetta var ákaflega snoturt og óákveðið,
en það bar með sér það sem til var ætlast,
á viðeigandi og viðkvæmnilegan hátt. En
það ætlaði að standa í okkur, þegar kom að
undirskriftinni. Hver kona á eitthvert
gælunafn, sem maðurinn hefir gefið henni
og enginn notar, alveg eins og — jæja, þú
veizt, hvernig þetta er — og við töldum
alveg sjálfsagt, að hún myndi skrifa sitt
gælunafn undir slíkt bréf. Og hvernig held-
urðu að ég hafi snúið mig út úr þessu?
Ég verð að játa það sjálfur, að þar var
ég sniðugur. Ég klíndi útklesstu kross-
klóri neðan til á pappírsörkina og skrifaði
neðan undir skýringu: „Merkið hans.“
Ég hefi ekki komið nálægt John síðan.
Hann hefir ekki hugmynd um, að ég sé
hér nálægur. En ég horfði á það álengdar,
þegar honum var fært bréfið. Auðvitað sá
hann ekkert, en hann hélt á umslaginu
Dorsteinn Erlingsson
og Ijóta, g-ula hænan.
Framhald af bls. 51.
inu mínu, Tiddi minn, — ég trúi að ég hafi
skilið eftir opnar dyrnar í morgun!“
Ég lofaði þessu, en skildi það þannig,
að Þorstemn vildi síður að ég væri að fara
inn í svefnherbergið hans. Leitaði ég svo
á loftinu og snéri þar öllu við, sem ég réði
við, — en ljótu, gulu hænuna fann ég
hvergi.
Daginn eftir sat ég svo um þá gulu, hélt
mig álengdar, og þó ekki all fjarri. Ekki
þurfti ég lengi að bíða, því að hún kom
fram á tröppurnar og viðraði sig. Úti-
dyrnar þessar stóðu alltaf opnar. Brá hún
sér síðan ofan að læk, sem þar var skammt
frá, fékk sér að drekka og fór svo heim
að húsinu aftur. Hún hoppaði upp tröpp-
umar, spásséraði síðan inn í anddyrið —
en þá tók ég til fótanna.
Hún var komin upp í miðjan stigann,
þegar ég kom í dyrnar. Leit hún þá við,
og mun hafa kannast við þann, sem þar
var á ferð, því að hún tók viðbragð og
flýtti sér allt hvað af tók upp stigann. Og
það stóð heima, að þegar ég kom upp á
stigaskörina, var hún að skjótast inn í
svefnherbergi Þorsteins — dyrnar voru
opnar í hálfa gátt, eins og dagmn áður,
— og sú gula var að hverfa undir rúm-
ið, begar ég kom í dyrnar.
Ég varð alveg forviða. En þó skildi ég
strax hvernig í öllu lá. Þorsteinn var vin-
ur fuglanna og smælingjanna, e;ns og áður
er sagt, og nú hafði ljóta, gu’a hænan leit-
að á hans náðir, hann skilið vandræði
hennar og auðvitað talið sjálfsagt að lið-
sinna henni.
Og þegar ég leit undir rúmið, var sú
stundar korn, án þess að rífa það upp.
Hann vildi trúa því, að það væri frá kon-
unni, en hann var hræddur um, að svo væri
þó ekki. Loks gerði hann á því óyggjandi
rannsóknartilraun. Hann bar það upp að
vitum sér og þefaði af því. Til allrar ham-
ingju hafði ég getið mér þess til, að hann
myndi einmitt gera þetta, svo að bréfið
stóðst rannsóknina. Ég átti nefnilega enn
litla glasið með Fleur Elise, og ég hafði
látið ofurlítinn dropa drjúpa inn í umslag-
ið. Það lá við að ég sannfærðist um krafta-
verk, þegar ég sá hvernig þessi örlitli vott-
ur af vorangan feykti brott öllum efasemd-
um og áhyggjum Johns.
Undirskrift ungbarnsins var hrífandi
fagnaðarefni. Og það lá við, að ég væri
næstum því eins hreykinn og maðurinn.
Hann fór að hlæja, og hló látlaust þangað
til allar hjúkrunarkonurnar voru farnar
að brynna músum, og ég líka. Og honum
hefir stórum batnað. Hann fær að fara
heim innan skamms, og það hefir einnig
glatt hann og hresst. Og loks kom svo
bréf frá konunni, svo að alt er í himna lagi.
Hræddur er ég um, að ég fái aldrei svona
gott tækifæri til að skrifa þér. Og af þeirri
ástæðu, tek ég þráðinn sem liggur á milli
þín og mannsins, sem einu sinni var eigin-
maður þinn, á milli handa mér og slít hann
— svona! Jerry.“
Jerry hafði ekki einu sinni skrifað und-
irskriftina sjálfur, og þó var allt bréfið
úr hans huga. Og svo þetta alveg óvænta
reiðarslag, niðurlagið, um það, að hann
ætlaði aldrei að skrifa henni framar. Við
hvað skyldi hann eiga með því? Hvers
vegna ? Hún las bréfið aftur, ef vera kynni,
gula komin upp í hreiðrið sitt, — en það
voru öskjur utan af pípuhatti Þorsteins.
Hafði Þorsteinn lagt ullarflóka í botninn
á öskjunum, og sá rétt aðeins á hausinn
á hænunni, þegar hún teygði úr hálsinum,
— og nú gerði hún það, og horfði á mig,
hrædd en hróðug sýndist mér hún vera.
Vindlakassa hafði Þorstemn lagt á hvolf
hjá öskjunum, til þess að gera hænunni
hægra fyrir að komast upp í hreiðrið sitt.
Og vatnsskál var þar á gólfinu, en tóm að
þessu sinni, og hænsnabygg á annari skál,
— allt í lagi!
Rétt í þessu kom Þorsteinn að mér.
„Jæja, þú ert þá búinn að finna hæn-
una bína, Tiddi minn! Láttu hana eiga
sig. Ég ætla að taia við mömmu þína. Það
er synd að lofa ekki garminum að koma
fram ungunum sínum. Og ég hefi gaman
af, að hafa hana hérna hiá mér.“
Og Þorstemn ta’aði við móður mína og
allt féll í ljúfa löð þeirra á milli, um ljótu,
gulu hænuna.
Hún kom fram ungunum sínum, níu að
tölu, — en af þeim hóp voru átta hanar.
1 þrjá stundarfjórðunga lá hann vakandi alla
nóttina. Punch.
*
Bjartsýnismenn á Italiu segja: „Við töpum
þessu stríði," og bölsýnismennirnir segja: „Já,
en hvenær ?“ Daniel T. Brigham.
•
Við hverju getur maður búist af -degi, sem
byrjar með þvi, að maður fer á fætur um morg-
uninn ? Manuel Komroff.
*
Vísindalegar rannsóknir leiða i ljós, að fæðing
fyrsta bamsins i fjölskyldu fólks, sem er sæml-
lega efnum búið, eykur vinnu húsmóðurinnar um
helming.
að henni hefði sést yfir eitthvað í fyrra
skiftið. Hún var engu nær, kom ekki auga
á neitt nýtt, annað en það, að hér og þar
á pappírsörkinni voru óljós merki þess, að
eitthvað hefði dropið á hana. Tveir eða
þrír slíkir dropar á hverri síðu. Fyrst datt
henni í hug, að hann hefði látið drjúpa á
bréfið fáeina dropa úr ilmvatnsflöskunni.
En ekki vottaði fyrir neinum ilmi.
Katrín reyndi mikið á heilann út aí
þessu, í margar klukkustundir. Síðan fór
hún til járnbrautarstöðvarinnar og keypti
farseðil til Halés Ferry. Þegar þangað
kom, fór hún rakleitt á pósthúsið og
spurði:
„Fær Mrs. John Scarborough bréfin sín
hingað?“
„Nei,“ var svarað, ákveðið.
,Méi* * datt það í hug,“ varð Katrínu að
orði. „Býr nokkur hér í nágrenninu með
því nafni, eða hefir hún átt hér heima?“
„Nei, og ég er búinn að vera hér æði
lengi.“
Þetta var allt og sumt, sem Katrín vildi
vita. Raunar voru þessaf upplýsingar 1
samræmi við það, sem hana hafði grunað.
Aldrei hafði verið til nein Mrs. Scarbor-
ough né heldur nokkur liðþjálfi að nafni
John Scarborough, og allt þetta ekki annað
en bragð, sem Jerry hafði leikið. Öll þessi
ástarbréf, öem hann hafði þótst taka afrit
af, voru blátt áfram bréf, sem hann hafði
sjálfur skrifað, en ekki árætt að senda í
sínu nafni. Það var ekki trútt um, að
Katrínu vöknaði ofurlítið um augu, þegar
hún fór nú enn einu sinni að lesa bréfin
hans. Því að auðvitað hafði hún haft þau
meðferðis. Og seinasta bréfið. Þessir drop-
ar á hverri blaðsíðu, hvernig voru þeir til
komnir? Allt í einu þóttist hún vita það.
Þetta voru tár hjúkrunarkonunnar, sem
hafði skrifað bréfið eftir fyrirsögn hans.
Því að auðvitað var hann sjálfur illa særð-
ur, þó að hann gerði lítið úr því. Eflaust
var það hann sjálfur, sem hafði orðið fyrir
gaseitrun. Og blindur líka, — ef til vill
ólæknandi. Það var þá ástæðan til þess,
að hann sagði í bréfinu, að hann myndi
aldrei skrifa oftar. Hann hafði haft ein-
hverja von áður, en nú myndi hann vera
farinn að óttast, að þessi þráður, sem hann
hafði fleygt til hennar myndi geta orðið
til þess, að fundum þeirra bæri saman aft-
ur. Hennar vegna hafði hann slitið þráð-
inn, — ekki viljað láta hana vorkenna sér.
Vegna þess að nú skildi hún þetta allt,
loksins, og vegna þess að veðrið var svo
indælt og vegna þess að allt var svo ein-
kennilegt, fór Katrín að gráta. En hún
gerði fleira þennan dag, en að gráta.
Katrín vissi venjulega upp á hár, hvenær
hún átti að koma inn á leiksviðið. Hún
fór inn á símastöð, þar sem tekið var við
skeytum til útlanda. Það var sagt á sjúkra-
húsinu, að árangurinn af framkvæmda-
semi hennar þennan dag, hefði haft betri
áhrif á bata eins gaseitrunarsjúklingsins,
en allar tilraunir hiúkrunarkvennanna og
jafnvel sjálfs skurðlæknisins.
Þegar Jerry heyrði skeytið, sem lesið
var upp fyrir hann, komst hann að þeirri
niðurstöðu, að hann hefði ekki ráð á því,
að láta sér ekki batna. Hann fór þegar að
leggia sig fram.
Hér er skeytið. Dæmið um það sjálf, —
titlunum öllum sleppum við:
„Elskulegur! Þetta er upphaf pistla-
flokks, sem þér er ætlað að ritskoða dag-
lega, þangað til þú kemur og sest að á
heimilinu, sem við eignuðumst aldrei. Scar-
borough-hjónin, sonur þeirra og kötturinn,
bíða öll eftir þér hérna. En umfram alla
aðra bíður TT , ., ,
Vops. Merkið hennar.“