Vikan - 17.09.1992, Blaðsíða 26

JÓNA RÚNA KVARAN SKRIFAR
I NNSÆISNEISTAR
VANÞÓKNUN
Eitt og annað getur farið
fljótlega og fyrirhafnar-
lítið fyrir brjóstið á okk-
ur. Við getum stundum fundið
fyrir andúö á einhverjum og
það valdið okkur bæöi and-
legu erfiði og öðru augljósu
angri. Ef við höfum átt í
rimmu við fólk og teljum okkur
röngum sökum borin eða ein-
faldlega erum svikin ódrengi-
lega finnum viö flest megn-
ustu andúð magnast upp
innra með okkur og beinist
þessi viðsjárverða tilfinning til
þess sem aö okkar mati van-
virti okkar ágætu persónu ein-
hverju sinni með einhverju.
Auðvitað er sárt að sættast
á óheilindi annarra og sér í
lagi þeirra sem við höfum
treyst og trúað á. Ekki er erfitt
að skilja það, þó að við getum
sem afleiðing af slíku fundið
til vanþóknunar á viðkomandi
um lengri eða skemmri tíma.
Málið er bara að það sem
okkur er gert rangt hittir höf-
und sinn fyrir fyrr eða síðar
svo engin sérstök ástæða er
til að viðhalda umhugsun eöa
tilfinningum tengdum viðkom-
andi í hugskoti sínu mínútu
lengur en brýn þörf er á.
Betra er að aftengja sig per-
sónunni og rækta sig upp að
nýju á jákvæðan og elskurík-
an máta ef hægt er þegar
kemur að þvi í lífi okkar og til-
veru að við finnum innra með
okkur vaxa tilfinningu ógeðs.
Ekkert er óeðlilegt við það
þó okkur þyki við aðra ef slíkt
er tímabundin tilfinning fyrir
viðkomandi ótukt að okkar
mati. Ef viö aftur á móti erum
með á heilanum megnasta
flæði andúðarfullra hugsana
og óheppilegra erum við að
valda sjálfum okkur leiða og
jafnframt vondeyfð. Við get-
um haft ógeö á ýmsum atvik-
um eða atburöum og látum
það sum töluvert kröftuglega í
Ijós. Ef við erum af siðferðisá-
stæðum gripin réttlætanlegu
ógeöi, til dæmis á hegðun og
framkomu annarra, er ágætt
Viö getum
vissulega
valiö og
hafnaö þeg-
ar kemur
aö því aö
hafa óbeit á
hinu og
ööru.
að venja sig á aö taka ekki til
fyrirmyndar neitt það sem af
eðlilegum ástæðum getur
valdið hjá okkur sjálfum ein-
hvers konar viðbjóði.
Vissulega er of mikið um
hvers kyns fordóma sem við
höfum gagnvart jafnvel besta
fólki vegna þess að það er
eitthvað sem viökomandi á
við að kljást sem okkur bara
fellur ekki. Það réttlætir samt
ekki, ef það er óréttmæt
vandlæting, að við sýnum
þeim hinum sama ónærgætni
eða augljósa andúð. Við get-
um vissulega valið og hafnað
þegar kemur að því að hafa
óbeit á hinu og öðru. Viö
skyldum samt sem áður forð-
ast að láta það sem okkur
þykir andstyggilegt fá meira líf
en rétt það augnablikiö sem
við erum að átta okkur á aö
eitthvert ógeð er í gangi.
Atferli og framkoma, sem
miðar að afsiðun og Ijótleika,
ætti ekki aö vera okkur hug-
leikið eða til eftirbreytni. Aftur
á móti ætti allt atferli sem fel-
ur í sér siðfágun, göfgi og
friðsemd að vera álitlegur
kostur þeim sem kjósa að
eignast sem heilsteyptasta og
hamingjuríkasta nærveru jafnt
við sjálfan sig sem aðra. Slíkt
atferli hefur augljóst aödrátt-
arafl og heppilega kosti í för
með sér enda miðar það aö
vellíðan og vinsemd við alla
og er því heppilegt og hana
nú. o
0) fiFCMG TUaJa/A ÓTfíKf1 Tt/EA/AJf þéHirtCu bt/ELý f tLiKuÖ 6.uÐ- Rt'óK- t(\ "ORT SAM- þi/KKÍ HU/O Mj mfiRCriR RóK- KoRaj iLéTTfi
o —> / u* Z
w DAGtA KUKb- RAR. °l > > /
W SaJ ÖGGuf Ö0R&4 EÍAJKST. FLUOV. 5“ > ,/ > . / > , / V
STlA A/flUT To&flK BEL- i/ > V
V V V - > i
Hít'duR Þríll 'OTTÍST II > ✓ > DRUR
C.R1PA þREP /0 ' 11 > SUNÖ 71
/ l 3 y s 6 7 í /o II a
Lausnarorð 1-7: SKATTAR
26 VIKAN 19. TBL. 1992