Vikan - 15.07.1993, Síða 8

cctuME uceizii
erlendis í sjö ár en héldum nú
heim til lengri dvalar - eða til
fimm ára. Á þeim tfma var
Hjálmar reyndar þrjú síðustu
árin mikið í Vínarborg í tengsl-
um við RÖSE, Ráðstefnu um
öryggi og samvinnu í Evrópu.
Þá var hann oft mikið í burtu á
meðan við vorum heima,
börnin og ég.
Reykjavík og útréttingar hvers
konar oft tímafrekari. Yngsta
barnið okkar, Anna Karin, var
aðeins eins og hálfs árs þegar
við komum til Brussel, Sveinn
Kristinn fimm ára og Hannes
Birgir fjórtán."
- Þú kynntist snemma
diplómatalífinu. Fannst þér
eitthvað breytast við það?
Spjallaó
yfir borð-
um. Anna
ásamt
gestum
þeirra
Hjálmars ■
tilefni af
reyk-
vískum
menn-
ingar-
dögum.
Þegar Anna og Hjálmar
fluttust til Brussel voru þörnin
orðin þrjú.
„Það var svolítið erfitt en ég
var viðbúin þessu. Ég var svo
til mállaus á franska tungu
þegar ég kom til Brussel en
fór í tíma til að bæta úr því.
Krakkarnir voru ungir þá og
því hafði ég ekki mikinn tíma
til að stunda námið. Ég þurfti
„Ég set á
mig svunt-
una um
þrjú-
leytið.“.
Anna
útbýr for-
réttinn.
að koma þeim til og frá skóla
og vera ævinlega til staðar.
Það fer alltaf mikill tími f hlut-
ina þegar maður er á nýjum
stað og fjölskyldan þarf að
laga sig að nýjum aðstæðum.
Vegalengdirnar eru meiri en
við eigum að venjast heima í
„Já, það má segja það.
Strax á þeim tíma þurfti ég að
koma fram fyrir íslands hönd
hvert sem ég fór, til dæmis við
tækifæri þar sem fólk úr utan-
ríkisþjónustu hinna ýmsu
landa kom saman. Á þeim
tíma var það sem laut að
diplómatalífinu ekki nærri eins
mikið og síðar varð. Það má
segja að maður hafi þjálfast í
þessu smám saman og ég
vandist því að standa sjálf fyr-
ir opinberum móttökum og
veislum eftir því sem tfminn
leið.
Það var svo árið 1989 að
Hjálmar varð sendiherra í
Bonn. Þá verður starf mitt
miklu meira og fer að snúast í
auknum mæli um landkynn-
ingu. Hér í Þýskalandi verður
sú breyting um leið að sam-
einingin á sér stað og landið
verður ennþá stærra. Það er
heilmikill áhugi á íslandi í
Þýskalandi, við höfum svo
sannarlega orðið vör við það.
Við höfum þurft að ferðast
víða um umdæmið en undir
sendiráðið hér heyra auk
Þýskalands Sviss, Austurríki,
Grikkland, Ungverjaland og
Lichtenstein. Við erum mikið á
ferðinni innan Þýskalands og
til hinna landanna höfum við
farið nokkrum sinnum, oftast
til Austurríkis og Sviss.“
ÞÝSKA OG
FATASAUMUR
- Og þú ferð að læra þýsku af
krafti.
„Þegar við komum hingað
fyrst talaði ég varla orð í
þessu annars ágæta máli.
Fyrstu fjóra mánuðina fór ég í
strangt þýskunám og var í
skólanum í fimm tíma á dag.
Á þeim tíma gat ég ekki farið
eins mikið með Hjálmari og
ég hefði viljað en hann var þá
eins og endranær mikið á
ferðinni starfs síns vegna - ég
mátti ekki missa úr í skólan-
um. Mér fannst námið þurfa
að ganga fyrir því að þó svo
maður geti bjargað sér hér á
ensku þá er það aldrei það
sama og að geta tekið þátt í
samræðum á þýsku. Tfminn
fór því mikið í þetta á daginn
fyrstu mánuðina. Ég fór
reyndar aftur í þýskunám árið
eftir en þá gat ég tekið það
talsvert léttara. Ég hafði betra
næði til að stunda þýskunám-
ið heldur en þegar ég var í
Brussel að hressa uþþ á
frönskukunnáttuna. Þá voru
börnin svo lítil. Mér þótti líka
skemmtilegt að eiga þess
kost að vera í skóla á ný.
Það er auðvitað hægt að
nota enskuna við mörg tæki-
færi, eins og í öðrum
diþlómataboðum auk þess
sem ég á ágætar vinkonur í
hinum ýmsu sendiráðum sem
ég tala við á ensku. Eftir að
ég hafði verið í þýskunámi
fannst mér illa með tímann
farið ef ég hefði síðan ekki
tækifæri til að nota kunnáttu
mína. Margir kvarta yfir því að
þeir fái sjaldan tækifæri til að
tala þýsku og það kann að
vera rétt - nema maður leiti
eftir því. Ég hef alltaf haft
gaman af fatasaumi og fann
skóla hér f Bonn þar sem
kennd er hönnun og fata-
saumur. Ég dreif mig á fyrsta
námskeiðið og hef verið við-
loðandi skólann síðan. Þar er
eingöngu töluð þýska og ég
fæ tækifæri til að spreyta mig
í málinu og bæta við kunnáttu
mína. Þess má jafnframt geta
að ég hef líka verið á nám-
skeiði í postulínsmálun sem
ég hef lengi haft áhuga á.“
Á MEÐAL FÓLKS
„Fljótlega eftir að ég kom
hingað gerðist ég meðlimur í
klúbbi sem konur úr þýska ut-
anríkisráðuneytinu standa fyr-
ir og nefnist „Velkomin til
Bonn“. Þetta er stór kvenna-
klúbbur og innan hans eru
smærri hóþar, þar á meðal
einn sem er ætlaður konum
sem vilja æfa sig í þýsku. Um-
ræðuefnið er margbreytilegt
og aldrei það sama. Þarna
hef ég fengið gott tækifæri til
að æfa mig og um leið að
kynnast landinu betur og
menningu þess. Ég hafði
kynnst félagsskap af svipuð-
um toga í Stokkhólmi en þar
var ég formaður samtaka
diplómatakvenna í tvö ár.“
- Finnst þér viðmótið breyt-
ast þegar þú talar þýsku við
innfædda?
„Já, greinilega. Þeir eru
eins og Islendingar í þessum
efnum - þó að maður tali
bjagað eða geri málfræðileg
mistök virða þeir mann fyrir
viðleitnina. Oft situr maður á
milli tveggja veislugesta sem
ekki tala ensku, aðeins þýsku,
þá er það vissulega kostur að
geta talað við þá á þeirra
máli. Ef maður talar ekki
þýskuna getur maður bara
setið þegjandi og horft á kert-
in á borðinu. Ég held að mað-
ur geti orðið hálfeinangraður
ef maður talar ekki málið.
Þýskukunnáttan gerir mér
jafnframt kleift að geta fylgst
með öllu í sjónvarpi, útvarpi
og í dagblöðum. Að kunna
eitthvað fyrir sér í því tungu-
máli sem talað er á þeim stað
sem maður býr á um lengri
eða skemmri tíma opnar ýms-
ar dyr. Þær sendiráðskonur
sem ég hef heyrt kvarta yfir
því að vera einangraðar hafa
yfirleitt ekki gert sér far um að
tileinka sér málið og leita eftir
að kynnast Þjóðverjum. Þær
hafa jafnvel ákveðið það með
sjálfum sér að þeir séu allir
leiðinlegir og frekir, sem
margir halda fram sem kynnst
hafa þeim utan Þýskalands.
Manni hlýtur að fara fljótt að
leiðast ef maður hittir aldrei
fólk sem maður getur rætt við
um sameiginleg áhugamál og
skipst á skoðunum við, það er
alveg sama hvort það er hér í
Þýskalandi eða heima á ís-
landi."
LANDKYNNING
OG LANCIER
„Við Hjálmar höfum bryddað
upp á ýmsu til þess að kynn-
ast fólki og eiga skemmtilegar
stundir með þvi. Eitt sinn þeg-
ar ég var stödd heima fór ég á
fund Sigvalda Þorgilssonar
danskennara og bað hann að
kenna mér hópdansinn lancier
sem hann hefur til dæmis ver-
ið að kenna öldruðum f
Reykjavík undanfarin misseri.
Ég lærði sporin i þessum
skemmtilega samkvæmisdansi
og ákvað að breyta svolítið til
næst þegar við byðum heim á-
kveðnum hópi kunningjafólks
úr fáeinum sendiráðum hér í
nágrenninu. Ég gerði mitt
besta til að kenna gestunum
dansinn. Fyrst virtist sem allir
væru komnir með fjóra fætur
8 VIKAN 14.TBL. 1993