Vikan - 17.09.1992, Blaðsíða 16

VIÐTAL VIÐ ERLU PÁLMADÓTTUR
LÍKSNYRTI
1 6 VIKAN 19. TBL. 1992
setti blátt í hárið eins og fullorðnar konur
gera gjarnan og var stundum kölluð kon-
an með bláa hárið. Við kistulagninguna
vildum við hafa hana í fallegum slopp
sem hún hélt mikið upp á en áttuðum
okkur ekkert á því að gera eitthvað <<
meira. Svo þegar kom að kistulagningar-
bæninni sótti sonur minn fast að fá að oo
vera með okkur en mér fannst hann of ‘
ungur - sem var ekki rétt - en hann var ^
tólf ára. Hann lét sig ekki og kom með. 'O
Eftir bænina leið honum óskaplega illa —1
og ég taldi eðlilegt að hann hefði orðið
hræddur en spurði samt hvað væri að. q
Þá sagði hann: „Hún amma var ekki Yn
svona um hárið og hún leit ekki vel út.”
Þá vildi hann hafa hana ömmu fína eins
og hún var vön að vera en ekki slétt-
greidda og ótilhafða. Ég hugsaði með
mér að þetta væri alveg rétt. Við fórum
með fín föt á hana en ég lagfærði hvorki
á henni hárið né snyrti hana eins og hún
var vön að gera.”
LÆRÐI f HOLLANDI
OG DANMÖRKU
Erla segir hugmyndina að núverandi
starfi hafa kviknað eftir samtalið við son
sinn en það leið langur tími uns hún lót til
skarar skríða. „Ég hugsaði um þetta í
mörg ár en gerði ekkert í málinu. Svo O
veiktist ég fyrir tveimur árum og þurfti að §
hætta vinnu. Eftir veikindin sótti ég um
hálfsdagsvinnu á Borgarspílalanum en
fékk ekki vinnu á þeirri deild sem ég S5
hafði verið á. Mig langaði ekki að skipta ^
um deild svo ég hugsaði með mér: „Nú 'q
skelli ég mér í það sem óg er búin að ^
vera að hugsa um öll þessi ár.” Ég _•
hringdi í Ásbjörn Björnsson, forstjóra £<
Kirkjugarða Reykjavíkurprófastsdæma, [i!
oo
o
a'
<
z:
ö
Ck£
OO
Dauðinn er misfjarlægur okkur;
sumir eiga um sárt að binda
vegna fráfalls náinna ættingja
eða vina en svo eru aðrir sem hafa jafn-
vel aldrei verið viðstaddir jarðarför. Hvor-
um hópnum sem við tilheyrum er ekki um
að villast að dauðinn á eftir að banka upp
á fyrr eða síðar og þá er hvorki spurt um
stað né stund. Þó að fæðing og dauði
séu óhjákvæmilegir atburðir í lífi okkar
eigum við yfirleitt erfitt með að sætta okk-
ur við að horfa á eftir fólki hverfa yfir
móðuna miklu, sérstaklega þegar fólk er
í blóma lífsins. Minningar okkar um látna
varðveitast í hjarta okkar um ókomna
framtíð.
Dauðinn fer misjöfnum höndum um
fólk og stundum er kistan lokuð við kistu-
lagningarbæn til að hlífa aðstandendum.
Sú mynd sem situr hvað föstust í huga
okkar er oft á tíðum sú sjón sem blasir
við við kistulagningu. Það má því segja
að starf Erlu Pálmadóttur snerti sál
margra en hún starfar við að snyrta lík og
ganga frá þeim fyrir kistulagningu.
FÉKK HUGMYNDINA
FYRIR SJÖ ÁRUM
Erla hóf störf hjá Kirkjugörðum Reykja-
víkur um síðustu áramót eftir að hafa
kynnt sér vinnubrögð Dana og Hollend-
inga og er þar með fyrsti íslendingurinn
sem sérhæfir sig á þessu sviði en hún
starfaði áður sem læknaritari á Borgar-
spítalanum. Hvað kemur til að læknaritari
leggur starf sitt á hilluna og snýr sér að
líksnyrtingu?
„Það var þannig að móðuramma mín,
sem var alveg geysilega glæsileg kona
og hélt sér alltaf vel til, lést fyrir sjö árum,
77 ára gömul. Hún var silfurgráhærð en