Vikan - 26.11.1992, Side 76

SALARKIMINN
SIGTRYGGUR JÓNSSON SÁLFRÆÐINGUR
» SVARAR LESENDUM
Bréf til Sigtryggs geta snúist um samskipti kynjanna, sam-
skipti barna og foreldra, samskipti milli hjóna, kynlif og
annaö þaö sem lýtur aö sálfræöi og sálfræöilegum vanda-
málum. Bréfin mega vera nafnlaus eöa undir dulnefni.
Utanáskriftin er:
Sigtryggur Jónsson sálfræöingur, Álftamýri 3,108 Reykjavík

Kæri sálfræðingur.
Ég er í slæmum málum og
langar að leita ráða hjá þér.
Þannig er mál með vexti að
ég er einhleyp og bý ein í eig-
in íbúð, barnlaus og á besta
aldri en held við giftan mann.
Þetta er búið að standa í alltof
virðist ekki geta það.
Hann á tvö börn og lifir, eftir
því sem hann segir, í tilbreyt-
ingarsnauðu og leiðinlegu
hjónabandi. Hann hefur oft
talað um að skilja við konuna
sína en virðist ekki geta það.
Alla vega dregur hann það á
Þess vegna finnst mér að
ég sé í eins konar vítahring
sem ég kemst ekki út úr. Mér
finnst sambandið orðiö þrúg-
andi og ég orðin háð því en er
jafnframt með sektarkennd
yfir því. Svo þori ég ekki al-
mennilega að siíta því af ótta
við aö verða einmana. Það er
líka voða gott að finna að
maður er elskaður öðru
hverju.
Eisku sálfræðingur, gefðu
mér nú einhver ráð svo ég
geti farið að lifa eðlilegu lífi
aftur.
Olla.
langan tíma eða um það bil
eitt og hálft ár. Ég hef nokkr-
um sinnum reynt að slíta
sambandinu en hann kemur
alltaf aftur, segist sakna mín
og elska mig svo mikið og
ekki geta lifað án mín og alltaf
tek ég við honum. í rauninni
vil ég slíta sambandinu en
langinn og ég er eiginlega
hætt að trúa því að hann komi
nokkurn tíma til með að gera
þaö. Ég er heldur ekki viss
um aö ég kæri mig um að
hann geri það mín vegna
enda er ég ekki viss um að ég
vildi búa með honum. Áður
var ég spennt fyrir honum og
beið eftirþví að hann skildi og
við gætum farið að lifa opin-
berlega saman en nú kvíði ég
jafnvel slíkum umræðum. Ég
er löngu hætt að ýta á hann
með að gera eitthvað í skiln-
aðarmálum sínum.
Áöur flýtti ég mér heim úr
vinnunni og beið eftir því að
heyra frá honum eða að hann
kæmi, ef honum tókst að
finna tíma til þess. Þetta varð
til þess að ég missti marga
vini enda gat ég ekki heldur
rætt þetta viö þá. Leyndin hef-
ur gert það að verkum að ég
er nú mikið ein og er þess
vegna líka hrædd við að slíta
sambandinu af ótta við að
verða einmana. Það hefur líka
veriö reyndin þegar ég hef
slitið því. Ég veit ekki hvaö ég
á við tímann að gera. Það er
orðið svo fast að ég fari beint
heim eftir vinnu, sitji heima á
kvöldin og bíði eftir honum að
ég kann ekkert annað og verö
því einmana þegar ég veit að
það er ekki lengur von á hon-
um eða hringingu frá honum.
Kæra Olla.
Víst er ég sammála þér þegar
þú segir aö þú sért í slæmum
málum. Samkvæmt því sem
þú segir sjálf líður þér illa og
langar til að gera eitthvað í
málinu en ert jafnframt hrædd
við það sem við tekur. Ég er
sammála þér um að svo virð-
ist sem þú sért orðin háð
sambandinu. Sá grunur læðist
einnig að mér að þú gerir þig
almennt háða þeim sem elska
þig af ótta við að missa af ást-
inni.
HVERJIR FARA í FRAM-
HJÁHALDSSAMBÖND?
Það er ef til vill nokkuð gróft
að fullyrða að það sé einhver
ákveðin tegund mannfólks
sem leiðist út í föst framhjá-
haldssambönd en þó eru á-
kveðnir hlutir sem sameina
slíka einstaklinga. í flestum til-
vikum er um að ræöa sam-
bönd þar sem maöurinn held-
ur framhjá konu sinni með ó-
giftri konu eða konu sem ekki
er í sambúð, eins og í þínu til-
viki. Hitt er auðvitað til að það
sé gift kona sem heldur við ó-
giftan mann eða tveir giftir
einstaklingar haldi hvor við
annan, það er þó held ég
sjaldgæfara. Ekki veit ég þó
um neinar rannsóknir á
þessu.
Ef við höldum okkur við að-
stæður eins og I þínu tilviki og
það sem ég held að sé al-
gengast er grunur minn sá að
maðurinn sé í flestum tilvikum
ósjálfstæður, óáreiðanlegur,
meö lítiö sjálfstraust og litla
sjálfsvirðingu. Honum finnst í
flestum tilvikum hann lifa I lé-
legu hjónabandi og það sé
konunni hans að kenna og
hann geti ekkert gert í því. Oft
finnst honum hann hafa lagt
sig allan fram um að gera
hjónabandið gott, lagt sig
fram um að koma til móts við
konuna sína og fjölskylduna
en ekkert fá á móti. Honum
finnst hann ekki metinn að
verðleikum. Hann sér ekki
þann veikleika sinn að hann
gerir sig undirgefinn og ó-
spennandi og óeftirsóknar-
verðan með þessari hegðun,
sem fyrst og fremst beinist að
því að vonast eftir ást og um-
hyggju í stað þess að fara
beint og skilmerkilega fram á
það - skilja síðan ef hann
ekki fær þaö sem hann hefur
þörf fyrir í hjónabandinu.
Konan, sem tekur þátt í
slíku framhjáhaldssambandi,
er að mínu viti í flestum tilvik-
um kona sem hefur mikla ást
að gefa og er jafnframt í þörf
fyrir mikla ást. Þetta er kona
með stóran faðm og mikla
umhyggju, kona sem ekki ger-
ir kröfur en er að því leyti lík
manninum að hún vonast eftir
að ástin komi til hennar en
finnst ekki sjálfsagt að hún sé
elskuð. Vonin um ást magn-
ast í því tilviki að hún finnur
að hún getur gefið ást, vegna
þess að þá aukast, að því er
henni finnst, möguleikarnir á
að maðurinn elski hana til
baka.
Oft sameinast þessir ein-
staklingar í gegnum það að
maðurinn fer að ræða vanlíð-
an sína í hjónabandinu við
konuna, hún sýnir honum um-
hyggju og skilning og þau ná
saman, oft í margra klukku-
stunda samræðum um mikil-
vægi gagnkvæmrar umhyggju
og ástar í hjónabandi.
Manninum finnst hann loks-
ins hafa hitt einstakling, sem
„skilur" hann og konunni finnst
hún hafa hitt skilningsríkan,
umhyggjusaman og ástríkan
mann sem sé misskilinn og
því geti hún veitt honum það
sem hann ekki fær í hjóna-
bandinu.
HVERS VEGNA
HELST SAMBANDIÐ?
Stundum leiða slíkir fundir til
skilnaðar mjög fljótt hjá mann-