Vikan - 16.02.1999, Qupperneq 45

ast við því að ræninginn
myndi gera mér mein. Hann
teldi vafalaust að ég hefði
ekki borið kennsl á sig, því
ef hann hefði haldið það
myndi hann sjálfsagt hafa
gripið til sinna ráða við rán-
ið.
Þegar ég opnaði sjónvarp-
ið var það uppfullt af frétt-
um af ráninu. Ég sá sjálfa
mig koma út úr bankanum í
fylgd lögreglumannanna og
sá síðan að einn varðstjór-
anna stillti sér upp fyrir
framan myndavélarnar og
greindi frá því að lögreglan
hefði ákveðinn mann grun-
aðan, og væri að vinna úr
upplýsingum sem fyrir
lægju.
Mér gekk erfiðlega að
sofa um nóttina. Þegar mér
var að koma blundur á brá
fannst mér ræninginn vera
að ráðast á mig svo ég rauk
upp, rennblaut af svita. Ég
litaðist um í herberginu,
gáði aftur og aftur að því
hvort hurðin væri ekki
vandlega læst og reyndi að
sannfæra sjálfa mig um að
allt væri í lagi.
Þegar ég kom niður um
morguninn tók gæslumaður
gistiheimilisins á móti mér.
Hann var flaumósa. Spurði
hvort ég væri búin að frétta
að þeir væru búnir að ná
honum. Hann hefði veitt
mótspyrnu, til skotbardaga
hefði komið og maðurinn
hefði særst. Hann væri nú
meðvitundarlaus á sjúkra-
húsi. Hann ítrekaði að þetta
væri IRA maður og lýsti
jafnframt skoðun sinni á
þeim sem tilheyrðu þeim
samtökum. Svo rétti hann
mér blöðin. Öll voru þau
með frásagnir og myndir af
ráninu á forsíðu og ég var
greinilega aðalpersónan.
Gæslumaðurinn sagði mér
líka að blaðamenn sætu um
mig og vildu fá mig til þess
að segja þeim sögu mína, en
hann sagðist hafa getað
haldið þeim í skefjum um
kvöldið og nóttina. Ég
mætti hins vegar vera viss
um að það biði mín heill her
utandyra og að ég myndi
ekki fá mikinn frið.
Ég var óðum að jafna mig.
Renndi lauslega yfir blöðin
meðan ég var að fá mér
morgunverð og undraðist
hve uppslátturinn var mikill
og allt orðagjálfrið í lýsing-
um af atburðinum. Ég varð
fokvond þegar ég sá að mér
voru lögð orð í munn. Haft
var eftir mér að ég hefði
verið viss um að mín síðasta
stund væri runnin upp þegar
maðurinn réðst á mig. Því-
líkt kjaftæði.
Þegar ég komst loksins í
bankaútibúið aftur var þar
allt í slíkum skorðum að
það var eins og ekkert hefði
komið fyrir. Það eina sem
gerðist var að fólkið stóð
upp og klappaði þegar ég
gekk inn. Utibússtjórinn
kallaði líka á mig og lýsti
með fögrum orðum hetju-
skap mínum og hugrekki.
Hann hefði bara átt að vita
að ég var svo hrædd að ég
pissaði meira að segja í bux-
urnar.
Ræninginn hafði særst svo
illa í átökunum við lögregl-
una að tvísýnt var talið að
hann lifði af. Mér var svo
sem sama en það var lög-
reglunni ekki. Hún vildi um-
fram allt yfirheyra hann og
kannski ekki síst komast að
því hvað hann hefði gert við
ránsfenginn, því hann var
ófundinn enn. Talið var lík-
legt að vitorðsmenn ræn-
ingjans hefðu náð peningun-
um, sem voru geysimiklir,
og að þeir myndu síðan
verða notaðir til vopna- eða
sprengjukaupa.
Þar kom að sá tími sem ég
átti að vera í þessari eftir-
minnilegu námsdvöl var úti.
Lögreglan óskaði þó eftir
því að ég dveldi í Lundún-
um enn um sinn, í von um
að ræninginn vaknaði upp af
dásvefninum og unnt yrði
að yfirheyra hann. Síðar var
ákveðið að ég mætti fara en
ætti að koma aftur þegar og
ef málið kæmi fyrir rétt. Ég
var fegin. Þessi skelfilega
reynsla hafði orðið til þess
að mig fýsti ekki að vera í
Lundúnum deginum lengur
en ég þurfti. Auðvitað vissi
ég þó að ég hafði af tilviljun
orðið leiksoppur og að slíkir
atburðir sem þessir voru
næstum daglegt brauð í
heimalandi mínu.
Kvöldið áður en ég fór
var haldin smáveisla í
bankaútibúinu mér til heið-
urs. Útibússtjórinn flutti
stutta ræðu, þakkaði mér
! kynnin,
baðst afsök-
unar fyrir hönd þjóðar sinn-
ar á þeim skelfingum sem ég
hafði lent í og bað mig síðan
fyrir kveðjur vestur um haf.
Eg hafði mig í það að svara
ræðunni og þakka fyrir mig.
Að lokinni veislunni
ákvað ég að ganga áleiðis
heim á gistihúsið. Ég var
ekki lengur hrædd. Eftir að
hafa tekið í höndina á sam-
starfsfólki mínu gekk ég út á
götuna og hugsaði til þess
tíma er ég hafði staðið þar
og rabbað við fólk um bank-
ans gagn og nauðsynjar.
Þegar ég gekk upp hliðar-
götuna hugsaði ég líka til
þess þegar ég skipti um
hlutverk við manninn, þegar
ég var kötturinn og hann
var músin. Þá hafði ég verið
dálítið slungin.
Ég gekk fram hjá húsa-
sundinu þar sem hann hafði
verið að pukrast með tösk-
una. Það var greinilega ekki
búið í húsinu. Neglt var fyrir
marga glugga en glerið í
flestum hinna var brotið. Ég
kom auga á sorplúguna sem
maðurinn hafði stungið
töskunni sinni í. Eins og
ósjálfrátt gekk ég að henni
og lyfti upp lokinu. Við mér
blasti segldúkstaska og það
var ekki um að villast. Taska
ræningjans var fundin.
Ég er ekki beinlínis flug-
hrædd en samt er mér alltaf
ómótt þegar ég flýg. Sér-
staklega þegar flugvélarnar
fara að hossast og láta öllum
illum látum í loftinu. Núna
var engin ókyrrð og ég því
sæmilega örugg með mig.
Það var gott að vera á leið-
inni heim. I farteskinu voru
öll bresku blöðin með frá-
sögnunum um hið skelfilega
rán og hetjuskap “amerísku
stúlkunnar”. Það yrði gam-
an að sýna samstarfsfólkinu
þau. Ég var búin að skipu-
leggja þetta allt. Ætlaði
að fara að vinna í bankan-
um heima eins og ekkert
hefði í skorist. Vera þar í
nokkra mánuði og segja síð-
an upp. Það myndi engum
finnast það neitt athugavert
þótt ég hætti og segðist ætla
að halda á heimaslóðir. En
það ætlaði ég ekki að gera.
Ég ætlaði svo sannarlega að
njóta lífsins. Ferðast - láta
stjana við mig, kaupa mér
falleg föt og fínan bíl. Það
var ótrúlegt hvað ég átti
mikla peninga. Ferðataskan
sem ég hafði ekki einu sinni
viljað láta upp í hillu í flug-
vélinni og hafði þess í stað á
milli fóta minna var bókstaf-
lega troðfull af seðlum.
Og ég var ekki einu sinni
með samviskubit. Fannst
bara að ég hefði náð mér
niður á Bretunum. Að
hugsa sér - að kalla mennt-
aða og vel tilhafða unga og
glæsilega ameríska konu
dræsu!
Vikan 45