Vikan - 15.03.1999, Blaðsíða 24

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
Þ ó t t i v e r s t
Einu sinni var ég kona
sem var örugg með
sig og taldi að í lífinu
lægi leið hennar aðeins
áfram og upp. Eg var gift
framkvæmdastjóra, harð-
duglegum og gáfuðum
manni, sem ég var yfir mig
ástfangin af. Hann vann
óhemju mikið en við nýtt-
um tíma okkar saman mjög
vel og þótt það lenti óhjá-
kvæmilega á mér að hugsa
um heimilið var ég ekki
ósátt við það. Ég vann
þannig starf að ég átti auð-
velt með að hlaupa úr og í
verkefni og gat því hagrætt
tíma mínum eftir þörfum
minna nánustu. Fyrirtæki
mannsins míns var dóttur-
fyrirtæki alþjóðlegs fyrir-
tækis og það kom að því að
þeir úti tóku eftir dugnaði
hans og atorku. Honum var
boðin forstjórastaða við
nýja verksmiðju sem verið
var að koma á fót úti í Evr-
ópu og okkur fannst ekki
hægt annað en að þiggja
hana. Við eigum tvö börn,
annað var þegar komið í
framhaldsskóla en yngra
barnið átti tveimur árum
ólokið í grunnskólanámi.
Við ákváðum því að best
væri að ég og börnin yrðum
eftir heima á Islandi þar til
yngra barnið hefði lokið
samræmdu prófunum og þá
flyttum við öll út. Við
myndum heimsækja hann í
skólafríum og værum auð-
vitað úti allt sumarið.
Ég leit svo á að hjóna-
bandið væri það traust að
það þyldi svo sannarlega
tveggja ára aðskilnað án
þess að brestir þyrftu að
koma í sambandið. Fjöl-
skylda mín varaði mig að
vísu eindregið við og vin-
konurnar höfðu á taktein-
um ótal dæmisögur um hin
bestu sambönd sem hefðu
farið út um þúfur einmitt
vegna fjarlægðar á milli
elskendanna. Ég svaraði
snúðugt að skárri væru það
nú ósköpin ef fólk gæti ekki
þolað nokkurra mánaða
einveru áfallalaust. Og í
fyrstu virtist sem reynslan
ætlaði að sanna að ég hefði
rétt fyrir mér.
Fyrirtækið sá honum fyrir
yndislegu einbýlishúsi í ná-
grenni við stóran skóg.
Ég kunni ákaflega vel við
mig í þessu nýja landi og
hlakkaði til að flytja út. Ég
hafði að vísu ekki kynnst
samstarfsfólki hans eða ná-
grönnum okkar neitt að
ráði en taldi að það myndi
lagast um leið og fjölskyld-
an færi að
hafa fasta
búsetu hjá
honum. Þá
kom það upp
að nánum
vini okkar og
samstarfs-
manm
mannsins
míns til
margra ára
hér heima _______________
átti kost á að fara út líka.
Manninum mínum hafði
verið boðið að velja sér að-
stoðarmann og valdi hann
umsvifalaust þennan gamla
vin. Þau hjónin voru heima-
gangar hjá okkur og börnin
okkar bestu vinir. Hann fór
út til að kynna sér aðstæður
og þurfti að dvelja um tíma.
Þegar hann kom til baka
varð ég fljótt vör við breyt-
ingu á framkomu þessa
gamla vinar gagnvart mér.
Mér fannst hann fara undan
í flæmingi þegar ég spurði
um dvölina úti og forðast að
hitta mig eða tala við mig.
Ég gekk þá hart eftir því við
Eg ákvad því að
fara óvænta
helgarferð út til
mannsins míns
og spyrja hann
hreint út hvort
hann stæði í ást-
arsambandi
þarna úti.
konu hans hvort eitthvað
væri að. Hún vildi greinilega
sem minnst um málið ræða
en þegar ég linnti ekki lát-
um játaði hún að lokum að
maður hennar hefði grun
um að maðurinn minn væri
ekki alveg einn milli heim-
sókna minna út. Ég vildi
ekki trúa að svo væri og
hreytti því í vinkonu mína
að þetta væri tómt slúður og
ég hlustaði ekki á svona
dellu. Vinkona mín sam-
sinnti því, greinilega alls
hugar fegin. En auðvitað
nagaði efinn mig og fljót-
lega vissi ég að tæpast fyndi
ég nokkra ró í mínum bein-
um fyrr en ég hefði sann-
reynt hvað hæft væri í þess-
um orðrómi.
Ég ákvað
því að fara
óvænta helg-
arferð út til
mannsms
mins og
spyrja hann
hreint út
hvort hann
stæði í ástar-
sambandi
þarna úti.
Þetta var
seint í apríl og á þeim tíma
er farið að vora í landinu
þar sem maðurinn minn á
heima. Þegar ég lenti á flug-
vellinum var yndislegt veð-
ur, sólskin og hiti. Ég tók
leigubíl heim til okkar og
þar var engin manneskja en
kvenmannsföt sem ég kann-
aðist ekki við voru á víð og
dreif um svefnherbergið og
á baðherberginu voru
snyrtivörur sem ég átti ekki.
Þá vissi ég hvers kyns var
og ég tók leigubíl niður í bæ
til að vita hvort ég fyndi
hann á skrifstofunni. Ég var
varla stigin út úr bílnum
þegar ég sá hann sitja við
v i t a
borð á kaffihúsi hinum
megin við götuna. Á móti
honum sat falleg, rauðhærð
kona og hann hélt í hendina
á henni. Hún skellihló og
geislaði af hamingju og
gleði. Það brast bókstaflega
eitthvað innra með mér og
ég æddi fyrir götuna og
barði hann hvað eftir annað
með töskunni minni. Hann
reyndi fyrst að tala við mig
en sá fljótlega að það gekk
ekki. Hann reis upp og reif
af mér töskuna sem varð til
þess eins að ég fór að beita
hnefunum á hann. Hann tók
undir handlegginn á mér og
dró mig öskrandi burt en
mín eina huggun í dag er að
fáir hafa skilið ókvæðisorð-
in sem ég lét dynja á hon-
um.
Við fórum heim til hans
og ræddum málin og hann
játaði að samband hans og
konunnar hefði hafist fljót-
lega eftir að hann flutti út.
Hann bar við einmanaleika
og vanlíðan í ókunnu landi
og fullvissaði mig um að
hann vildi ekki skilja. Ég
sagði honum hins vegar að
það vildi ég og spurði hvort
hann virkilega byggist við
því að svona gæti hann haft
hlutina. Hjákonu sem flutti
ýmist út eða inn eftir því
hvort von var á eiginkonu
hans í heimsókn eða ekki.
Var hann raunverulega svo
barnalegur að trúa að þetta
kæmist ekki upp eða hafði
hann einfaldlega haldið að
ég myndi sætta mig við
þetta? Hann sagðist ekki
hafa hugsað um framtíðina,
aðeins látið hverjum degi
nægja sína þjáningu og von-
að að einhvern veginn rætt-
ist úr hlutunum. Ég spurði
enn hvað hann hefði hugsað
sér að gera? Ætlaði hann að
slíta sambandi sínu við
24 Vikan