Vikan - 28.05.1998, Blaðsíða 18

að nýju. Ég hefði kannski átt
að feta sömu leið og Ben -
fara í leyniþjónustuna, hugs-
aði John.
í>að var of seint að iðrast.
En það var gaman að hitta
Ben að nýju. Og það var líka
hagnýtt. Ben starfaði fyrir
C.I.A. og John hugsaði sem
svo að það væri ánægjulegt
að hann væri fyrsti af gömlu
félögunum, sem Ben heim-
sótti þegar hann kom frá
Suður-Ameríku.
Þeir höfðu fengið sér sam-
an í glas og Ben hafði talað
af sér. Hann hafði sýnt hon-
um það sem átti að vera al-
gjört leyndarmál. Stórt glas
sem hann hafði með sér
heim og átti að skila til til-
raunastofu C.I.A. En það
var vandamálið hans Ben að
vera svolítið lausmáll.
“Þetta er leyndardómur
indíánanna. Baneitraður
andskoti,” hafði Ben sagt.
Og hann hafði bætt því við
að það væri ómögulegt að
finna þetta eiturefni við
krufningu. Sá sem fær nokk-
ur milligrömm af þessum
skratta er óðar kominn inn í
annan heim - og vonandi
betri,” hafði Ben sagt og
hlegið eins og honum einum
var lagið.
John fékk hugmyndina
kvöldið sem þeir Ben voru
að skemmta sér saman. Ben
hafði sofnað í sófanum og þá
laumaðist John í töskuna
hans og náði í eiturflöskuna.
Síðan læddist hann fram í
baðherbergi, fann þar tómt
meðalaglas og hellti í það
nokkrum dropum af þessum
banvæna vökva.
Nú var hann með glasið í
vasanum. Kerlingin hafði
enga hugmynd um hvað
hann ætlaði sér. Og þegar
hún áttaði sig á því yrði það
of seint. Hún hafði komið
þeirri reglu á að þau löguðu
kvöldkaffið til skiptis. Hún
átti að gera það í kvöld.
Loksins drattaðist hún til
þess. Hún rétti honum kaffi-
bolla, glotti svolítið og fór
síðan fram til þess að skipta
um stöð í sjónvarpinu.
Hann horfði á bakhluta
hennar. Að ég skuli hafa ein-
hvern tímann haft geð í mér
að kreista þetta og þukla,
hugsaði John meðan hann
laumaði nokkrum dropum
úr glasinu út í kaffið hennar.
Hún kom aftur inn í stof-
una. Pað var undirfurðulegt
glott á andliti hennar. John
saup á kaffinu sínu. Hún
fékk sér líka vænan sopa.
Ekkert gerðist. Hún hélt
áfram að drekka kaffið í
mestu rólegheitum. Hvað
ætli það taki langan tíma að
virka, hugsaði John meðan
hann saup á kaffinu sínu.
Hún lagði bollan frá sér og
horfði á hann. Síðan sagði
hún í mestu rólegheitum.
“John, - veistu það að eftir
smá stund munt þú hníga
niður og drepast!”
“Hvað ertu að segja?”
“Já, þú drepst eftir smá-
stund. Það er eins gott að þú
vitir það. Ég er búin að vera
að undirbúa þetta í nokkurn
tíma eða allt frá því að þú
fékkst stóra vinninginn í
Lottóinu og þessi lúðalegi
vinur þinn kom í heimsókn.
Ég held að það sé kominn
tími til þess að segja þér að
ég afbar það ekki lengur að
búa með þér. Þú ert náttúru-
laus drullusokkur. Ég heyrði
hvað Ben sagði um eitrið
sem hann kom með og ég
náði nokkrum dropurn af því
eftir að þið voruð dánir
brennivínsdauða. Og núna
laumaði ég nokkrum drop-
um í kaffið þitt. Ég fæ alla
Lottópeningana fyrir mig.
Ég verð ekki í peningavand-
ræðum þann tíma sem ég á
ólifaðan.”
Hún þagnaði skyndilega og
það brá fyrir undarlegum
glampa í augum hennar.
John fann
til svirna.
Það sem
hún varð
að segja
gat ekki
verið satt.
“Hvað áttu
við?”
Hann gat ekki sagt meira.
Það var eins og risahönd
gripi um háls hans og lamaði
raddböndin. Krampakippir
fóru um líkama hans og
hann hneig niður í stólinn. í
gegnum þoku sem lagðist
fyrir augu hans sá hann að
hún virtist kinka kolli í sí-
fellu. John reyndi að brosa.
En hann gat það ekki.
Krampinn ágerðist.
Hann sá að hún horfði
undrandi á hann um leið og
hún rann úr stólnum sínum
og niður á gólfið. John féll
líka úr stólnum og þau lágu
þarna á gólfinu hlið við hlið.
“Þetta er búið,” var það síð-
asta sem John hugsaði.
En lesandi góður! Hvernig
í ósköpunum er hægt að lýsa
þessari atburðarás. Það átti
enginn að vera til frásagnar
og rétt er að ítreka að eitrið
finnst ekki við krufningu.
Lausn á bls. 50
gnasamkeppni
^ Hefurðu verið að skrifa fyrir „skúffuna"?
Er ekki kominn tími til að draga smásög-
urnar þínar fram og leyfa öðrum að njóta
þeirra?
yíkan stendur fyrir smásagnasamkeppni
þar sem til mikils er að vinna. Verðlauna-
sagan verður birt í Vikunni og sigurveg-
ari fœr tveggja vikna sólarlandaferð fyrir tvo til
Portúgal með Úrval-Útsýn! Vikan verðlaunar
einnig 5 góðar smásögur til viðbótar og birtir
þœr í sumar. Æskileg lengd eru 3-4 vélritaðar
síður og skilafrestur er til 17. júní.
Skilið sögunni undir dulnefni og sendið með í
lokuðu umslagi dulnefni, rétt nafn og símanúm-
er. Dómnefnd skipa Ingibjörg Haraldsdóttir rit-
höfundur, Þórarinn Eldjárn rithöfundur og
Sigríður Arnardóttir, ritstjóri Vikunnar.
Sendu Vikunni góða smásögu fyrir 17. júní og í
haust gœtir þú notið sólarinnar í Portúgal!