Vikan - 28.05.1998, Blaðsíða 7

“Aikido er sjálfsvarnarlist sem byggist á því að vera
meðvitaður um sína innri orku og vera í fullkomnu flæði
með orku umhverfisins.” Hildur við Nesstofu á Seltjarn-
arnesi með Jo stafinn sinn.
Hildur veitir Shiatsu nudd sem felst í því að
opna fyrir allar stíflur í vöðvum og liðamótum.
Hér gengur hún á hrygg Freyju frá Noregi og sú
sagði þetta vera þægilegt.
Búin til remedía úr rauðlauk, en hún er
góð við heymæði, nefstíflum og rennsli úr
augum. “Líkt læknar likt,” segir Hildur.
“Einkenni af heymæði og áhrif af lauk eru
þau sömu”.
og það er ánægjulegt að sjá
hversu mikið hefur breyst á
þessum árum. Núna læra all-
ir að bjarga sér í skólunum,
stelpur læra smíði og strákar
matreiðslu.”
Á unglingsárunum vissi
hún ekki hvað hún vildi
verða, nema þá kannski helst
eiginkona og móðir. Það var
á fimmtán ára afmælisdaginn
sem hún hitti fyrri eiginmann
sinn, Guðmund Gunnarsson,
núverandi formann Rafiðn-
aðarsambands Islands,
pabba Bjarkar: “Eg hélt upp
á afmælið mitt og hann kom
með einum vina minna. Ég
hafði reyndar séð hann áður
en eftir þennan dag urðum
við algjörar samlokur. Við
áttum margt sameiginlegt,
höfðum svipuð áhugamál,
vorum bæði náttúrubörn,
fórum mikið í útlegur og
höfðum áhuga á hestum.
Guðmundi fylgdi líka heill
hópur af jeppadellustrákum
svo við fórum oft með þeim í
jeppaferðir um landið. Við
giftum okkur og byrjuðum
að búa þegar ég var 18 ára
og Björk fæddist ári síðar.”
HIMINLIFANDIAÐ
VERÐA MÓÐIR
Hin 19 ára gamla mamma
var sæl með lífið og tilver-
una. Hún segir Björk hafa
verið óskabarn; barn, sem
var velkomið og báða for-
eldra langaði til að eignast:
“Já, ég kunni til allra verka,
enda alin upp við þau auk
þess að hafa verið á hús-
mæðradeild í gagnfræða-
skóla”, segir hún aðspurð.
“Hins vegar hef ég aldrei
verið neitt sérstaklega mikil
húsmóðir og þótt miklu
skemmtilegra að búa til mat
en að taka til og þurrka af!
Ég var himinlifandi yfir að
verða móðir og metnaður
minn á þessum árum til að
læra eitthvað eða gera eitt-
hvað annað var ekki nægur
til að breyta nokkru þar um.
Fyrsta árið hennar Bjarkar
var erfitt. Hún var töluvert
oft lasin, bæði í maga og eyr-
um, en að öðru leyti lífsglöð;
skemmtilegur og sterkur
krakki - fljót til eins og
mamma hennar.J Hún var
farin að ganga sjö mánaða
og tralla réttar melódíur ell-
efu mánaða. Ég söng mikið
fyrir hana og mig minnir að
fyrsta lagið sem hún lærði
hárrétt hafi verið “Við skul-
um róa á selabát”. Það er
mikið af tónlistarfólki í ætt-
um okkar Guðmundar
beggja, svo hún á ekki langt
að sækja hæfileikana.”
Tæplega 22ja ára var Hild-
ur orðin einstæð móðir. Hún
segir að þá hafi hjónabandið
verið farið að þrengja að sér
og ekki hentað sér lengur.
Hún hafði unnið úti, frá því
Björk var eins árs, þar sem
Guðmundur var í námi, en
fyrsta ár Bjarkar skiptu þau
með sér kvöldvinnu í sölu-
turni:
“Ég vann í raftækjaverslun-
inni Rafbúð í Domus Med-
ica, sem pabbi Guðmundar
átti, og í söluturni og við
þjónustu í gamla Lídó um
helgar. Eftir að við Guð-
mundur skildum fór ég að
vinna í Tónabæ, sem var að
opna um þær mundir. Þar
kynntist ég Sævari Árnasyni,
sem síðar varð eiginmaður
minn númer tvö. Við byrjuð-
um reyndar á að leigja sam-
an hálfu ári eftir að við hitt-
umst fyrst, en það sambýli
leiddi til trúlofunar og síðar
giftingar.”
Með Sævari á hún soninn
Arnar, sem nú er 28 ára og
við nám í hljóðupptökum í
Bretlandi. Á þessum árum
vann Hildur við bólstrun,
meðal annars við saumaskap
hjá Bólstrun Karls Adolfs-
sonar, síðar við fyrirtæki sem
framleiddi svefnbekki og
annaðist sérsmíðar og loks í
bólstrun sem gerði við gömul
húsgögn. En vinnan reyndist
of erfið fyrir þessa ungu
mömmu; bak og hendur
þoldu ekki að bera þungu
hlutina til lengdar og hún
endaði í brjósklosaðgerð.
“Ég hafði alltaf haft gaman
af að vinna með höndunum,
en því miður var of erfitt að
burðast með þessi gömlu
húsgögn. Eins og það var
gaman að gera þau upp...”
FLUTTIINNINDÍÁNA
Fyrir fimmtán árum fór
Hildur að vinna með hópi
sem vann með lífsorkuna á
allan handa máta í gegnum
sálarfræði, þerapíur, nudd og
fleira.
Andleg málefni höfðu ver-
ið henni hugleikin allt frá því
hún sökkti sér niður í bækur
ömmu sinnar um miðla á
unglingsárunum, en hún seg-
ist hafa ýtt spíritismanum frá
sér. Á sjöunda og áttunda
áratugnum voru möguleikar
á að vinna í kringum slík
málefni hins vegar engir og
hún segist því aldrei hafa lát-
ið sig dreyma um að geta
sinnt þessum málefnum að
neinu marki:
“Ég hafði verið hjá Erlu
Stefánsdóttur, pfanókennara
og sjáanda, sem stýrir “Lífs-
sýnarskólanum” og lærði
meðal annars heilun hjá
henni. Ég hafði alltaf haft
mikinn áhuga á lækningum
7