Vikan - 21.03.1994, Qupperneq 18

LESBÍUR
ikan leit inn til þeirra
Sólveigar Magneu
Jónsdóttur og Önnu
Sigríðar Sigurjónsdóttur og
leitaði svara við þessum
spurningum, meðal annarra,
jafnframt því að forvitnast
um skoðanir þeirra á lífinu
og tilverunni sem eru örugg-
lega ekki þær sömu og
flestra sem lifa í gagnkyn-
hneigðum heimi,
Ég byrjaði á að spyrja
hversu gamlar þær væru.
Anna svaraði því til að hún
væri þrjátíu og tveggja en
■ „Mér fannst
ég lifa í blekk-
ingu en maður
vill ekki trúa
að það Ifif sem
maður liffir sé
blekking."
■ „Mér fannst
þetta vera mjög
eðlilegt en það
sem var kannski
vandamál í mín-
um augum var
hræðslan við
annað fólk og
þá fordóma sem
maður vissi um í
þjóðfélaginu."
Sólveig Magnea þrjátíu og
eins.
Sú síðarnefnda rekur fyrir-
tækið Hitt og þetta, sem hef-
ur hitt og þetta á verkefna-
skrá sinni eins og innflutn-
ings- og sölustarfsemi ýmis-
konar. Fyrirtækið sérhæfir
sig einnig í tengslum við fólk
sem fæst við andleg málefni
og mun koma til með að
koma á framfæri erlendum
læknamiðlum sem eru til
þjónustu reiðubúnir fyrir
landann.
Anna Sigríður starfar sem
listakona. List hennar er ekki
höggmyndalist í bókstaflegri
merkingu þess orðs heldur
eru verkin nær eingöngu
unnin úr málmum og byggð
upp með margbreytilegri
málmsuðutækni og er ís-
lenskt grjót samofið á
skemmtilegan hátt í verkin.
Hún hefur til umráða lítinn
sýningarsal sem ber vinnu-
heitið „Gallerí í gangi“ og er
öllum heimill aðgangur sem
áhuga hafa. Hann er stað-
settur að Brautarholti 11 til
13, bili 4, þar sem fyrirtæki
Sólveigar er einnig til húsa.
Anna Sigríður hefur verið
við nám í Myndlista- og
handíðaskóla íslands og fór
að því loknu í framhaldsnám
til Hollands þar sem hún var
í borginni Enschede í um
fjögur ár og útskrifaðist frá
listaskólanum AKI Akademi
voor beeldende kunst eftir
þriggja ára framhaldsnám.
Hún fæst einnig nokkuð
við teikningu og eru blek-
teikningar hennar helsta
áhugamál en olíu- og pastel-
teikningar eru henni einnig
hugleiknar. Hún hefur tekið
þátt í sýningum í Svíþjóð,
Skotlandi, Þýskalandi, Hol-
landi, Færeyjum og hér
heima.
MÉR FANNST ÉG LIFA I
BLEKKINGU
Þegar ég hafði fræðst
svolítið um starf þeirra og
bakgrunn var best að halda
áfram með umræðuefnið og
spyrja hvenær svona tilfinn-
ingar byrji að gera vart við
sig?
„Ég held að það sé um
það leyti sem fólk verður
kynþroska," segir Anna „og
jafnvel fyrr hjá sumum og er
hægt að nefna sem dæmi
um það þegar stelpa verður
skotin í kvenkennara sínum,
en þaö er ekki víst að allir
geri sér þá grein fyrir þess-
um tilfinningum - ég á við að
viðkomandi sé samkyn-
hneigður.
Þegar fólk, sem er sam-
kynhneigt, fer að hugsa til
baka áttar það sig á því að
það hafa verið þessar hvatir
sem hafa stjórnað."
Hvernig tilfinning er þetta?
„Ég held að þetta sé eins
og hver önnur ást. Þetta er
örugglega eins og þegar
gagnkynhneigðir verða
skotnir í vini sínum eða vin-
konu. Á þessum árum veit
maður ekki hvaða tilfinningar
þetta eru því þær eru að
jafnaði ekki til í þeim skil-
greiningum sem viðteknar
eru í samfélaginu."
Hvenær haldið þið að
þessar tilfinningar almennt
fari að gera vart við sig?
„Það er tvímælalaust á
þeim aldri sem kynhvötin fer
að segja til sín,“ segja þær.
„Við vorum báðar í kynn-
um við karlmenn á þessum
árum og Anna var í föstu
sambandi ( nokkur ár. Við
fengum lítið út úr þessum
samböndum, kynferðislega
sem andlega, og var þeim
því sjálfhætt."
„Ég var alltaf leitandi, þótt
mér þætti mjög vænt um
þennan kærasta minn, og ég
vissi alls ekki hvað ég vildi,"
segir Anna.
Hvað fannst þér vera að?
„Mér fannst við ekki vera
eins nátengd og ég hélt að
fólk ætti að vera í slíkum
samböndum. Kynlíf og til-
finningar eru að sjálfsögðu
mjög samtvinnaðir þættir í
sambandi en hvorugt var til
staðar í mínu tilfelli."
Hvernig leið þér í þessu
sambandi?
„Mér fannst ég lifa í blekk-
ingu en maður vill ekki trúa
að það líf sem maður lifir sé
blekking - tilfinningar mínar
leituðu allt annað og þetta
var alger afneitun við það
sem ég var í raun. Ég reyndi
að byggja upp ákveðna
framtíðardrauma með þess-
um manni og passa inn í
samfélagið á þeim forsend-
um en það hentaði mér að
sjálfsögðu ekki og mér leið
mjög illa yfir þessu öllu sam-
an. Hann vissi samt frá upp-
hafi, að ég þykist fullviss, um
hvað málið snérist."
KENNDIN VERDUR AÐ
RAUNVERULEIKA
Hvernig leið þér þegar þú
varst á þessum viðkvæma
aldri, átján ára til tvítugs,
sem oft er kallaður þessi al-
vöru kynþroskaaldur?
„Þá fannst mér það að
vera með konum vera það
eina rétta og ekkert annað
kæmi til greina.
Hvernig var með skyndi-
kynni á þessum árum?
„Að sjálfsögðu kynntist ég
konum og varð mjög ást-
fangin af sumum þeirra en
að sjálfsögðu voru margar
sem þorðu ekki að stíga
skrefið til fulls.“
Hvenær varst þú sjálf sátt
við að þú værir eins og þú
ert?
„Það tók mig vissulega
nokkurn tíma að sætta mig
við það, en ég er fullkomlega
sátt við mig eins og ég er
núna. Mín skoðun er sú að
það geti tekið nokkur ár að
viðurkenna svona hluti fyrir
sjálfum sér, hvað þá fyrir
öðrum, en það átti ekki við
um mig þar sem ég viður-
kenndi þetta nokkuð fljót-
lega. Ég held að þetta sé
spurning um kjark, að þora
að takast á við hlutina eins
og þeir eru. Samt sem áður
viðurkenndi ég þetta ekki
strax og færi gafst.
Það vildi til eitt sumarið
fyrir nokkrum árum að ég var
að leita fyrir mér í þessum
efnum og skrapp á skemmti-
staðinn sem var og hét Óðal,
við Austurvöll, sem margir
kannast eflaust við frá þess-
um tíma. Hann var þá það
sem kalla má felustaður fyrir
lesbíur og homma. Þar
dansaði ég við konu og
vangaði við hana meira að
segja.
Ég get sagt þér að óg ætl-
aði ekki að þora í vinnu á
eftir því ég var viss um að
allir hefðu tekið eftir þessu
og vissu því um kynhneigð
mína.“
Var þessi kynhneigð þín
eitthvað sem þú vildir losna
við og leist á sem vanda-
mál?
„Nei, alls ekki. Mér fannst
þetta mjög eðlilegt en það
sem var kannski vandamál í
mínum augum var hræðslan
við annað fólk og þá for-
dóma sem maður vissi um í
þjóðfélaginu.
Ég vildi ekki breyta þessu
á nokkurn hátt og mér leið
mjög vel með þessar tilfinn-
ingar því ég vissi að svona
var ég gerð.
Það var mikill léttir þegar
ég var búin að viðurkenna
þetta fyrir sjálfri mér en fram-
undan var að taka á málun-
um.
Það má segja að ég hafi
verið mjög heppin að foreldr-
ar mínir og systur tóku
þessu vel.“
Hvenær ákvaðstu að
segja fjölskyldunni frá
þessu?
„Ég held að hana hafi ver-
ið farið að gruna þetta. Ég er
þannig gerð að ég vil hafa
hlutina á hreinu og því vildi
ég segja þeim frá þessu sem
fyrst. Ég sagði þeim strax frá
því þegar ég ákvað að sam-
bandi mínu við kærastann
væri lokið og sagði þeim frá
þessu I leiðinni.
Mér leið mjög illa áður yfir
að geta ekki verið heil gagn-
vart foreldrum mínum og fjöl-
skyldu því það er erfitt að
geta ekki verið maður sjálfur
gagnvart þeim sem manni
þykir vænst um. Þau sögðu
mér að þau hefði verið farið
að gruna þetta en ég veit
ekki af hverju.
1 8 VIKAN 3. TBL. 1994