Vikan - 23.09.1993, Qupperneq 44

TEXTI: EINARINGVIMAGNÚSSON
*
tilefni af alþjóölegri ráð-
stefnu um geimverurann-
sóknir, sem haldin verður í
Reykjavík og við Snæfellsjökul
dagana 4.-6. nóvember 1993,
þykir mér skylt að fjalla um
„fljúgandi furöuhluti" í Ijósi heil-
agrar ritningar. Haft var á orði
á ráöstefnu, sem haldin var í
Háskólabíói laugardaginn 28.
ágúst síöastliðinn, að ef geim-
verur, sem tilkynnt hafa komu
sína við jökulinn þann 5. nóv-
ember næstkomandi, lenda í
raun og hafa samband við ráð-
stefnugesti opinberlega, eins
og ráð er gert fyrir, gæti sá við-
buröur umbylt heimsmynd
okkar tíma og trúarbrögðum
um alla jöröina sem við byggj-
um. Vel má vera að svo kynni
aö fara fyrir flestum mannanna
börnum þar sem þorri fólks er
sér ekki meðvitandi um þaö
sem staðiö hefur í Biblíunni í
aldir og sumt í árþúsundir. í
Ijósi tækniþekkingar okkar
tíma ættu samt flestir að geta
séð frá hverju Biblían er í raun
og veru að segja, vilji menn
yfirhöfuð sjá.
Bæði Gamla og Nýja testa-
mentið innihalda stórmerkileg-
ar frásagnir um fljúgandi
furðuhluti (UFO) þótt þar séu
þessi fyrirbæri nefnd öðrum
nöfnum. Gjarnan er talað um
dýrð Guðs, tign Guðs, ský-
stólpa, eldstólpa, Ijós, reykjar-
mökk, rödd Drottins, anda
Guös, svo og himneskar her-
sveitir Guðs og Drottinn sjálf-
ur kallaður Drottinn hersveit-
anna á himnum.
Ekki hefur fólki í gegnum
tíðina þótt þessi hugtök sanna
neitt í þá veru að guðirnir hafi
verið geimfarar. En höfum
hugfast aö þeir sem færðu í
letur höfðu líklega ekki yfir
sömu tækniþekkingu aö búa
og við. Það er því ekki undar-
legt þó ritað sé um eirfugla,
eldlega vagna og eldlega
hesta þegar „fljúgandi furðu-
hluturn" hefur verið lýst. Ekki
eru margir áratugir síðan fólk í
íslenskum sveitum talaði um
járnhesta þegar það sá fyrstu
dráttarvélarnar.
í 5. Mósebók segir að Guð
hafi „ekið yfir himininn í skýj-
unum í tign sinni“. „Sjá, Drott-
inn ekur á léttfæru skýi og
kemur til Egyptalands,“ segir f
19. kapítula spádómsbókar
Jesaja. í 22. kafla Jobsbókar
segir: „Guð gengur á himin-
hvelfingunni... með hávaða
og harki hendist hann yfir jörð-
ina.“ í Esekíel segir: „Þá kom
dýrð ísraels Guös úr austri og
varð aö heyra sem nið mikilla
vatna og landið var uppljómað
af dýrð hans.“ (43:2) „Dýrð
Drottins hóf sig upp frá ker-
úbunum yfir á þröskuld must-
erisins, varð musteriö þá fullt
af skýmökk.“ (Esekíel 10:4-5).
Lesum í 2. Mósebók þær
línur sem alveg eins gætu
staöið í góðri vísindaskáld-
sögu en þar mælir Guð við
Móse: „Þú skalt standa uppi á
berginu. En þegar dýrð mín
fer framhjá vil ég láta þig
standa í bergskorpunni, og
mun ég byrgja þig með hendi
minni uns ég er kominn fram-
hjá.“ (21-23) Áður hafði þetta
gerst: „Er Móse var kominn
inn í tjaldið steig skýstólpinn
niður og nam staðar við tjald-
dyrnar og Drottinn talaði við
Móse. Og allur lýðurinn sá
skýstólpann standa við tjald-
dyrnar... En Drottinn talaði við
Móse augliti til auglitis, eins
og maður talar við mann.“ (2.
Mósebók 33:9-11)
Lengi má halda áfram að
vitna í heilaga ritningu sem
styður þá kenningu aö vits-
munaverur hafi haft afskipti af
mannkyni þessarar jarðar frá
upphafi mannlífsins hér á
jörö. í fyrstu Mósebók biður
Guð manninn að endurupp-
44 VIKAN 19. TBL. 1993