Vikan - 17.09.1992, Blaðsíða 41

aö ókyrrast og eiginkonan aö
glotta þar sem hún sat hjá
okkur og hjálpaöi til viö aö
rifja þetta upp. Hún man ná-
kvæmlega að þaö er aðeins
ein ferð sem hún hefur fengið
aö fara meö Stefáni og segir
reyndar aö í mörg ár sé hann
búinn að vera á síðasta séns.
„Hún segir að um leið og ég
hætti aö leggja allan minn
metnað í aö gera þetta vel
▲ Stefán
viö störf
sín á
teiknistofu
Pósts og
síma á
Akureyri.
muni hún segja hingað og
ekki lengra,’’ segir Stefán og
hlær og bætir því svo við aö
þaö hljóti að koma að því að
sá allra síðasti komi því fjar-
veran frá fjölskyldunni sé
mjög mikil. „Eg var tvo mán-
uði í burtu erlendis á síðasta
tímabili og fór þar að auki
þrjátíu ferðir til Reykjavíkur til
þess að dæma, svo að það
sér hver maður að þetta er
ekki hægt til lengdar, að
minnsta kosti ekki meðan
búið er eins illa aö okkur dóm-
urum og raun ber vitni. Ég er
reyndar mjög heppinn með
vinnuveitendur hvaö frí og
annað varðar en oft á tíðum
er maður að fórna sumarfríinu
í styttri ferðir.”
A móti segir Stefán að það
sem haldi honum í þessu sé
að hann sé búinn að setja sér
ákveðin markmið og stefni að
ákveðnum hlutum og þá sé
erfitt að hætta nú. Hann nefnir
sem dæmi HM ‘93 í Svíþjóð
HM '95 hér heima og svo
ólympíuleikana í Atlanta ‘96.
„Spurningin er hvort maður
ætli sér aö gefa sig í þetta og
klára dæmið fram yfir þessa
atburði eða hætta strax og
gefa öðrum möguleika á að
nota undirbúningstímann sem
gefst.” Að vísu sagðist Stefán
ekki hafa heyrt einn einasta
mann innan HSI nefna það
við dómara hvort og þá hverjir
ættu að dæma hér á HM '95.
,Við sem heimalið fáum að
senda eitt par til að dæma en
enginn virðist hafa sinnu á því
að skoða þessi mál eða
skipuleggja. Líklega á bara að
taka okkur eða einhverja aðra
inn af götunni svona mánuði
fyrir mót. Svona er þetta á öll-
um sviðum. Við fáum til dæm-
is flest okkar verkefni að utan.
HSÍ er mjög lélegt að finna
verkefni fyrir okkur og koma
okkur á framfæri. Þetta er
auðvitað mjög slæmt því eins
og allir þenkjandi menn vita
biða menn ekkert í biðröðum
eftir að fá afnot af okkur is-
lendingum, í hverju svo sem
það er.”
Alþjóða dómaranefndin er
lika meingölluð að sögn Stef-
áns og hann segist ekki hafa
mikið álit á þeim mönnum
sem eiga sæti í þeirri nefnd.
„Með fullri virðingu fyrir eldra
fólki þá eru þetta orðnir háfull-
orðnir menn sem eru svo ger-
samlega úr takt viö allt að þaö
er engu lagi líkt. Óbeinu lögin
segja að konan eigi ekki að
vera með í þeim ferðum sem
við förum því þá séu menn
farnir að hugsa um eitthvað
annað en þetta ákveðna verk-
efni sem á að leysa. Við tók-
um þær engu að síður með
okkur þegar við fórum aö
dæma Evrópuleik í Danmörku
síðastliðið haust og þurftum
að leyna þeim fyrsta daginn,
daginn fyrir leik. Við vorum
einmitt að borða f sama sal
og að sjálfsögðu hafði hótelið
gert ráð fyrir þeim við okkar
borð. Við þóttumst ekki þekkja
þær og þetta var ferlega
hlægilegt. Eftirlitsdómarinn
fékk svo aö vita þetta í morg-
unmatnum leikdaginn og
þetta varð allt í lagi. Við erum
þó alveg vissir um að ef illa
hefði gengið í leiknum hefði
því verið kennt um að konurn-
ar voru með.
Formlegheitin og reglurnar
eru eitt af þvi sem þessir há
öldruðu menn fara ekki frjáls
lega með. Maður „fílar” sig oft
eins og trúboða. Maður verð-
ur að vera í jakkafötum og
með bindi. í 35 stiga hita þarf
dómarinn að sýna ákveðin
virðulegheit og ganga um göt-
urnar í sparigallanum. Einu
sinni var sett út á það við mig
eftir einn leikinn að ég heföi
ekki verið nógu vel rakaður.
Ég fékk mjög góöa einkunn
fyrir leikinn en raksturinn var í
ólagi. Ég er einn af þeim sem
þurfa helst að raka sig tvisvar
á dag ef vel á að vera og
sagði því við einn félaga minn
að merkilegt væri að hann
fengi að dæma svona með
skalla.”
„MOONUÐUM"
KERLINGUNA í BAK
OG FYRIR
„Ferðirnar eru allar eftirminni-
legar á sinn hátt en þó stend-
ur líklega síðasti prófleikurinn
okkar Óla, fyrir milliríkjaprófið,
upp úr. Við vorum mjög
taugaóstyrkir og vorum að
fara að dæma úrslitaleikinn á
Baltik cup milli gömlu Sovét-
ríkjanna og Vestur-Þjóðverja.
Áhorfendur voru um átta þús-
und, ef ég man rétt, og við
vorum þarna þessir litlu karlar
frá íslandi, urðum að standa
okkur í prófinu og pressan frá
áhorfendum var rosaleg. Þeg-
ar við vorum búnir að hlusta á
þjóðsöngva landanna og vor-
um að klæða okkur úr utanyf-
irgöllunum kom Óli til mín og
sagðist hafa gleymt flautunni
inni í klefa. Sem betur fer er
maður alltaf með tvær sam-
hangandi og ég gat lánað
honum aðra mína. Þetta
pirraði mig allan hálfleikinn
þar eð ég vil hafa mínar föstu
venjur og græjurnar allar á
hreinu. Á leiðinni inn í klefann
í leikhléí dró hann sínar flaut-
ur upp úr vasanum á buxun-
um þar sem þær höfðu legið
týndar í þrjátíu mínútur.
Stressið var slíkt.”
Önnur góð ferð var farin
1990 og þá til Kænugarðs
(Kiev). Þá dæmdu þeir Stefán
og Rögnvald undanúrslitaleik
í EM kvenna, Spartak Kiev og
T.M. Muresul.
„Þegar við komum inn í
höllina voru engar sturtur og
ekkert. Okkur var vísað inn í
eitthvert kennaraherbergi og
það var svo sem allt í lagi. Við
drifum okkur í gallana og inn
á völl. Eftir leik vorum við
sveittir eins og gengur en í
staö þess að fara í sturtu-
klefa, eins og almennt gerist,
var farið meö okkur út í bíl og
ekið í um klukkutíma eða þar
til við komum að almennings-
baðhúsi í miðborginni. Þetta
er eitt það ótrúlegasta sem ég
hef lent í. Búningsklefinn hef-
ur verið um það bil 25 fer
metrar og það var engin að
staða til þess að hengja fötin
sín og allt fullt. Við vorum
með okkar fínu jakkaföt og
notuöum annan aðstoðarþjálf-
arann sem var með okkur
sem herðatré. Við fengum
stærðarinnar lak sem við
sveipuðum um okkur og átt
um að nota sem handklæði.
Toppurinn á þessu öllu var þó
eld-eld- ævagömul kerling
sem sat á miðju gólfinu og tók
við miðum hjá þeim sem voru
að fara inn í sturtuklefann. All-
ir voru búnir að „moona” hana
í bak og fyrir. í sturtuklefanum
var kolniðamyrkur en þjálfar-
inn var búinn að beita áhrifum
sínum og láta taka frá fyrir
okkur sturtur.”
Baðið gekk víst nokkuð vel
fyrir sig og þeir félagarnir voru
að reyna að þurrka sig á lök-
unum þegar þeir sjá að menn
koma út um dyr í horni bað-
klefans. „Þeir voru nánast al-
veg naktir, eins og gerist og
gengur í baðklefum, nema
hvaö þeir voru með þessar ó-
hræsis loðhúfur á hausnum.
Þeir voru þá að koma út úr
gufubaði sem þarna var og til
þess að hlífa hárinu var notuð
þessi fáránlega loðhúfa. Okk-
ur þótti þetta nokkuð skondið
og áttum í talsverðum vand-
ræðum með okkur þar sem
hláturinn sauð i okkur og við
vildum helst ekki láta fólkið
finna að það væri eitthvað an-
kannalegt.”
HÆTTI VIÐ AÐ HÆTTA
- EÐA HVAÐ?
Það hefur einu sinni legið við
að ég þyrfti að hætta. Við
Guðný bjuggum þá í Reykja-
vík og einn veturinn var ég al-
veg rosalega flughræddur. Ég
lenti oft í vondu flugi til Vest-
mannaeyja og eftir það gat ég
bara varla hugsað mér að
fara upp í flugvél. Flugleiðir
höfðu aflýst öllu flugi og úti á
brautinni beið lítil níu manna
rella sem hélst varla á réttum
enda fyrir rokinu. Hoppið og
híið á leiðinni var rosalegt og
því gleymi ég seint. Eftir lend-
inguna í Eyjum sagðist flug-
maðurinn ætla að bíða í vél-
inni og ef bætti í vindinn um
einn hnút myndi hann fara.
Þegar við fluttum hingað
norður aftur um vorið tók ég
rútuna. Sem betur fer er ég
farinn að geta dottað í sætinu
á ný.”
Þegar viðtalið var tekið var
Stefán ekki búinn að gera það
upp við sig hvort rétt væri fyrir
hann að leggja flautuna til
hliðar og hætta nú þegar en
handboltahreyfingarinnar
vegna skulum við vona að
hann sjái sér fært að halda á-
fram enn um sinn.
„Það togast á í mér strengir
sem erfitt er að sætta. Einnig
eru skiptar skoðanir i fjöl-
skyldunni. Tengdamamma
býr í Reykjavík og hefur yfir-
leitt verið öllum heimsóknum
fegin en á hinn bóginn hafa
konan og strákurinn fyrir
löngu fengið nóg og spurning
hvort það komi ekki til með að
ráða úrslitum.” □
19. TBL. 1992 VIKAN 41