Vikan - 26.11.1992, Síða 28

► Magnús
fyrir
framan
óperu-
húsiö í
San
Francisco
þar sem
hann er
kominn á
fastan
samning.
▼ í hiut- UPP a eru Nicolai Ghiaurov og
verki Georgio Tozzi en hann er
landa- Bandaríkjamaður með ítalskt
mæra- nafn on hefur virkilega góða
óperunni rodcl- Hans H°tter er einn af
Boris þeim eldri sem eru ennþá að
Godunov. syngja en hann syngur tölu-
vert af Ijóðum og ég hef verið
í tímum hjá honum undanfar-
ið. Ég hlusta náttúrlega mikið
á tenóra líka og hef gaman af
því að heyra þá syngja. Tveir
þeirra sem ég dái hvað mest
eru "þeir Luciano Pavarotti og
Franco Corelli.“
- Mér hefur stundum þótt
vera lögð lítil áhersla á leik-
ræna þáttinn í óperum. Hvað
finnst þér um það?
„Ég er að mörgu leyti sam-
mála. Leikstjórinn hefur oft
ekki mikla leikræna reynslu
sjálfur og hann segir kannski
söngvaranum að ganga yfir
sviðið á ákveðinni sönglínu en
þegar söngvarinn spyr hver
sé tilfinningalegur hvati per-
sónunnar fyrir því verður
stundum fátt um svör og það
er miður. Á íslandi er ekki
mikil áhersla lögð á leikræna
þáttinn í óperusöng en ég
vona að það sé að breytast.
Þegar ég var í Söngskólanum
voru nemendurnir farnir að
stinga upp á því að fá kennslu
í leikrænni tjáningu og það
var eitthvað að byrja þegar ég
lauk námi þar. Það er mjög
áríðandi en samt getur söngv-
ari hrifið áhorfendur með sér
ef hann er mjög einbeittur, þó
hann standi bara kyrr. Áður
en ég kom hingað hafði ég
mest lítið lært leiklist en hér
hef ég fengið nokkra þjálfun á
því sviði. Síðan lærir maður
mikið á að horfa á stórstjörn-
urnar sem koma hingað og
sjá hvernig þær bera sig á
sviðinu."
- Hverju vilt þú þakka þann
árangur sem þú hefur náð í
söngnum?
„Ef þú vilt kalla það árang-
ur, ég veit það ekki. Ég frétti
að San Francisco óperan
væri með prufusöng í
Chicago þegar ég var í Indi-
ana og þeim leist það vel á
mig að þeir buðu mér samn-
ing. Annars kalla ég þetta ekki
mikinn árangur ennþá en von-
andi á hann eftir að koma,“
segir Magnús, í senn metnað-
argjarn og hógvær eins og er
svo algengt með okkur íslend-
inga.
„Eins og ég segi þá þróast
bassaröddin seinast og ásamt
tenórröddinni er það sjald-
gæfasta röddin þannig að ef
um góða rödd er að ræða eru
óperuhúsin hér fljót að næla
sér í hana. Ég var heppinn að
fara f þennan prufusöng og
að vera ráðinn hingað. Það
má einnig koma fram að ég er
giftur bandarískri konu,
Kathryn Baldvinsson, og það
gerir öll mál í sambandi við at-
vinnu og dvalarleyfi auðveld-
ari viðureignar. Ég er búinn
að vera hér síðan í júní 1991
og samningurinn minn rennur
út í árslok 1993 með mögu-
leika á framhaldi. Þetta er eitt
af þremur stærstu óperuhús-
unum f Bandaríkjunum og
það er mjög gott tækifæri sem
ég hef fengið til að taka út
minn þroska hér.“
- Hvað hefur þú verið að
fást við undanfarið?
„í sumar vorum við með
Rossini-hátíð í tilefni af að tvö
hundruð ár voru frá fæðingu
hans. Ég var eiginlega bara til
vara þar í tveimur óperum en
í haust byrjuðum við á Toscu
eftir Puccini. Þetta er sjötug-
asta sýningarár San
Francisco óperunnar og það
er haldið upp á það meðal
annars með þessari sýningu,
en Tosca var fyrsta verkið
sem óperan setti upp þegar
hún var stofnuð. Síðan er ég
með tvö hlutverk f Boris
Godunov og þá í Andrea
Chenier. Loks var að koma á
daginn að ég hleyp í skarðið
fyrir söngvara sem forfallaðist
í Fidelio eftir Beethoven.
Söngvarar hér í þessum stóru
húsum byrja yfirleitt í smáum
hlutverkum og færa sig síðan
upp á skaftið."
- Átt þú von á því að
syngja eitthvað á íslandi á
næstunni?
„Nei, ekki nema eitthvað
kæmi upp í desember eða í
byrjun janúar, á milli þess
sem haustdagskránni lýkur og
vetrardagskráin hefst. Þá er
aldrei að vita nema maður
flygi heim og það væri vissu-
lega gaman að því.“
- Hvernig líst þér á sönglíf-
ið á íslandi um þessar mund-
ir?
„Ég hef nú ekkert verið
heima að ráði síðan 1987 en
ef hægt er að tala um breyt-
ingar þá finnst mér þær mjög
jákvæðar eins og til dæmis
með tilkomu Óperusmiðjunn-
ar. Það var kominn tími til að
söngvarar á íslandi fengju
fleiri tækifæri en að syngja
bara í íslensku óperunni og
það var nú ekki auðvelt að
komast þangað inn. En að
starfa á íslandi sem söngvari
eingöngu, ég efast um að það
sé hægt ennþá. Ég er hrædd-
ur um að ríkið verði að hlaupa
undir bagga ef á að skapa
sómasamlegan starfsvettvang
fyrir íslenska söngvara á svip-
aðan hátt og gert var með sin-
fóníuhljómsveitina. Ef það er
ekki gert er ansi hætt við að
við missum okkar hæfileika-
fólk á þessu sviði til erlendra
óperuhúsa eins og hefur verið
að gerast á undanförnum
Frh. á bls. 115