Vikan - 17.09.1992, Blaðsíða 14

Bltl
■ W
▼ Ein af
drauma-
myndum
Evu.
hinum ýmsu
störfum og
er mjög
gaman að
vinna við
þetta.”
Eva er
lærður leik-
ari en auk
þess er hún
myndlistar-
kona sem
hefur unnið
sérstæða
myndaröð
sem nefnist
Ferðin hið
innra eða á
sænsku „En
Resa I Det
Omedvetna”.
„ F e r ð i n
hið innra er
ferð sálar minnar inn á við í
myndformi. Með innsæi mínu,
venjulega í vöku, hélt ég og
reyndi að fanga mynd sem ég
dróst að í draumi. Um leið
lauk næturferðalagi mínu.
Ég skrifaði upp litina sem
ég sá og teiknaði á pappir.
Daginn eftir málaði ég mynd-
ina og lauk við hana. Þetta
tók tíu til fimmtán klukku-
stundir. Þetta gerði ég í nokk-
ur ár, svona eina til tvær
myndir á viku. Með þessu gat
ég skoðað drauma mína og
einnig túlkaði danski sálfræð-
ingurinn og myndlistarmaður-
inn Eigil Nyborg myndirnar.
Margar þeirra gefa vísbend-
ingar um innri gildi. Skýr
draumur getur breytt lífi fólks
eða sýnt okkur styrk okkar og
það getur leitt til þess að við
verðum sjálfstæðari, hjálpað
okkur til sjálfshjálpar.
Við getum fengið hjálp í erf-
iðleikum, bæði í gegnum tón-
list, myndlist, drauma og mál-
ið, hvort sem það er talað eða
skrifað. Aðalatriðið er að láta
tilfinningar sínar í Ijós, hugs-
anir og hugmyndir, þroska
hugmyndaflug okkar og inn-
sæi. Við fáum stuðning og
hjálp til þess í gegnum and-
lega leiðsögn. Þó að við séum
glaðar manneskjur er ágætt
að halda áfram að þroska
hæfileikana.
Ég hef stundum verið svo-
lítið löt og ekki gert mikið í að
þroska mig en þá hef ég dreg-
ist að draumum mínum og
myndum og það hefur minnt
mig á að fara að vinna með
sjálfa mig aftur.”
Eva hefur látið gera eftir-
prentanir af myndunum og
selt þær í Svíþjóð og Dan-
mörku. Hún gaf blaðamanni
myndina sem birtist hér með
viðtalinu svo allir geti séð
mynd úr draumnum hennar
Evu. Blaðamaður rótti Evu
nýort Ijóð, því hafði verið
hvíslað að Eva semdi gjarnan
lög. Eva stóð strax upp og
áður en varði hljómuðu tónar
hafsins um stofuna hennar
Jónínu. Myndirnar hans
Jónasar stýrimanns virtust
öðlast líf, skipin vögguðu
mjúklega í öldunum og við
sátum hamingjusamar og
hlustuðum á lagið verða til.
„Á íslandi er ég nálægt
sjálfri mér og ég græt þegar
ég verð frjáls. íslendingar eru
meiri listamenn, meiri listunn-
endur, en nokkrir aðrir. Þeir
vita að landið þeirra er dem-
antur. Þeir sem hafa þurft að
yfirgefa það einhvern tíma
gera sér þetta Ijóst. Þeir snúa
yfirleitt alltaf til baka, snúa
heim eins og ég.
Mig langar að tileinka þetta
viðtal Ævari Kvaran. Hann
kenndi mér leiklist í þrjú ár og
ég á honum mikið að þakka.
Það að ég er svona tengd
íslandi má rekja til móður
minnar, Ástu Summerfelt.
langaði að fá að búa í sveit og
var því send á barnaheimili
sem var á Kumbaravogi. Ég
man að þar læddist ég út á
nóttunni um sumartímann,
klifraði upp á hól og talaði við
ömmu mína á himnum og
fannst hún segja mér að ég
yrði alltaf að búa á íslandi.
Þarna komst ég í svo mikla
snertingu við náttúruna,
fannst ég renna saman við
hana og verða eitt með
henni.”
Eva er að skrifa bók sem
ber nafnið Mánaguð. Hún
skrifar hana aðeins á fullu
tungli og hún fjallar mest um
ísland.
„Þegar ég var fimmtán ára
Sígaunahljómsveitin Romany Patrin leikur oft þarna og Eva
hefur gert lög og Ijóö sem hljómsveitin flytur.
Hún elskaði líka ísland. Hún
kom hingað sautján ára göm-
ul frá Danmörku árið 1924 og
var hér í tvö ár en varð að
fara til baka til Danmerkur. En
hún var alltaf ákveðin í að
koma aftur og hingað kom
hún með mig sem smábarn
eftir stríð og við bjuggum f
Reykjavík og Keflavík. Mig
fannst mömmu ég vera orðin
jafnvillt og hesturinn minn og
hundurinn. Hún vildi að ég
færi á heimavistarskóla í
Sviss. Þegar ég frétti það
hvarf ég í viku og leitaði lög-
reglan að mér. Að lokum
fannst ég og var send til Sviss
til að læra að elda, leggja á
borð og klæða mig í litlar sæt-
ar dragtir og hafa slaufur í
hárinu. Þarna var ég í átta
mánuði en þá var mamma
beðin um að sækja mig því ég
var farin að hverfa oftar og
oftar, hélt ekki dvölina út og
fór á flakk.”
Margt hefur gerst síðan
Eva fór að leita á vit náttúr-
unnar sem barn. Síðustu
helgina sem hún dvaldi hér á
landi fékk hún tækifæri til að
koma inn á svæðið á Kefla-
víkurflugvelli þar sem her-
menn og fjölskyldur þeirra
búa. Það var sem tíminn
stæði í stað, margt sem fyrir
augu bar hafði ekkert breyst
og Eva tók myndir og gladdist
yfir endurfundunum. Þetta var
einnig ferð á vit hins innra. í
vakandi veruleika, í hópi
góðra vina. □
„Þegar ég var fimmtán ára fannst mömmu ég
vera orðin jafnvillt og hesturinn minn og hund-
urinn. Hán vildi að ég færi á heimavistarskóla
í Sviss. Þegar ég frétti það hvarf ég í viku..."