Vikan - 04.04.1991, Síða 36

Tíu mínútum síðar var Johnny kominn aftur
út á ísinn, höfuðverkurinn á undanhaldi, kúlan
á enninu eins og furðulegt brennimark. Þegar
hann fór heim að borða var hann búinn að
steingleyma byltunni og að hann hafði misst
meðvitund, svo mikil var gleðin yfir að hafa
uppgötvað hvernig átti að skauta afturábak.
„Guð hjálpi okkur!" sagði Vera Smith þegar
hún sá hann. „Hvernig fékkstu þetta?"
„Datt,“ sagði hann og fór að sötra tómat-
súpu frá Campbell.
„Er allt í lagi með þig, John?“ spurði hún og
kom blíðlega við kúluna.
„Allt í fína, mamrna." Það var líka satt -
nema hvað hann dreymdi ilia öðru hvoru
næsta mánuðinn ... dreymdi illa og átti til að
verða syfjaður á þeim tíma dags sem hann
hafði aldrei syfjað á fyrr. Og það hætti að ger-
ast um svipað leyti og martraðirnar hættu.
Það var allt í lagi með hann.
Chuck Spier fór á fætur einn febrúarmorgun
og komst að því að geymirinn í gamla '48 De
Soto-bílnum var tómur. Hann reyndi að starta
honum úr býlistrukknum. Þegar hann setti
seinni klemmuna á geyminn i De Soto-num
sprakk geymirinn framan í hann svo yfir hann
rigndi brotum og geymissýru. Hann missti
auga. Vera sagði það vera guðs mildi að hann
ekki missti bæði augun. Johnny fannst þetta
mikil harmsaga og fór með föður sínum að
heimsækja Chuck á Lewiston sjúkrahúsið viku
eftir slysið. Það kom afar illa við Johnny að sjá
Chuck stóra liggja i þessu spítalarúmi, svona
furðulega rýran og lítinn - og um nóttina
dreymdi hann að hann lægi þarna sjálfur.
Johnny fann ýmislegt á sér öðru hverju
næstu árin. Hann vissi hvert næsta lag í út-
varpinu yrði áður en það var spilað og svoleið-
is nokkuð - en hann tengdi það aldrei við slys-
ið á ísnum. Þegar þar var komið sögu var hann
búinn að gleyma því.
Og hugboðin voru aldrei mjög sláandi né
heldur sérlega tíð. Það var ekki fyrr en kvöldið
sem héraðshátíðin var og gríman sem eitt-
hvað sláandi gerðist. Fyrir seinna slysið.
Síðar hugsaði hann oft um það.
Þetta með lukkuhjólið hafði hent fyrir seinna
slysið.
Eins og aðvörun úr hans eigin æsku.
* 2 *
Farandsölumaðurinn fór vítt og breitt um Ne-
braska og lowa, óþreytandi undir brennandi
sumarsólinni árið 1955. Hann sat við stýrið á
Mercury '53 sem þegar var búiö að aka rúma
hundrað þúsund kílómetra. Másið og blástur-
inn í bílnum var orðið áberandi. Þetta var stór
maður sem enn leit út eins og vel nærður
drengur frá Miðvesturrfkjunum. Þetta sumar,
aðeins fjórum mánuðum eftir að húsamálun-
arfyrirtæki hans fór á hausinn, var Greg Still-
son aðeins 22 ára gamall.
Skott og aftursæti bílsins voru full af kössum
og kassarnir fullir af bókum. Flestar bókanna
voru Biblíur. Þær voru til f öllum stærðum og
gerðum. Þarna var undirstöðuvaran, ameríska
Sannleiksleiðar-Biblían, skreytt sextán lit-
myndum, bundin með flugvélalími, á einn doll-
ar og sextíu og níu sent og tryggt að dytti ekki
í sundur fyrr en að tíu mánuðum liðnum. Fyrir
snauðari buddur var svo ameríska Sannleiks-
leiðar-Nýja testamenti á sextíu og fimm sent,
án litmynda en með orð Jesú prentuð í rauðum
lit. Fyrir þann sem barst á var svo ameríska
Sannleiksleiðar-lúxusútgáfan af orði guðs á
nítján dollara og níutíu og fimm sent, bundin í
hvítt gervileður, nafn eigandans átti að stensla
á kápuna með blaðgulli, tuttugu og fjórar lit-
myndir og I bókinni miðri síður til að skrá á
fæðingar, hjónavígslur og greftranir. Og lúxus-
útgáfan af orði guðs gæti haldist í heilu lagi f
allt að tvö ár. Einnig var þarna kassi af
pappírskiljum sem hétu Sannleiksleið Amer-
íku: Samsæri kommúnista og gyðinga gegn
Bandaríkjunum okkar.
Greg seldi þessa pappírskilju betur en allar
Biblíurnar samanlagt. Kiljan uppfræddi fólk um
að Rothschild-, Roosevelt- og Greemblatt-
fjölskyldurnar væru að taka við stjórn banda-
rískra fjármála og við bandarísku ríkisstjórninni.
Þarna voru línurit sem sýndu hvernig gyðingar
tengdust möndulveldi kommúnista-marxista-
lenínista og trotskyista og tengdust þaðan
andkristinum sjálfum.
Það var ekki langt síðan McCarthy-tímabil-
inu lauk í Washington; í Miðvesturríkjunum var
sól Joes McCarthy ekki hnigin til viðar ennþá
og Margaret Chase Smith frá Maine var kölluð
„tíkin sú arna“ vegna frægrar Meðvitundaryfir-
lýsingar sinnar. Auk þess sem sagt var um
kommúnisma virtust viðskiptavinir Gregs Still-
son í sveitunum hafa sjúklegan áhuga á þeirri
hugmynd aö gyðingar stjórnuðu heiminum.
Nú beygði Greg upp rykuga innkeyrslu
bóndabýlis þrjátíu kílómetra vestur af Ames í
lowa. Býliö leit út fyrir að vera yfirgefið - dregið
fyrir og hlöðudyrnar lokaðar - en um slíkt var
ekki hægt að segja nema láta reyna á það.
Þau einkunnarorð höfðu reynst Greg Stillson
vel síðan hann og móðir hans fluttu frá Omaha
til Oklahoma fyrir tveimur árum.
Húsamálunin hafði ekki fært honum rífandi
viðskipti en hann hafði þarfnast hennar til að
losna við Jesúbragðið úr munninum um hríð,
afsakið smáguðlast. En nú var hann kominn
aftur heim - þó ekki væri það pontu- eða vakn-
ingarmegin í þetta sinn og það var viss léttir að
vera loksins laus við kraftaverkabransann.
Hann opnaði bílinn og sem hann steig út á
rykuga innkeyrsluna kom stór og grimmur
sveitahundur út úr hlöðunni með eyrun vísandi
aftur. Geltið braust út úr honum eins og örva-
drífa. „Halló, voffi," sagði Greg með sinni lágu,
þægilegu og hrífandi rödd - þó hann væri að-
eins 22 ára gamall var þetta þegar orðin rödd
þjálfaðs ræðusnillings.
Hundurinn brást I engu við vinsemdinni í
rödd hans. Hann kom að honum, stór og ill-
skeyttur, ákveðinn í að fá sér farandsölumann
í hádegisverð. Greg settist aftur inn í bílinn,
lokaði og flautaði tvisvar. Sviti streymdi niður
andlit hans, myndaði líka dökkgráa, kringlótta
flekki í handarkrikunum á hvítu hörfötunum
hans og á jakkanum kom í Ijós trjástofnslaga
flekkur. Hann flautaði aftur en fékk engin
viðbrögð. Sveitadurgarnir höfðu raðað sér í
Harvester-jeppana eða Studebaker-bílana og
farið í bæinn.
Greg brosti.
(stað þess að setja I bakkgír og bakka út úr
innkeyrslunni teygði hann sig aftur fyrir sig og
dró fram skotsprautu fyrir kítti - nema þessi
var hlaðin ammóníaki í stað kíttis.
í því að Greg dró stimpilinn til baka steig
hann út úr bílnum aftur, brosandi. Hundurinn,
sem var sestur á afturendann, stóð strax upp
aftur og kom urrandi í áttina til hans.
Greg brosti enn. „Svona, já, voffi," sagði
hann með þessari ómþýðu rödd sem barst svo
vel. „Komdu bara. Komdu og fáðu þitt.“ Hann
hataði Ijótu sveitahundana sem hlupu um sinn
hálfrar ekru hlaðvarpa eins og hrokafullir litlir
keisarar; þeir sögðu manni sitthvað um hús-
bændur sina í leiðinni.
„Helvítis sveitavargar,“ tautaði hann. Hann
brosti enn. „Komdu nú, hundur.“
Hundurinn kom. Hann spennti lendarnar til
að stökkva á Greg. í fjósinu baulaði kýrin og
vindurinn blés blíðlega gegnum maísinn. Bros
Gregs varð að harðri og biturri grettu í því að
hundurinn stökk. Hann - og sprautaði sting-
andi skýi af ammóníakdropum beint í augu og
vit hundsins.
Reiðilegt geltið varð undir eins að stuttum,
kvalafullum bofsum og svo, þegar hann fór að
finna verulega fyrir ammóníakinu, að kvala-
ýlfri. Rófan lagðist milli fótanna á svipstundu,
hann var enginn varðhundur lengur heldur
aðeins bugaður blendingur.
Andlit Gregs Stillson hafði dökknað. Augun
höfðu dregist saman í Ijótar rifur. Hann gekk
hratt áfram og gaf síðan hundinum hvínandi
spark í afturhlutann með harðri skótánni.
Hundurinn gaf frá sér hátt gól og rekinn áfram
af sársauka og ótta innsiglaði hann sinn eigin
dóm með því að snúa sér við og leggja til at-
lögu við upphafsmann eymdar sinnar í stað
þess að hlaupa inn í hlöðuna.
Hundurinn urraði og í blindni krækti hann í
hægra uppábrotið á hvítu hörbuxunum hans
Gregs og reif þær.
„Tíkarsonur!" öskraði Greg bæði hissa og
reiður og sparkaði aftur í hundinn, í þetta sinn
svo fast að hann fieytti kerlingar (rykinu. Enn
einu sinni sótti hann fram og sparkaði aftur í
hundinn, enn öskrandi. Nú gerði hundurinn,
sem táraðist, fann til brennandi sársauka á
trýninu og var auk þess rifbeinsbrotinn, sér
grein fyrir hættunni sem honum stafaði af
þessum brjálæðingi en það var orðið of seint.
Greg Stillson elti hann um rykugan hlað-
varpann, móður og öskrandi, með svitastorkið
andlit. Hann sparkaði I hundinn þar til hann
ýlfraði og gat varla dragnast áfram í rykinu.
Það blæddi úr honum á sex stöðum. Hann var
að deyja.
„Hefðir ekki átt að bíta mig,“ hvíslaði Greg.
„Heyrirðu það? Heyrirðu til mín? Þú hefðir ekki
átt að bíta mig, aumi rakkinn þinn. Það stendur
enginn í vegi fyrir mér. Heyrirðu það? Enginn."
Hann gaf honum annað spark með blóðugri
skótá en hundurinn gat ekki gefið frá sér nema
lágt korrhljóð. Ekki mikla ánægju út úr því að
hafa. Greg verkjaði í höfuðið. Það var sólin. Að
eltast við hundinn I heitu sólskininu. Eins goít
að það liði ekki yfir hann.
Hann lokaði augunum andartak, andaði ótt
og títt, svitinn bogaði af andliti hans eins og tár
og það stirndi á svitadropa í stuttklipptu hárinu,
sundurkraminn hundurinn deyjandi við fætur
hans. Litríkir Ijósflekkir, sem slógu í takt við
hjartslátt hans, flutu yfir myrkrið bak við augn-
lok hans.
Hann verkjaði I höfuðiö.
Stundum velti hann því fyrir sér hvort hann
væri að missa vitið. Eins og núna. Hann hafði
ætlað sér að sprauta ammóníaki á hundinn úr
36 VIKAN 7. TBL, 1991