Vikan - 04.04.1991, Page 16

jjEitt skipti keyrði maður næstum því á
ijósastaur, honum brá svo mikið við að sjá
konu undir stýri á þessum stóra bíl.M
anna. Stundum skelli ég líka framan I mig
meiki. Vinnufélagarnir hlæja oft að mér þegar
þeir hitta mig svoleiðis. Þeim finnst ekki passa
að sjá mig svona uppábúna. Á einni árshátíð-
inni var ég I skemmtinefnd og sá um að bjóða
menn velkomna með fordrykk. Ég hafði ekki
hitt strákana utan vinnutíma og margir hverjir
þekktu mig ekki svona uppdubbaða. Eftir árs-
hátíðina vildu þeir endilega lögbjóða fötin
mín sem vinnuföt.
Ég gerði það einu sinni að mæta í pilsi, það
geri ég ekki aftur. Ef ég klifraði upp í bílinn
urðu þeir allt í einu aö skoða undirvagninn.
Þessi dagur var mjög erfiður líkamlega þar
sem alltaf vantaði einhverja hluti úr efstu hillu
og ég var beðin að ná I þá.
STELPA Á SALTBÍL
Fólk er ekki vant því að sjá kvenmann við stýr-
ið á þessum stóru saltbílum. Eitt skipti keyrði
maður næstum því á Ijósastaur, honum brá
svo mikið við að sjá konu undir stýri á þessum
stóra bíl. Fyrst þegar ég byrjaði fannst mér allir
vera að horfa á mig en nú er ég hætt að taka
eftir því. Ég lenti í svolitlu spaugilegu núna í
nóvember eða desember þegar bærinn lokað-
ist og ég var að ryðja og salta uppi I Breiðholti.
Ákveðiö var aö strætó hætti ferðum klukkan
ellefu. Ég sá strætó koma síðustu ferð. Ákveð-
in ( að fara á undan og ryðja leiðina fer ég og
stoppa strætisvagninn. Hoppa út úr bílnum,
geng upp að vagnstjóranum og segi: - Hvaða
leið ferðu? Hann horfði á mig, stamaði: - Ha,
ja, þarna. Svo ég spurði hann aftur en hann
bara horfði. Ég fékk aldrei upp úr honum
hvaða leið hann færi svo ég neyddist til að
giska á leiðina.
ÍSLENSKU STRÁKARNIR ERFIÐIR
Draumurinn rættist þegar ég fór til Los Angeles
milli jóla og nýárs '87. Ég vissi ekkert hvert ég
var að fara og lenti á flugvellinum á mánudags-
morgni með heimilisfangið í skólanum og búið.
Ég tók leigubíl ( skólann. Mér var útvegað
jjTilfínningin í fall-
inu er einhver
besta tilfínning
sem til er, svona
álíka og tuttuguföld
fullnæging.fí
jjEins og sjá má
hefur ekki verið
nein lognmolla í
kringum mig. Núna
er félagi minn að
athuga með vinnu
fyrir mig í Lúxem-
borg, foreldrum
mínum til mikillar
hrellingar. Þau
segja að ég sé búin
að gera nóg í bifí. tt
húsnæði á heimavistinni og þar bjó ég fyrstu
sex mánuðina. Ég var fljót að fá heimþrá. Ég
leigði mér að vísu bílaleigubíl, keyrði til San
Francisco og var hjá vinum mínum yfir áramót-
in. Ég skil ekkert I því að ég skyldi komast
þangað því ég var ekki einu sinni með kort
með mér, en ég komst samt. Síðan fór ég í
skólann og hélt áfram að vera með heimþrá.
íslensku strákarnir I skólanum vildu ekkert við
mig tala. Samfélagið hjá íslendingunum úti er
mjög sérstakt. Ameríkanar halda örugglega að
ísland sé himnaríki á jörð, svo montnir eru ís-
lendingar af landinu.
Það voru þarna eintómir strákar og ég pass-
aði ekki inn I þetta strákasamfélag. í skólanum
var ekki nema ein önnur stelpa og tvö hundruð
og fimmtíu strákar. Stelpan kláraði á svipuðum
tíma og ég kom þannig að á tímabili var ég ein.
Seinna komu svo tvær eða þrjár stelpur í
viðbót. Ég komst nú samt smám saman inn í
þetta strákasamfélag en heimþráin var sterk.
FALLHLÍFARSTÖKK EINS OG
TUTTUGUFÖLD FULLNÆGING
Fallhlífarstökkið kom til eins og flest annað.
Einhver minntist á að hafa stokkið. Þetta
hljómaði svo vel að við tókum okkur til og drif-
um okkur I að prófa. Tilfinningin í fallinu er ein-
hver besta tilfinning sem til er, svona álíka og
tuttuguföld fullnæging. Bandaríkjamenn kalla
þetta líka „airgasm". Nóttina eftirfyrsta stökkið
svaf ég brosandi. Ég var ákveðin í að stökkva
en ekki detta og var langt frá því að vera
hrædd. I tíu þúsund fetum er erfitt að gera sér
grein fyrir hæðinni. Að komast út á hjólastellið,
þaðan sem stokkið er, var að vísu svolitlum
erfiðleikum háð. Erfitt að ná handfestu en þeg-
ar þangað var komið var eftirleikurinn auðveld-
ur. Ég lokaði augunum fyrstu sekúndurnar en
svo var svifiö I hálfa mínútu og landslagið fyrir
neðan virt fyrir sér. Við stukkum nokkrum sinn-
um en þegar einkunnirnar í skólanum voru
farnar að lækka of mikið varð ég að hugsa
minn gang.
Fallhlífarstökk er dýrt og þar sem ég var líka
í þyriuflugsnámi varð ég að velja og hafna.
Þyrluflugsnámiö gæti skilað peningum en ekki
fallhl ífarstökkið. Ég kláraði reyndar ekki þyrlu-
flugið, ég hafði ekki efni á því. Ég náði þó að
Ijúka tuttugu tímum en I Ameríku þarf fjörutíu
tíma í fyrstu réttindi. Ég er ákveðin í að fara og
klára námið, kannski kemst ég í sumar enda er
þetta ekki svo erfitt. Munurinn á bíl og þyrlu er
svona eins og munurinn á mótorhjóli og bíl. Að
vísu er þetta svolítið erfitt, það er eins gott að
mann klæi ekki I nefið þegar bæði hendur og
fætur eru upptekin við stýrið.
LÉTTIST UM ÁTJÁN KÍLÓ
Mér gekk ágætlega I þessum blessaða skóla.
Ég náði því þó að falla einu sinni. í lok hverrar
viku er tekið próf. Ég tók 58 próf og féll einu
sinni. í lok skólans voru svo 23 próf á sextán
dögum. Fyrri vikuna, sem prófin stóðu yfir, svaf
ég ellefu tíma og þá seinni átta tíma. Ekki mik-
ill svefn, nítján tímar á sextán dögum enda létt-
ist ég um átján kíló. Ég drakk örugglega fimm-
tán kíló af kaffi og borðaði ekkert annað en
mangó og appelsínur þar sem ég þurfti ekki að
standa upp því ég gat teygt mig ( ísskápinn.
Eldaði þar af leiðandi ekki neitt. Námið er í
flestum skólum fjögurra ára nám en ég kláraði
á fjórtán mánuðum sem er rétt ríflega tvöfaldur
hraði, ekkert tvítekið og prófað úr öllum smá-
atriðum. Þvílíkt helvíti og síðustu vikurnar hef
ég aldrei gengið í gegnum. Prófið var tekið um
miðjan ágúst, 40 stiga hiti úti og engin loftræst-
ing í húsinu, þannig að þetta var frekar erfitt.
Ég kláraði samt með 9,2 í aðaleinkunn. 9,3
þurfti aö vísu fyrir A en þaö er sama, ég klár-
aði.
DÝRT AÐ VERA í AMERÍKU
Ameríka er mjög dýrt land. Sem dæmi þá
brotnaði ég á rist daginn áöur en ég fór út.
16 VIKAN 7.TBL.1991