Vikan - 21.03.1994, Blaðsíða 59

í Ástralíu vann Magnús um nokkurt skeiö á meóalstóru naut-
gripabúi - þó á stærö vö Árnessýslu.
legt var að vera þarna," segir
Magnús.
„Þetta var allt öðruvísi
heimur en við eigum að
venjast og mjög einangrað-
ur. Sveitafólk í Ástralíu er
fremur óupplýst, lítil áhersla
er lögð á menntun og tölu-
vert er um ólæsi. Gildin eru
einföld; karlarnir voru harðir
og kerlingarnar töff. Stund-
um fannst mér ég vera í
villta vestrinu á síðustu öld.
Vinnuharkan var ótrúleg,
það var unnið sleitulaust frá
sólarupprás til sólarlags.
Kúrekarnir kölluðu mig
alltaf „helvítis útlendinginn",
sem var að vísu orðið hálf-
gert gælunafn í lokin en ég
held þeir hafi aldrei vitað
hvað ég hét.
Vitanlega var þetta Ijúf-
asta fólk inn við beinið, en
hugtök á borð við jafnrétti
kynjanna voru á svipuðum
grundvelli og var hér fyrir
200 árum,“ segir hann.
STEINALDAR-
MENNIRNIR
Á búgarðinum voru nokkrir
frumbyggjar í vinnu. Magnús
segir þá hafa verið á steinald-
arstigi fyrir 100 til 200 árum
þegar hvíti maðurinn hélt inn-
reið sína og hafa lítið þrosk-
ast síðan. „Þetta er trygglynt
fólk en mjög andlega beygt
og horfir aldrei í augu manns.
Þeir eru snillingar á hestum
og kunna vel á landið, líkt og
Indíánar. Þeir lifa í tvenns
konar raunveruleika, því
draumaheimurinn er þeim
jafn raunverulegur og raun-
heimurinn er okkur. Hugtakið
„eign“ er ekki til hjá steinald-
arfólki og þeir deildu með sér
öllum hlutum. Bretarnir skutu
þá í haugum, héldu þá alltaf
vera að stela frá sér, þegar
þeir tóku það sem hendi var
næst.
Ég kynntist líka fyrirbær-
inu „walkabout" en þá
standa þeir upp og fara,
hvað sem þeir eru að gera,
án þess að kveðja kóng né
prest. Þeir ganga hreinlega
af stað, eins og þeir séu kall-
aðir. Þá eru þeir að fara að
hitta ættingja sína, hugsan-
lega í mörg hundruð kíló-
metra fjarlægð. Svo koma
þeir kannski aftur að hálfu
ári liðnu. Það var þvf mjög
sérstök reynsla að vinna
með þeim og þeir eru mér
minnisstæðastir af þvi fólki
sem ég hitti þarna," segir
Magnús.
MERKI FARAND-
VERKAMANNSINS
Af búgarðinum fóru Magnús
og Catherine til Nýja-Sjá-
lands og voru þar í aðra sex
mánuði. „Það er dásamlegt
land og þar byrjuðum við á
því að fara á skíði á Suður-
eyjunni, í 3.000 metra háum
fjöllum. Eftir skíðafríið flækt-
umst við um, ég vann við að
mála hús og spila á börum.
Ég var alltaf með hljóðfærið
með mér og stundum datt
maður inn á bari og fékk tíu
til tuttugu dollara fyrir að
spila, eitthvað að borða og
nokkra fría bjóra,“ segir
Magnús.
Hann segir Márana, frum-
byggja Nýja-Sjálands, hafa
verið sérlega hrifna af ís-
lenskum lögum á borð við
„Sestu hérna hjá mér, ástin
mín.“ Márarnir kunnu ekki að
syngja þegar hvíti maðurinn
kom til Nýja Sjálands, en
gleyptu við taktinum og
söngur er nú stór hluti menn-
ingar þeirra. Magnús segir
þeim þó ekkert vel við hvíta
manninn sem kom og stal
landinu þeirra en að sjálfur
hafi hann komist vel inn á
þá. „Tónlistarmaður eins og
ég á auðveldara með að
gefa af sér en margur annar,
með því að spila eitt lag þeg-
ar komið er svolítið stuð í
mannskapinn. Hvítt fólk fór
lítið inn á þeirra bari en í fá-
fræði minni gekk ég beint inn
með minn gítar og kynntist
ég nokkrum þeirra ágæt-
lega,“ segir hann.
Auk þess að spila á Mára-
þörum gekk Magnús á milli
og bankaði upp á þar sem
hann sá hrörleg hús. Þar
bauðst hann til þess að taka
til í garðinum og mála húsið
að utan. Þannig fékk hann
nokkur verkefni og hafði þá
fasta vinnu í eina viku í
senn, við að mála hús og
snyrta garða.
Á Nýja Sjálandi gistu þau
hjónakornin ýmist í tjöldum,
eða hjá kunningjum. Alla
ferðina höfðu þau ekkert
meðferðis utan sitthvorn
bakpokann, með tvenna
skó, sokka, nærföt og boli til
skiptanna. Hinum ungu og
áræðnu er ekkert ómögu-
legt.
RIGNING í REYKJAVÍK
Magnús segir verðmætamat
sitt hafa breyst við heims-
reisuna.
„Ég var bara strákur frá
Seyðisfirði þegar ég lagði
upp í ferðina. Að vísu hafði
ég búið í Evrópu en Reykja-
vík er brot af Evrópu. Hún á
hins vegar vart eitt einasta
atóm sameiginlegt með As-
íu. íslendingar sem eiga kost
á því að heimsækja þriðja
heiminn ættu ekki að sleppa
því vegna þess að það er
holl reynsla.
Við komuna til íslands
hafði ég verið í burtu í sex ár
og fannst ég kominn á mörk
hins byggilega heims. Mér
fannst Reykjavík alveg fár-
ánlega ömurleg, það rigndi
náttúrulega i sex vikur og
svo skall á þetta verkfall op-
inberra starfsmanna. Ég ætl-
aði aftur í tónlistarkennslu
en það var enga vinnu að fá.
Mér fannst allir íslendingar
vera nöldrandi út af einhverj-
um smáatriðum og fyrst eftir
heimkomuna fannst mér þeir
allir asnar; millar að væla út
af einhverjum þúsundköllum.
Maður heyrði fólk í ágætis
starfi, með sitt hús og bíl,
vera að kvarta og kveina.
Eftir að vera innan um fólk
þriðja heimsins virkaði slíkur
söngur fáránlegur, að svona
ríkt fólk þættist vera á bjarg-
brúninni. Bjargbrúnin er vit-
anlega huglæg en íbúar Ind-
lands eru að berjast fyrir lífi
sínu daglega.
Eftir að búa á ítalfu fannst
mér vanta alla lífsgleði - hér
var bara nöldur og rigning og
suddi og væl. Ég var kominn
á fremsta hlunn með að fara
út aftur þegar ég fékk þetta
starf op hef ílengst hér í tæp
tíu ár. I dag geri ég mér Ijósa
grein fyrir þvi að það eru al-
ger forréttindi að búa á ís-
I landi.“ □
3. TBL. 1994 VIKAN 59
FERÐALOG