Vikan - 16.02.1999, Side 6

Gunna Maggý, einn af hönnuðum framtíðarinnar
HEFUR HANNAÐ BÍL,
KJÓL OG SKÓ!
Guðrún Margrét Jóhannsdóttir, nemandi á öðru ári í skúlptúrdeild
Myndlista- og handíðaskóla íslands, hefur mörg járn í eldinum. Auk
þess að stunda námið af krafti ákvað hún að taka þátt í Facett hönnun
arkeppninni sem haldin var á Hótel íslandi í janúar síðastliðnum.
s
Ikeppninni hefur hingað
til eingöngu verið lögð
áhersla á hönnun á fatn-
aði en í ár var í fyrsta sinn
keppt í hönnun skófatnaðar.
Var það gert í samvinnu við
fyrirtækið X 18, íslenskt fyr-
irtæki sem framleiðir skó og
hefur bækistöðvar sínar í
Portúgal. Guðrún Margrét
bar sigur úr býtum og í maí
verða skósmiður og eiga lít-
ið verkstæði. Það er svo
skrýtið þetta líf, það er eins
og maður endi oft á byrjun-
arreit. Einhvern veginn end-
ar maður á fyrstu hugmynd-
inni þótt að maður hafi í
millitíðinni snúið sér að allt
öðru.”
Guðrún Margrét segist
hafa tekið þátt í keppninni
Híbýli framtíðarinnar? Bíllinn sem Guðrún Margrét hann-
aði ásamt félögum sínum í MHI.
fer hún til Kína til þess að
fylgjast með vinnslu á fyrsta
skóparinu sem framleitt
verður eftir teikningu henn-
ar áður en það fer á heims-
sýningu í Dusseldorf. Síðan
er ætlunin að fjöldafram-
leiða skóna. „Það er gamall
draumur að fá að hanna
skó”, segir Guðrún Margrét.
„Þegar ég var lítil stelpa var
framtíðardraumurinn að
vegna þess að henni hafi
þótt verðlaunin mjög spenn-
andi. „Verðlaunin eru þau
að fá að ljúka hugmyndinni
og fylgja hönnuninni eftir.
Það er frábært að fá að taka
þátt í verkefni og sjá hug-
myndina verða að veruleika
í stað þess að sjá hana að-
eins teiknaða á blað.”
Margir halda eflaust sem
svo að hönnun skófatnaðar
sé óskyld því að standa með
meitilinn í hendinni og móta
skúlptúra. En Guðrún Mar-
grét og félagar hennar í
skúlptúrdeildinni sönnuðu
það, svo um munar, að sú
kunnátta kemur að góðu
gagni þegar kemur að hönn-
unarverkefnum. „Við tók-
um þátt í samkeppni sem
var á vegum Stokkhólms-
borgar þegar hún var menn-
ingarborg árið 1998. Sam-
keppnin var ætluð fyrir nor-
ræna arkitekta- og hönnun-
arskóla og var MHI eini
listaskólinn sem tók þátt í
keppninni. Verkefnið fólst í
því að hanna heimili sem
hentaði nútímamanninum.
íslenski hópurinn fékk
fyrstu verðlaun fyrir raun-
hæfustu hugmyndina. „Við
ákváðum að hanna húsbíl.
Bíllinn er nokkurs konar
færanlegt heimili sem þú
getur tekið með þér hvert
sem þú ferð. Þú getur farið
á honum í vinnuna og þú
getur tekið hann með þér ef
þú þarft að dvelja tíma-
bundið í öðru landi. Það
væri nú ekki amalegt að búa
í bílnum og geta lagt honum
til langframa stutt frá vinnu-
staðnum,” segir Guðrún
Margrét hlæjandi. „Það
mundi spara bæði húsnæðis-
leit og peninga.”
Þau höfðu pöddur í huga
þegar þau hönnuðu bílinn.
„Skordýrið er vistvænt dýr,
það fer lítið fyrir pöddunni,
hún er þurftalítil og fellur
inn í umhverfið. Að ytra er
bíllinn harður eins og skel
pöddunnar en innviðirnir
eru mjúkir. Lakkið sem not-
að er á bílinn samanstendur
úr mörgum litum. Umhverf-
ið speglast í lakkinu en ögr-
ar því ekki.”
Bíllinn hefur vakið mikla
athygli og hefur verið sýnd-
ur á sýningum erlendis. „Nú
sem stendur er hann á sýn-
ingu á skandinavískri hönn-
un sem haldin er í Þýska-
landi. Og nýlega fengum við
eina og hálfa milljón króna í
styrk frá íslenska ríkinu til
þess að markaðssetja bíl-
mn.
Einhvern veginn finnst
manni stórt stökk á milli
þess að hann bíl annars veg-
ar og skó hinsvegar og
kannski er kjóllinn sem
Guðrún Margrét klæðist á
myndinni einhvers konar
hliðarstökk. Hún gerir ekki
mikið úr fatahönnuninni.
„Þessi kjóll var nú hannaður
meira í gamni en alvöru.
Uppistaða hans eru tveir
samfestingar eins og þeir
sem málarar nota gjarnan
við vinnu sína. Ég er ekki
mikil saumakona og nýt að-
stoðar góðra kvenna í fjöl-
skyldunni þegar kemur að
saumaskapnum. Þannig var
því farið með þennan kjól.
Ég hannaði hann og amma
Nóra saumaði hann.”
Guðrún Margrét segir
skúlptúrinn og hönnunina
togast á í sér. „Ætli það sé
ekki hægt að orða það sem
svo að mér finnst ég alltaf
6 Vikan