Vikan - 15.07.1993, Síða 51

STJORNUGJOF
► FRAR/FR MFISTARAVERK
★ ★★★ = MJÖG GÓÐ
DAVID BOWIE:
BLACK TIE, WHITE NOISE
BOWIE ORDINN
MJÚKUR?
Það eru um það bil níu ár frá
því að út kom mjög slöpp
plata frá David Bowie, Tonight
(1984), en árið áður hafði
hann hins vegar sent frá sér
Let’s Dance sem seldist i
milljónum eintaka. Á þeirri
plötu var upptökustjórinn Nile
Rogers á tökkunum og svo er
einnig nú á Black Tie, White
Noise en flestir spilaranna eru
óþekktir, fyrir utan Lester
Bowie (trompet) og Mick Ron-
son (gítar) sem stóð sem
stytta við hlið Bowies hér á
árum áður. Einnig á trompet-
leikarinn góökunni Lester
Bowie firnagóöa spretti í
nokkrum lögum sem flest eru
eftir Bowie, þó er eitt eftir
Morrisey og annaö eftir gömlu
Cream.
Fyrsta lagið sem greip mig
var You've Been Around.
grípandi og fönkaður smellur.
Þar er þessi djúpa og góöa
rödd Bowies, sjarminn flæðir
út úr hátölurunum. Sami
sjarmi kemur reyndar líka
fram í lögunum Nite Flight
(eftir einhvern Engels, ekki
samt Friedrich!) og I Know It's
Gonna Happen Someday
(Morrisey) og Bowie syngur
geysivel.
Það eru blendnar tilfinning-
ar hjá mér í garð Black Tie,
White Noise, þá aðallega
vegna þess að mér virðist
sem allur tryllingur og spenna,
einmitt það sem einkenndi til
dæmis Scary Monsters
(1980), sé horfið úr Bowie.
Hann er orðinn svolítið „mjúk-
ur”, kallinn. Og svo eru þarna
lög sem mér finnst bara ein-
faldlega ekkert variö í eins og
Pallas Athena og Lucy Can’t
Dance. Hæfileikar Bowies eru
meiri en þessi tvö lög segja til
um.
STJÖRNUGJÖF: ★ ★★
Nyjasti
dískur
Davids
Bowie,
Black Tie,
White
Noise,
hefur
bæöi kosti
oq qalla.
DEPECHE MODE:
SONGS OF FAITH
AND DEVOTION
Á TOPPNUM
Best að segja það strax; nýi
diskurinn frá bresku hljóm-
sveitinni Depeche Mode er
frábær. Það er eitthvað óend-
anlega heillandi við þessa
tónlist sem á köflum ber sterk-
an keim af kvikmyndatónlist,
skapar litlar stemmningar en
sækir ennfremur áhrif til sálar-
tónlistar, gospeltónlistar (lagið
Condemnation) og víðar. Þeir
gleyma þó ekki popptónlistinni
sem virkar svolitiö „köld" og
er lagiö Rush gott dæmi um
það en lagið sem ég hef haft
algerlega á heilanum undan-
farið er Walking in My Shoes,
frábært lag en með þungri
undiröldu og söngurinn hjá
Dnvid Gahan pr hrpin nerla
|j v 1EPECHE
llL í) -
l^ra.r 1 fyi; Oðc
/liyt
'Vr'
i
50^9? Of FöiTN j\NO dívqtíoM
Depeche
Mode hef-
ur nú gef-
iö út lang-
besta verk
sitt til
þessa,
Songs of
Faith and
Devotion.
sem og reyndar ma segja un
allt verkið.
Likt og á Violator (1990) ei
þaö upptökustjórinn Flood
sem vinnur meö hljómsveil
inni og er þetta samstarf al
veg geysilega árangursríkt
útsetningarnar eru frábærar
hvert smáatriði þaulhugsaö
enda varla veikur punktur a
diskinum sem er að mínu
mati besta platan sem komiö
hefur út það sem af er árinu.
Depeche Mode eru nú tví-
mælalaust á toppnum á ferli
sínum.
STJÖRNUGJÖF: *★★★★
SUEDE:SUEDE
BOWIE
ENDURFÆDDUR?
Þessi sveit frá Bretlandi sló í
gegn í fyrra, þá aöeins meö
smáskífum en nú er kominn
Brett Anderson ur Suede er
á góöri leiö meö aö veröa
nýjasta stjarnan í bresku
rokki.
fullorðinn diskur frá Suede og
ekki minnka vinsældirnar viö
það. Suede skipa Brett And-
erson (söngur), Bernard
Butler (gítar/píanó), Mat Os-
man (bassi) og Mick Joyce
(trommur). Margir vilja meina
aö Brett Anderson sé eins
konar nýr Bowie enda heyrast
áhrif frá honum og fleiri glys-
rokkurum greinilega í tónlist
sveitarinnar, sem er í miðlungi
kraftmikið gítarrokk, melódískt
og iðar af spennu.
Það ber að varast að bera
Suede of mikið saman við
aöra listamenn. Sveitin hefur
sinn sjálfstæöa stíl og
festir að hljómsveitin á það
skilið.
STJÖRNUGJÖF: ★★★★
STUTTUR FRAKKI:
ÚR KVIKMYND
Tónlistin úr kvikmyndinni
Stuttur Frakki er ekki alveg í
samræmi við myndina sjálfa,
til dæmis vantar Bubba og
SSSól en það er vegna
ákveðinna samkeppnisað-
stæðna á plötumarkaðinum
hérlendis. Hins vegar er Jet
Black Joe með tvö mjög stutt
lög, annpö alveg þrælgott,
Never Mind, sem endar þó
ansi snögglega eins og lengd-
in gefur til kynna. Annars eru
Bogomil.Font og Milljónamær-
ingarnir mitt uppáhaldsnúmer
á diskinum með standardinn
Nice and Easy. Móeiður Júní-
usdóttir tekur vel heppnaða
útgáfu af laginu Komdu til
mín, Nýdönsk flytur Skynjun
mjög vel, Sálin er meö tvö
lög, Grímu og Salt í sárin, hiö
fyrra er betra, Saltið er yfir-
keyrt, virkar eins og á vitlaus-
um hraða. Todmobile á mun
betri lög en Níu líf í fórum sín-
um. Gamla Spilverkið kyrjar
svo Styttur bæjarins er dregur
að lokum disksins.
Einnig er þarna aö finna sex
stef eftir Eyþór Arnalds og eru
þau

heyrist paö
ágætlega í laginu Sleeping
Pills sem er eitt rólegasta lag
disksins en lagiö á undan því,
The Drowners, er með meiri
keyrslulögum. Aöalsmerki
sveitarinnar er Brett Anderson
og verður aö segjast að hann
er einn eftirtektarveröasti
söngvari Bretlands um þessar
mundir. Suede er svo sannar-
lega á leið til frægöar og
frama og diskur þessi stað-
flest spiluö a strengja-
hljóðfæri. Þau eru innan við 10
mínútur af diskinum. virka því
pínulítið eins og uppfylling,
svona skotið á milli hinna lag-
anna. Sum þeirra eru þó lengri
en lögin frá Jet Black Joe, til
dæmis Rót og dót og frískir
menn, en það ásamt Rúnar
fær góöa hugmynd og Stuttur
Frakki í París eru þau bestu.
STJÖRNUGJÖF: ★★*